Un dos meus capítulos favoritos de Sandman é o número 50, titulado Ramadán e incluído no recopilatorio Fábulas e reflexos. Nel, Neil Gaiman e un P.Craig Russell no seu elemento, ofrecen unha explicación para a pervivencia actual no imaxinario occidental dunha visión de Bagdad romántica, íntimamente vencellada a As mil e unha noites e que a presenta coma cidade exótica, grandiosa, máxica. Imaxe tan alonxada, por outra banda, da que ofrecen os telexornais dende os anos 80 do pasado século e moi especialmente tras a invasión de Irak polos EEUU hai apenas uns anos. A explorar estas dualidade adico a máis recente Paisaxe de papel, mencionando o traballo de David B., Fabien Vehlmann e Frantz Duchazeau, Brian K. Vaughan e Niko Henrichon, ademais dos propios Gaiman e Russell. Por falta de espacio non puiden aludir ao grande clásico da BD europea ambientado en Bagdad, Iznogud. Velaí, Bagdad, esplendor e caída.
Ningún comentario:
Publicar un comentario