martes, xaneiro 31, 2017

Un mes, tres viñetas: Xaneiro 2017

O anuncio do peche, debuxo de Monteys
















2 de Xaneiro. Mea culpa. A revista dixital Orgullo y Satisfacción naceu cando un grupo de autores que traballaban en El Jueves decidiron que non querían deixarse domar pola empresa editora, RBA. Un exercicio de dignidade que viu seguido dunha decisión arriscada, a aposta polo formato dixital. Os autores que marcharon de El Jueves son, IMO, bastante mellores humoristas que os que quedaron. Por iso, o recente anuncio do peche de OyS ofrece aínda unha dolorosa aprendizaxe: a día de hoxe, o malo en papel resiste mellor que o bo en dixital, se me permiten o maniqueísmo. As vías de monetización (perdón) seguen a pasar pola imprenta nos máis dos casos e no mercado impreso, cos seus intermediarios, é máis difícil non ter dono. Eu, como outros centos de esquirois, apoiei a publicación no seu lanzamento e despois saltei do barco. O resultado é este. Os Borbóns, contentos. Mea culpa.

Imaxe do novo proxecto de Kiko da Silva



















20 de Xaneiro. Novo formato editorial. Galaxia vén de anunciar a publicación dunha adaptación ao cómic de varios relatos de Castelao a cargo de Kiko da Silva e algúns dos alumnos do Garaxe Hermético de Pontevedra. E non só iso, seica ao longo de 2017 verán a luz baixo o mesmo selo dous títulos máis de BD, supoñemos que un será a adaptación de A nosa cinza de Xavier Alcalá a cargo de Alfredo Ferreiro e Manel Cráneo, anunciada hai xa bastante tempo; do outro non temos máis datos. Como o malicioso Sr. B non tardou en sinalar, o anuncio da editora refírese á novela gráfica como "novo formato editorial". Vaites! Mais éo, cando menos para Galaxia, que nas últimas dúas décadas non publicou banda deseñada máis aló do anecdótico. Unha das explicacións da febleza do sistema editorial galego no que ao cómic atinxe é o discreto papel desenvolvido polas editoras fortes (é un falar), polo menos dende o cambio de século. Xa que logo, alégranos este anuncio que, con xustiza ou non, relacionamos co recente cambio de dirección na empresa, e agardamos que sinale un cambio de rumbo por parte dunha editorial que vai camiño dos 70 anos de historia.

No novo Asterix de Conrad e Ferri, Obelix deixa de torcer polo Dépor













22 de Xaneiro. Could you say me why non publicamos cómics? Mentres, a outra grande editora galega, Xerais, anuncia que publicará contra outubro a nova aventura de Asterix, na que están a traballar Didier Conrad e Jean Yves Ferri. Tamén en Xerais vía a luz hai uns meses o cuarto álbum de Marcopola, unha serie de Jacobo Fernández Serrano que demostra así contar cun público lector consolidado. Mais a cuestión é, non hai para máis? Probou Xerais nos últimos anos a viabilidade dalgún produto semellante a estes dous? Outra franquicia europea, outro cómic de produción galega? É moi cómodo dicirlle a unha editorial como ten que gastar os seus cartos, mais teño claro que no que á BD atinxe unha casa como Xerais apenas asumíu riscos nos últimos anos. Así está o panorama en Galicia: con Galaxia ausente ata onte mesmo, a liña de Novela Gráfica de Rinoceronte liquidada, Retranca publicando en pílulas e El Patito sen política editorial, o ano que a heroica Demo solta o acelerador o cómic en galego desaparece.

mércores, xaneiro 25, 2017

Qadriños: Un noruegués en Compostela














Retomo Qadriños para falar do novo álbum de Jason, polo de agora só dispoñible en francés e inglés, no que o historietista noruegués recolle as súas experiencias percorrendo o Camiño de Santiago. Mentres agardamos pola edición en castelán, que sairá á venda antes do verán, podemos gozar dos fragmentos e bosquexos preliminares que foi publicando durante os últimos meses no seu blog De seguro que a súa singular ollada reflectirá unha imaxe interesante de nós mesmos.

sábado, xaneiro 21, 2017

Elipses e Sombras: Os covardes porán fin á guerra

Bella Muerte: El oso

O novo volume de Bella Muerte repite os acertos da achega precedente e confirma a Emma Ríos e Kelly Sue DeConnick como un dos equipos creativos máis inspirados do cómic norteamericano actual.

Pretty Deadly, traducida ao castelán como Bella Muerte, supuxo o cambio de estatus de Emma Ríos no mercado do cómic norteamericano. De ser unha profesional que traballaba por encomenda para Marvel Comics pasou a ser unha autora que loitaba por facerse cun oco coas súas propias creacións no hipercompetitivo mercado estadounidense. A súa decisión de abandonar a maior editorial de cómic do mundo cando a súa traxectoria sinalaba un camiño claramente ascendente non estivo exenta de risco. Tanto os editores coma os lectores do cómic comercial son moi receptivos ao talento veña de onde veña, pero tamén esquecen con facilidade a aqueles autores que non manteñen unha presenza constante no mercado. De aí que a excelente acollida do primeiro arco argumental de Bella Muerte fose dobremente valiosa, xa que ademais de confirmar o seu enorme talento como debuxante permitiulle acometer máis proxectos á marxe das grandes compañías, como co-dirixir a revista Island e publicar nela traballos como escritora (Mirror, en colaboración coa debuxante Hwei Lim) ou como autora completa (I.D.).

Da man da editora vasca Astiberri chéganos agora Bella Muerte: El oso, segundo volume da cabeceira desenvolvido polo mesmo equipo que o arco anterior, a escritora Kelly Sue DeConnick, a propia Ríos como debuxante e Jordie Bellaire a cargo das cores. Un dos aspectos que contribuíu no seu día a darlle personalidade ao título foi a súa condición de western, un xénero que experimentou etapas de moita popularidade no século pasado pero que hoxe ten unha presenza moito menor. DeConnick e Ríos acollíanse á tradición serodia do xénero, asumindo os tópicos do western crepuscular e mesturándoos cunha fantasía desbordante ao tempo que incorporaban elementos doutras tradicións narrativas. Este segundo volume cambia o escenario, trasladando a acción ás trincheiras da I Guerra Mundial, un cambio arriscado, xa que deixa atrás un dos elementos máis definitorios da cabeceira, máis coherente cunha pretensión facer avanzar o relato sen caer en repeticións. Coa Gran Guerra como pano de fondo, as autoras defenden un concepto de valor afastado da épica belicista, ao tempo que amosan novas facetas da potente mitoloxía que comezaramos a albiscar no relato inaugural.

Este segundo volume confirma a Bella Muerte como un relato dunha fantasía asoballante mais tamén chea de matices. A inocencia e o lirismo dalgunhas pasaxes, como o diálogo entre o coello e a bolboreta que enmarca a narración, contrasta coa dimensión macabra, próxima ao terrorífico, que impregna outros lances. O labor de Ríos non só resulta fundamental para dotar o relato dunha atmosfera de seu, dun ton e mesmo dun estilo narrativo propios. Ademais, a intensa beleza das súas pranchas remata por converterse nun dos grandes argumentos a prol da obra. As páxinas de El oso amosan a unha artista en plenitude que ofrece o mellor de si mesma en cada prancha. O carisma dos personaxes débelle moito á forza icónica do seu deseño. A exuberancia e orixinalidade das súas paisaxes oníricas demostran que aínda é posible acadar unha beleza fascinante sen repetir tópicos visuais. As cores de Jordie Bellaire, unha das mellores profesionais da industria norteamericana actual, revélanse como o complemento perfecto. O mesmo cómic en mans doutros artistas sería completamente distinto. 

Bella Muerte segue a ser unha encrucillada de tradicións narrativas eficazmente conducida por unha Kelly Sue DeConnick que atravesa un dos mellores momentos da súa carreira. El oso permítenos confirmar a vixencia da mitoloxía que ela e Ríos crearon no arco inaugural. Non só iso, lonxe de esgotar as premisas da serie, o peche deste segundo volume deixa aínda recantos por explorar no peculiar universo creado por ambas. Non é pouco, posicionarse na franxa do mercado que se sitúa a metade de camiño entre o cómic comercial e o cómic de autor resulta fundamental para que unha autora poida sosterse sen recorrer ás grandes compañías (Marvel e DC) e mellora as súas expectativas se se ve obrigada a facelo. A solidez desta proposta agoira un bo futuro para Emma Ríos, cando menos nun futuro inmediato.

[Publicado en Galicia Confidencial Tendencias o 19 de xaneiro de 2017]