Os álbums de Adèle Blanc-Sec foron creados nun tempo no que non resultaban frecuentes as recopilacións, nin os tomos integrais que hoxe proliferan. Os autores europeos publicaban os seus traballos con cadencia xeralmente anual e a ese ritmo accedían os lectores á súa obra. Norma optou por un criterio máis contemporáneo á hora de reeditar as aventuras da creación de Jacques Tardi, recollendo os seus oito primeiros álbums en dous tomos (fica inédito o noveno tomo da serie, Le labyrinthe infernal, elaborado no 2007, datando o inmediatamente precedente de 1998). Tras ler o segundo volume (Norma, 2010) quedo coa impresión de que unha lectura conxunta posibilita un achegamento á obra mellor que unha lectura secuenciada. E iso porque Tardi fixo da confusión sinal de identidade da cabeceira, creando personaxes de nomes intercambiables, de aspecto deliberadamente semellante entre si e recuperándoos a todos, xunto con algúns eventos previos, en cada nova aventura. A autocita acada o seu paroxismo a partires de O segredo da salamandra, onde se dá entrada a Brindavoine, personaxe que protagonizara os dous primeiros álbums de Tardi como autor completo (Adeus Brindavoine e A flor no fusil) e ata o momento externo ao ciclo de Adèle.
Coma nos álbums anteriores, Tardi disfruta do ruído, amoreando personaxes, creando situacións absurdas, invocando criaturas formidables. A seudo-morte de Adèle na súa cuarta aventura valeulle para traela ao París inmediatamente posterior ao fin da Primeira Guerra Mundial, teima recorrente na obra do francés, e aproveitar o ambiente caótico da cabeceira para botarlle unha ollada distorsionada ao grande conflito. No final de cada relato nada remata porque todo continúa, remitindo ao seguinte capítulo. Un carrusel que non para.
Entradas relacionadas
Ningún comentario:
Publicar un comentario