Uxío Novoneyra: A voz herdada

Carezo das estatísticas, pero teño a certeza de que en 2010 se publicaron máis obras en galego que en anos precedentes (para quen goste de gráficas e números, eis o magnífico informe cos datos do ano pasado elaborado por Cultura Galega). Non sei exactamente a que se debe, xa que o perfil das obras é moi diverso, dende a produción propia (Sen mirar atrás, O fillo da furia, O burato do inferno...), á tradución (Spirou, Súper López, Guy Delisle... ¡se ata puidemos ler o primeiro cómic Marvel en galego!), pasando pola reedición (o Stratos de Miguelanxo Prado, desta volta en galego), mais é probable que teña que ver coa consolidación de varios proxectos editoriais relacionados coa banda deseñada que asumen dentro da súa política editorial a procura dun lector galego e en galego.

Unha das obras máis singulares das que viron a luz o ano pasado foi Uxío Novoneyra: A voz herdada (Xunta de Galicia, 2010), escrita por Kike Benlloch e debuxada por David Rubín, editada pola Consellería de Cultura e destinada á distribución non comercial por bibliotecas e centros de ensino. Trátase dunha iniciativa vencellada ao Día das Letras Galegas, que o ano pasado se adicaba ao poeta do Courel, e que podemos considerar novidosa, non porque sexa a primeira vez que o goberno galego promove un cómic sobre o galardoado no Día das Letras (dato que descoñezo), mais si porque nunca ata agora a encomenda recaera en autores cunha traxectoria tan consolidada coma a de Benlloch e Rubín. O acerto na elección tradúcese nunha obra peculiar e conscientemente alonxada dos lugares comúns que adoitan rexer esta caste de traballos. No canto de ofrecer a típica haxiografía do personaxe escollido, Benlloch e Rubín optan por crear unha ficción, un relato convencional que outorga un papel fundamental á figura e obra de Novoneyra, pero que conta con outros argumentos para se soster. Preferindo o punto de vista do lector ao do autor, a narración gaña percorrido e consegue trascender as inevitables concesións ao didactismo. O texto non se avergonza da súa vocación divulgativa, pero tampouco fai desta a súa única razón de ser, co que consegue interpelar a un público que excede con moito aos que poderían parecer os seus destinatarios naturais, estudantes de secundaria aos que se sitúa ritualmente diante do homenaxeado no Día das Letras. De feito, hai en A voz herdada oficio e talento abondo como para satisfacer a calquera lector, e non só, aínda que si especialmente, aos interesados na figura de Novoneyra e no período histórico no que éste viviu.

Entradas relacionadas - Kike Benlloch
Damsmitt

Entradas relacionadas - David Rubín
O circo do desalento