Young liars (Planeta, 2011) é, na superficie, unha historia de rock’n’roll, con aspirantes a estrelas musicais, amores arroutados, groupies, sexo, drogas e destrución; mais é tamén unha historia de conspiracións delirantes, con arañas marcianas, pallasos asasinos e ananos castradores. David Lapham advirte axiña ao lector de que non será posible abandonarse a unha lectura distendida. Estamos perante un relato requintado e caótico, con continuos saltos temporais, incoherente, no que as identidades fluctúan e ningún acontecemento (nin a morte dos personaxes) é definitivo. Diríase que o autor reclama do lector complicidade e un voto de confianza para recoñecer o patrón que se repite, a melodía oculta entre tanta distorsión. Lapham executa un tema punk-rock, anárquico e ruidoso, pero a duración (dezaoito capítulos) é máis propia de rock sinfónico. Ao final, o que de verdade fai falta é paciencia, resistencia e unha auténtica contención dos instintos para non deixar o concerto pola metade. A crítica acolleu este traballo con frialdade cando non con escepticismo. E non me sorprende.
Ningún comentario:
Publicar un comentario