Adèle Blanc-Sec: O sabio tolo

A ironía, compoñente esencial dos álbums de Adèle Blanc-Sec, devén en parodia no terceiro álbum da serie, O sabio tolo (Norma, 1981). Se ata este intre, Tardi revisaba os folletíns detectivescos e a súa traslación á banda deseñada cun humor distanciado e extravagante, agora atopamos, por vez primeira, alusións explícitas a autores tan prestixiosos como Mary Shelley e Victor Hugo, cuxas obras son recreadas de acordo coa visión vertixinosa e irreverente que preside a cabeceira. Fiel aos sinais de identidade da súa creación, Tardi propón unha nova variante á melodía que ensaiara en aventuras anteriores, unha tormenta de científicos desbocados, conspiradores subterráneos e policías trapalleiros na que non atopamos máis cordura que a pouca que o personaxe de Adèle pode arrebolar. A esta festa grand guignol invita a dous clásicos da literatura marcados pola súa proxección popular, Frankenstein e A Nosa Señora de París (é dicir, O xorobado de Notre-Dame), que se mimetizan co entorno sen maiores dificultades. No canto de dar por pechados os lances relatados nos álbums anteriores, Tardi recupera constantemente tramas e personaxes para enguedellalos nos novos acontecementos, compoñendo un mosaico que se contempla mellor canta maior distancia se toma.

Entradas relacionadas
Adèle Blanc-Sec: Adèle e a besta
Adèle Blanc-Sec: O demo da Torre Eiffel
Adèle Blanc-Sec: O afogado de dúas cabezas