Adèle Blanc-Sec: Momias entolecidas

Jacques Tardi publicou os catro primeiros álbums de Adèle Blanc-Sec nun período de tempo moi curto: os tres primeiros viron a luz entre 1976 e 1977, e o cuarto en 1978. Esta proximidade no tempo podería explicar a teima de Tardi por recuperar en cada entrega personaxes e feitos de álbums anteriores. Personaxes de apelido rococó que pasaron de cooperadores a traidores, que morreron, tolearon ou desapareceron misteriosamente e que son mencionados, as máis das veces con nota ao pé da páxina, obrigando ao lector a un esforzo memorístico (ou consulta de arquivos) bastante infructuoso. Ao cabo, estes personaxes de apariencia intercambiable (traxe e chapeau melon, bata branca os científicos, bigotes de dimensións variables) e conducta errática son unha contribución esencial ao principio caótico que rexe a cabeceira.

Momias entolecidas (Norma, 1982) non é unha excepción, ao contrario, recunca na maioría das ideas expostas en capítulos anteriores: ciencia e esoterismo en perfecta sintonía, misterio detectivesco, incompetencia (corrupción) policial e moito absurdo co París monumental como escenario de Grand Guignol. Contribúe á frescura do relato a distancia que Tardi interpón respecto ao relato e especialmente respecto ao personaxe de Adèle, que se nos presenta afouta e resolutiva, mais tamén fría e carrancuda. De feito, o álbum remata coa morte da heroína (non vexo por que non dicilo), que se nos narra cunha absoluta falta de dramatismo e emprazando á seguinte entrega da cabeceira.

Entradas relacionadas
Adèle Blanc-Sec: Adèle e a besta

Adèle Blanc-Sec: O demo da Torre Eiffel

Adèle Blanc-Sec: O sabio tolo
Adèle Blanc-Sec: O afogado de dúas cabezas