El rastreador

Afeitos como estamos aos seus relatos de corte intimista, podería parecer que El rastreador (Ponent Mon, 2015), thriller no que un home retorna a Tokyo para buscar a unha nena de 14 anos misteriosamente desaparecida, marca unha certa distancia cos que son os temas e formas habituais na obra de Jiro Taniguchi. Mais este afastamento resulta máis aparente que real, non sendo difícil atopar no relato moitas das claves habituais do creador de El almanaque de mi padre. A primeira e máis evidente, a elección dun protagonista que é un home de montaña, o que nos permite conectar este título co conxunto de obras de Taniguchi ambientadas en contornos naturais e máis concretamente coa súa pentaloxía La cumbre de los dioses, centrada no mundo do montañismo. A investigación de Takeshi Shiga levarao primeiro ao bulicioso barrio de Shibuya, auténtico corazón do consumo hedonista da capital xaponesa, símbolo do capitalismo extremo e da alienación do individuo na gran cidade. Despois, a unha gran corporación que ten a súa sede nunha impoñente mole arquitectónica. O rastrexador, un home capaz de guiarse polo ceo e sobrevivir en condicións ambientais extremas, debe desenvolverse nun terreo que lle resulta máis inhóspito aínda, o dunha megalópole asiática que se nos presenta coma unha Babilonia futurista, deshonesta e chea de perigos. O enfático final, no que Shiga se ve obrigado a escalar un rañaceos, funciona como metáfora pouco sutil da loita entre dous mundos con cadanseus códigos e valores, a nobreza espida do home de montaña contra a frialdade inhumana da cidade. Non hai que ser un grande connosieur da obra de Taniguchi para deducirmos por cal dos dous extremos tomará partido, como tampouco sorprende o cargamento sentimental co que apuntala o argumento. Polo demais, El rastreador permítenos reencontrarnos de novo co característico estilo gráfico de Taniguchi, a exquisita xeometría das súas páxinas e o seu peculiar talento para a caracterización dos personaxes, ademais de co seu inconfundible pulso narrativo, pausado de máis para unha intriga criminal típica. As convencións do xénero non chegan a agochar a personalidade do mestre xaponés.