Recuncan Felipe Hernández Cava e Bartolomé Seguí como tándem creativo e coa (inxusta?) obriga de igualar os excelentes resultados de As serpes cegas (BDBanda, 2009), o seu exitoso e premiado traballo precedente. A parella aposta en Fágase o caos por unha narración máis longa, dividida en varios álbums dos cales Lux (Norma, 2011) é a primeira entrega. Nel relátasenos como un home común se ve involucrado nunha trama de espionaxe internacional na que están implicados opositores ao réxime ioguslavo do Mariscal Tito.
Malia diverxer no concreto, hai semellanzas entre o argumento desta nova obra e o da antecedente. Nos dous casos preséntasenos unha intriga con connotacións políticas que parte dun escenario internacional pero remata apuntando cara España, de Nova York á guerra civil española en As serpes cegas, do Londres dos anos 50 á España refuxio do fascismo europeo en Fágase o caos. Os autores parecen non querer arredarse das claves nas que ancoraron o seu éxito previo máis do imprescindible para que os paralelismos non resulten evidentes. Mantéñense asemade o ton sobrio, a contención formal, o ritmo pausado e constante, nun relato construido de acordo coas estruturas das ficcións clásicas de espionaxe. Cómpre salientar a magnífica ambientación de Seguí, cuxo Londres cinsento e bretemoso aporta ao relato a atmósfera que precisa.
Sempre resulta difícil xulgar unha obra en proceso, mais co creto gañado polos autores no pasado e tras a lectura deste primeiro acto, consistente e ben trazado, hai razóns abondo para agardar pola continuación. Esperemos que non tarde.
Entradas relacionadas
As serpes cegas
Malia diverxer no concreto, hai semellanzas entre o argumento desta nova obra e o da antecedente. Nos dous casos preséntasenos unha intriga con connotacións políticas que parte dun escenario internacional pero remata apuntando cara España, de Nova York á guerra civil española en As serpes cegas, do Londres dos anos 50 á España refuxio do fascismo europeo en Fágase o caos. Os autores parecen non querer arredarse das claves nas que ancoraron o seu éxito previo máis do imprescindible para que os paralelismos non resulten evidentes. Mantéñense asemade o ton sobrio, a contención formal, o ritmo pausado e constante, nun relato construido de acordo coas estruturas das ficcións clásicas de espionaxe. Cómpre salientar a magnífica ambientación de Seguí, cuxo Londres cinsento e bretemoso aporta ao relato a atmósfera que precisa.
Sempre resulta difícil xulgar unha obra en proceso, mais co creto gañado polos autores no pasado e tras a lectura deste primeiro acto, consistente e ben trazado, hai razóns abondo para agardar pola continuación. Esperemos que non tarde.
Entradas relacionadas
As serpes cegas
Ningún comentario:
Publicar un comentario