Vittorio Giardino é o contrario dun artista espectacular ou efectista. O seu debuxo é cerebral e pausado, o seu ton narrativo é constante, sen estridencias, as súas pranchas son previsiblemente xeométricas. Nas páxinas de Jonas Fink (Norma, 1999, 2002) a delicadeza do trazo e a dozura das cores aportan o calor necesario, compensando a dureza dunhas viñetas organizadas con fría exactitude. A luminosidade, a perfecta ambientación ou o trazo sintético revelan a ascendente que en Giardino tiveron os artistas da liña clara, mais o autor deixa constancia da súa personalidade no tratamento da figura humana, na perfecta definición dos rostros e na súa cálida expresividade. Os seus personaxes falan con verbas mais tamén co corpo: con acenos, posturas, expresións faciais. O debuxo transmite unha información invisible, emocional.
Jonas Fink é un bildungsroman, unha historia de aprendizaxe e maduración. Para o protagonista, o tránsito da infancia á idade adulta virá marcado polo namoramento e os primeiros achegamentos ao sexo, mais tamén, tratándose dunha historia de represión política, pola toma de conciencia con respecto á súa situación familiar e social. O carácter de Giardino como fabulador coincide coa súa personalidade como artista: o relato é lineal e directo, desprovisto de calquera artificio; a historia mantense fiel ás dúas tradicións narrativas das que participa. A vocación clásica de Giardino evidénciase na falta absoluta de distancia fronte a uns personaxes aos que trata con absoluto amor e respeto. Pero é a súa capacidade para facer chegar ao lector todo ese cargamento emocional o que fai que esta obra sobresaia.
Entradas relacionadas
Sam Pezzo
Jonas Fink é un bildungsroman, unha historia de aprendizaxe e maduración. Para o protagonista, o tránsito da infancia á idade adulta virá marcado polo namoramento e os primeiros achegamentos ao sexo, mais tamén, tratándose dunha historia de represión política, pola toma de conciencia con respecto á súa situación familiar e social. O carácter de Giardino como fabulador coincide coa súa personalidade como artista: o relato é lineal e directo, desprovisto de calquera artificio; a historia mantense fiel ás dúas tradicións narrativas das que participa. A vocación clásica de Giardino evidénciase na falta absoluta de distancia fronte a uns personaxes aos que trata con absoluto amor e respeto. Pero é a súa capacidade para facer chegar ao lector todo ese cargamento emocional o que fai que esta obra sobresaia.
Entradas relacionadas
Sam Pezzo
Ningún comentario:
Publicar un comentario