martes, xuño 20, 2006

Gotham Central: a vida está chea de decepcións



Nunha sociedade posmoderna e maioritariamente descreída como a actual, a pervivencia do xénero superheroico clásico, co seu fondo idealismo e os seus incólumes heroes, só é posible mediante a súa transformación. De aí que cíclicamente xurdan correntes renovadoras que adaptan aquel imaxinario ás demandas do momento, misturando xéneros ou aportando enfoques máis ou menos novidosos.

Na serie Gotham Central lévase a cabo unha aproximación á cidade de Batman (e polo tanto, ó chamado bat-universo) dende unha perspectiva realista (ata onde se pode falar de realismo nun mundo de superheroes) e humana. Na mesma liña que outras destacadas obras contemporáneas, como Powers de Brian M. Bendis ou a Catwoman de Brubaker, a serie adopta un enfoque a metade de camiño entre o xénero negro e productos policiais como Hill Street Blues. Unha curiosidade é o feito de estar escrita, dende o seu primeiro número, a catro mans: por unha banda, un dos guionistas de máis peso na actualidade, Ed Brubaker; pola outra, un escritor de longa traxectoria que acada con éste o que seguramente é o seu mellor traballo, Greg Rucka. Ambos, coa inconmensurable axuda de Michael Lark no aspecto gráfico, conseguiron en moi poucos números asentar a que é unha das mellores series do momento.

Planeta ven de editar o que é o seu primeiro tomo da serie, retomándoa no punto no que a deixara Norma. O presente arco, titulado A vida está chea de decepcións, abrangue os números 16 a 18 da edición americana, e marca o que probablemente sexa o punto máis baixo dende o arranque da colección. En tres números establécese e resólvese unha trama sinxela, correspondéndolle o protagonismo a personaxes que ata o momento permaneceran como secundarios nunha serie que é de seu coral. Estamos ante unha historia irreprochable e que mesmo poderíamos considerar notable se non contase cos antecedentes que supoñen os volumes previos. Pola súa banda, a ausencia de Lark ós lápices faise demasiado evidente, correspondéndolle a dura tarefa de sustituilo a un Greg Scott que abondo fai mantendo a unidade de estilo cos números previos.

En calquera caso, é motivo de ledicia que Planeta aborde a publicación desta serie, agardemos que con carácter regular e ata a súa conclusión.

venres, xuño 09, 2006

Eisner/Miller


Will Eisner e Frank Miller poden ser autores semellantes en certos aspectos, pero penso o que predomina entre ambos son as diferencias: pertencen a dúas xeracións diferentes e arredadas, teñen un estilo gráfico ben diferenciado e os seus intereses temáticos en pouco se asemellan. É precisamente esa lonxanía a que fai interesante un libro como este Eisner/Miller, que non é, como sinala o subtítulo, unha entrevista entre ambos autores (cando menos non unha entrevista no sentido en que habitualmente se emprega) senón a transcripción dun longo diálogo no que abordan temas diversos.

Os asuntos tratados ó longo das perto de 400 páxinas do volume son moitos e variados, ainda que se pon máis enfase no aspecto profesional da súa actividade que no puramente artístico. Así, é máis o espacio adicado ó intercambio de pareceres entre Miller e Eisner sobre o mundo da edición, o funcionamento das editoriais, dos estudios de artistas, sobre a relación do cómic co cine, sobre a censura, sobre técnica artística, etc., que o adicado a falaren das sús propias creacións.

Por proximidade xeracional e afinidade artística, un adoita a estar máis próximo ós plantexamentos de Miller. Sen embargo, o contrapunto de Eisner adoita resultar interesante nos máis dos casos, precisamente por aportar unha visión distanciada e paradóxicamente novedosa. Podería dicirse que, aportando un enfoque histórico, as opinións de Eisner veñen a matizar as percepcións dun Miller máis achegado á realidade actual.

Chama especialmente a atención a diferente visión que ambos amosan acerca da censura no cómic. A publicación da “Seducción do inocente” de Fredric Wertham, supuso a traslación do maccarthismo ó mundo da historieta americana e concluiu coa instauración da censura corporativa que supuña o Comics Code (inhabilitado de feito hai apenas uns anos). Miller mantén ó respecto posicións radicais, de repulsa e condena fronte a quen promoveu e apoiou aquelas actitudes. A postura de Eisner, que viviu e se viu afectado por aqueles feitos, ainda coincidindo na repulsa, resulta máis matizada e comprensiva.

Malia que o libro pode resultar demasiado extenso e un tanto repetitivo, a súa lectura proporciona abundante información sobre as técnicas gráficas que ambos autores empregan, o seu labor como homes de negocios ou as súas opinións sobre a relación entre cómic e cinema (imposible non estar dacordo coa posición de Miller, que denuncia o complexo de inferioridade e o servilismo fronte a Hollywood dos autores de cómic). E en calquera caso, sempre se poden atopar perlas como esta frase de Frank Miller: “hai un momento no que tes catorce anos, colles a túa navalla e tallas unha esvástica no pupitre do teu colexio. ¡Todd McFarlane entende ese tipo de mentalidade!”.

mércores, xuño 07, 2006

Os Perdedores: non vai máis



O plantexamento da serie Os Perdedores está ben claro: trátase dunha obra de espionaxe e acción sen maiores pretensións. A tal efecto, establécense unha premisa típica (un grupo de renegados da CIA que busca vinganza) e uns personaxes estereotipados (o estratega, o xenio informático, o tirador, o conductor, a muller misteriosa, o traidor...) ó servizo dunha idea ben coñecida (a corrupción da axencia de intelixencia norteamericana). O resultado é un cómic intrascendente e de lectura doada, correctamente escrito e debuxado e que, malia iso, da a sensación de non aproveitar toda a súa potencialidade.

O guión deseñado por Andy Diggle axústase ós cánones do seu xénero, dosifica correctamente a información, proporciona a previsible dose de sorpresas imprevisibles e conclúe cunha invitación a seguir indagando no trasfondo da historia. Agora ben, desaproveita a que inicialmente se presenta como unha das súas mellores bazas: o misterioso personaxe feminino. O autor oculta deliberadamente o relativo á identidade, pasado e motivacións do personaxe de Aisha, ó tempo que espalla dúbidas acerca da súa lealdade o grupo. Pero lonxe de aproveitar esta subtrama, Diggle opta por deixala a un lado dende que comeza a acción ata que finaliza este primeiro arco, se cadra coa intención de seguila tratando máis adiante.

O debuxo de Jock, notablemente semellante ó estilo de Sean Phillips, encaixa perfectamente no estilo Vértigo, e cumple sen alardes pero con eficacia. Algo semellante pode dicirse do coloreado de Lee Loughridge.

Se mal non lembro, algún estudio de cine mercou xa os dereitos para levar esta obra ó celuloide. De levarse efectivamente a cabo, será sen dúbida outra adaptación prescindible dunha obra prescindible e que dará como resultado unha película prescindible.