A liña Vertigo de DC cómics tomou forma máis que naceu. Os últimos 80 foron anos convulsos no mercado ianqui do tebeo, o xénero superheroico entrara nunha deriva acéfala sorprendentemente exitosa (máis tarde, as cifras de ventas demostraríanse irreais e perniciosas) e comezaba a facerse perceptible a existencia dun lector distinto ao tradicional, máis maduro, probablemente de maior idade e, en calquera caso, demandante dunhas lecturas diferentes. DC comezou reunindo as cabeceiras que mellor encaixaban nesa nova perspectiva (A Cousa do Pantano, Sandman, Doom Patrol) nun mesmo selo que adoptaría nomes diversos ata establecerse, xa nos 90, como Vertigo.
Kid Eternity (Planeta, 2010), miniserie de tres capítulos desenvolvida por Grant Morrison e Duncan Fegredo en 1991, reúne moitos dos rasgos que caracterizaron aos cómics Vertigo dos primeiros tempos. En primeiro lugar, trátase dun exemplo da política de recuperación de personaxes clásicos que o selo levaba a cabo daquela (e coa que continuou, aínda que con menos regularidade), neste caso dun Kid Eternity creado orixinalmente pola editorial Quality Comics en 1942 e adquirido por DC en 1956. O encargo recae en Grant Morrison, membro destacado do colectivo de escritores británicos que desembarcaron no selo adulto de DC neste tempo (xuntamente con Neil Gaiman, Jamie Delano, Garth Ennis ou o propio Alan Moore entre outros) e que xa revisitara con grande éxito creativo outros personaxes como Animal Man ou a Doom Patrol.
Coma noutros casos, Morrison fai tabula rasa, reducindo a aspectos pouco menos que anecdóticos o que o seu Kid Eternity conserva do orixinal. O escocés constrúe un relato críptico, narrativamente complexo, cargado de onirismo e imaxes simbólicas. Non está claro se busca ou tenta construir un lector, ofrecendo un produto fácilmente identificable como alternativa ao xénero superheroico convencional, co cal, por outra banda, non renuncia a establecer vencellos. Parte esencial do seu discurso é o debuxo de Duncan Fegredo, que desenvolve gráficamente a fantasía apocalíptica de Morrison adoptando un rexistro claramente alonxado do que anos máis tarde exhibiría no Girl de Peter Milligan ou no Hellboy de Mike Mignola. A referencia obvia deste Fegredo é Dave McKean, concretamente o primeiro McKean, o de Casos violentos, Signal to noise ou Orquídea Negra. O McKean de Vertigo, en definitiva. Hai, xa que logo, moito de produto de marca e segmentación do mercado neste Kid Eternity, por máis que resulte unha lectura curiosa para quen queira achegarse aos rasgos de estilo do que foi unha auténtica escola e un paso evolutivo indiscutible no tebeo norteamericano.
Entradas relacionadas – Grant Morrison
X-Men: E de Extinción
Entradas relacionadas – Duncan Fegredo
Hellboy: A escuridade chama
Kid Eternity (Planeta, 2010), miniserie de tres capítulos desenvolvida por Grant Morrison e Duncan Fegredo en 1991, reúne moitos dos rasgos que caracterizaron aos cómics Vertigo dos primeiros tempos. En primeiro lugar, trátase dun exemplo da política de recuperación de personaxes clásicos que o selo levaba a cabo daquela (e coa que continuou, aínda que con menos regularidade), neste caso dun Kid Eternity creado orixinalmente pola editorial Quality Comics en 1942 e adquirido por DC en 1956. O encargo recae en Grant Morrison, membro destacado do colectivo de escritores británicos que desembarcaron no selo adulto de DC neste tempo (xuntamente con Neil Gaiman, Jamie Delano, Garth Ennis ou o propio Alan Moore entre outros) e que xa revisitara con grande éxito creativo outros personaxes como Animal Man ou a Doom Patrol.
Coma noutros casos, Morrison fai tabula rasa, reducindo a aspectos pouco menos que anecdóticos o que o seu Kid Eternity conserva do orixinal. O escocés constrúe un relato críptico, narrativamente complexo, cargado de onirismo e imaxes simbólicas. Non está claro se busca ou tenta construir un lector, ofrecendo un produto fácilmente identificable como alternativa ao xénero superheroico convencional, co cal, por outra banda, non renuncia a establecer vencellos. Parte esencial do seu discurso é o debuxo de Duncan Fegredo, que desenvolve gráficamente a fantasía apocalíptica de Morrison adoptando un rexistro claramente alonxado do que anos máis tarde exhibiría no Girl de Peter Milligan ou no Hellboy de Mike Mignola. A referencia obvia deste Fegredo é Dave McKean, concretamente o primeiro McKean, o de Casos violentos, Signal to noise ou Orquídea Negra. O McKean de Vertigo, en definitiva. Hai, xa que logo, moito de produto de marca e segmentación do mercado neste Kid Eternity, por máis que resulte unha lectura curiosa para quen queira achegarse aos rasgos de estilo do que foi unha auténtica escola e un paso evolutivo indiscutible no tebeo norteamericano.
Entradas relacionadas – Grant Morrison
X-Men: E de Extinción
Entradas relacionadas – Duncan Fegredo
Hellboy: A escuridade chama
Ningún comentario:
Publicar un comentario