Daniel Clowes estrutura Wilson (Random House, 2010) coma unha sucesión de escenas dunha páxina de extensión, pequenos lances que apenas dan para unha anécdota e que, por acumulación, conforman un relato máis amplio. Clowes busca deliberadamente semellanzas co formato das tradicionais pranchas dominicais, aínda que prescindindo do habitual contido humorístico daquelas ou sustituíndoo por unha versión moito máis amarga. Ademais, en cada prancha altera o seu rexistro gráfico, abalando con aparente arbitrariedade entre o realista e o caricaturesco e alternando tamén un coloreado en bitono con cores completas. Nin o acabado concretamente elexido en cada prancha nin a propia necesidade de cambiar de rexistro gráfico atopan xustificación algunha no argumento da obra, todo parece ser froito da libérrima vontade do autor. Simple capricho? Exercicio de estilo?
Dende logo, o de facilitarlle as cousas ao lector non parece atoparse entre os propósitos de Clowes. De feito, gran parte dos seus esforzos encoméndanse ao contrario, retratando ao protagonista da obra coma un ser particularmente antipático: egoísta, miserable, rosmón, ventaxista, irresponsable... Calquera corrente de afinidade entre personaxe e lector é obxecto dunha sistemática sabotaxe. O rexeitamento que presumiblemente o lector sentirá cara Wilson discorre en paralelo coa incapacidade do personaxe para empatizar e coa súa inhabilitación absoluta para as relacións persoais. Preso da súa misantropía, as relacións familiares de Wilson resultan sempre conflitivas (ata que punto a súa muller é a súa muller?; ata que punto a súa filla é a súa filla?); a falta de amigos, fala con descoñecidos en lugares públicos.
Non é a primeira vez que alguén imaxina un personaxe tan insufrible como Wilson e non son poucas as veces en que, interesándose polo seu periplo vital, un chega a encariñarse con eles. Non é o caso.
Entradas relacionadas
Como luva de seda forxada en ferro
Ice Haven
Ningún comentario:
Publicar un comentario