venres, marzo 24, 2006

Sandman Mistery Theatre: O Escorpión



Sandman Mistery Theatre foi e é unha colección peculiar. Matt Wagner e Steven T. Seagle ós guións e Guy Davis ós lápices acometeron unha recuperación da figura do Sandman clásico dos DC cómics en clave pulp: anos 40, ambientación urbana, tramas policíacas, personaxes enmascarados pero non superheroicos, etc. O resultado é unha serie impecable dende calquera punto de vista.

As tramas, dunha solidez indiscutible, introducen sempre elementos que permiten superar o esquema clásico dos whodonit. Cuestións como os conflictos raciais, as conductas sexuais minoritarias (ou minorizadas), as ambigüidades morais ou os conflictos familiares permiten trascender o que doutro xeito serían simples (anque moi correctas) intrigas policiais.

Pola súa banda, o labor gráfico de Guy Davis resulta igualmente salientable, tratándose da que probablemente sexa a súa primeira obra madura como autor, isto é, superadas as indefinicións das súas primeiras obras (Baker Street) e no camiño cara a súa mellor expresión artística (The Marquis). É probable que unha primeira ollada ó seu trazo solto e áspero poida levar a engano. Tras o seu acabado apurado acóchase un incuestionable dominio da figura humana, das expresións faciais e dos mecanismos narrativos, así coma unha evidente preocupación pola ambientación.

A pesares de todo o anterior, non deixa de resultar estraña a lonxevidade desta serie (uns 70 números), dada a súa escasa espectacularidade ou o limitado tirón popular dos seus autores. É, polo tanto, un motivo de ledicia que Planeta decidira retomar a publicación da serie no punto en que a deixara Norma. Acaba de sair á rúa o segundo tomo, titulado O Escorpión (números 17 a 20 USA), que reúne boa parte dos rasgos característicos da obra. Está por ver a acollida do público nesta segunda oportunidade. Oxalá que sexa boa.

mércores, marzo 22, 2006

Queen & Country: Operación Blackwall



Ainda que contaban con tramas dunha certa complexidade, a función esencial dos primeiros números da serie Queen & Country foi a de definir os personaxes e o contexto na que ésta habería de desenvolverse, traballo previo do que se beneficia cada novo arco argumental e que fai que a traxectoria da serie sexa claramente ascendente.

Norma ven de publicar o cuarto volume da serie, titulado Operación: Blackwall, no que os guións de Greg Rucka son traducidos a imaxes por J. Alexander, debuxante descoñecido para min ata agora. O seu estilo gráfico, moi semellante ó de Duncan Fegredo, pode resultar axeitado para a serie, de feito máis axeitado que o de calquera dos seus antecesores. Ainda así, presenta aspectos claramente mellorables, como unha certa indefinición nos rostros ou a resolución confusa das (escasas) escenas de acción.

Argumentalmente, a trama deste volume é máis sinxela que calquera das anteriores, pero a profesionalidade de Rucka fai que o interese non decaia. Por unha banda, o arco resólvese en tres capítulos, evitándose así que o argumento se prolongue en exceso. Por outra, son as relacións interpersoais e non a trama de espionaxe as que dotan de forza ó argumento. A relación triangular entre os tres actores principais da serie, ata agora só esbozada, pasa a un primeiro plano, resolvéndose cunha contención emocional moi de agradecer.

Non podo deixar de plantexar un problema matemático. O tomo que nos ocupa recopila tres números americanos en formato grapa; o prezo dese formato en España está, tratándose de edicións a cor, por debaixo dos 2 € (tratándose dun cómic en b/n como o presente o prezo sería bastante inferior). O prezo de 8 € establecido por Norma Editorial só pode calificarse, xa que logo, de usurario. De aí que un só se achegue ás publicacións desta editorial cando, coma neste caso, está moi convencido de que o producto en cuestión vai ser do seu agrado.

luns, marzo 20, 2006

A mesa limón



Penso que existe coincidencia acerca de que Julian Barnes é un autor especialmente dotado para o humor. A súa voz adoita revelar un sentido da realidade irónico e típicamente británico que o aproxima á escrita de autores abertamente humorísticos como Lodge ou Sharpe. Certo é que parte da súa obra deixa sentir tamén unha certa melancolía que o alonxa de aqueles. Obras como Metrolandia ou a fracasada Antes de coñecernos perseguen propósitos que exceden o puramente humorístico

Nos relatos que compoñen A mesa limón coinciden de novo humor e melancolía, ainda que con claro predominio do primeiro sobre o segundo. Agora ben, o autor administra os seus impulsos xoviais cunha certa mesura, alonxándose da caricatura fácil que tanto o perxudicou en obras anteriores (Inglaterra, Inglaterra). Adúcese con frecuencia que a ironía impón distancias que, á postre, dificultan a implicación do autor no texto e merman o seu disfrute. Non obstante, penso que Barnes é esencialmente un autor de distancias longas. De aí que relatos de corte emocional como A historia de Mats Israelson resulten menos eficaces que aqueles nos que o autor se deixa levar polo súa vena sarcástica, caso de A de cousas que sabes ou Vixiancia. De feito, o paroxismo da distancia irónica é a metaliteratura sobre a que se constrúe Saber francés, relato cuios acertos demostran a validez de Barnes nestes terreos.

A prosa de Barnes é áxil e musical, dunha elegancia indiscutible. O libro, sempre que se acepten os xogos de sarcasmo propios do autor, resulta lixeiro e de lectura amable o cal, tratándose dun libro que esencialmente fala da morte, é bastante. Podería pensarse que se trata dunha obra menor pero, se consideramos os resultados do británico cando se plantexa obxectivos máis ambiciosos, poderemos concluir que se trata simplemente de levar as cousas ó terreo que lle é máis propicio.

xoves, marzo 16, 2006

O Circo do Desalento



A sempiterna crise mundial da banda deseñada ten unha sucursal ben curiosa en Galicia. Ós problemas estructrurais do medio (perda de lectores, infravaloración...) engádese aquí a escaseza de editores propios e a fraxilidade dos proxectos que se acometen, problemas que se ven enfatizados pola cuestión da lingua. E sen embargo, o anterior non foi suficiente para impedir que saíra adiante unha nova xeración de autores caracterizados tanto polo seu indiscutible talento, como pola súa forza emprendedora. Autores como Kiko Dasilva, Miguel Anxo Robledo, Alberto Vázquez, Víctor Rivas, Emma Ríos ou Norberto Fernández (parece mentira, pero hai máis) non só foron quen de acadar tanta presenza en Galicia como a situación o permite (creando colectivos, autoeditando os seus traballos, colaborando con xornais e revistas, organizando mostras...), senón tamén de abrírense camiño na minúscula e competitiva escena do cómic español. E así, algúns deles son parte esencial da última renovación da revista El Jueves e a súa versión xuvenil Mister K, mentres outros conseguen dignísimas edicións dos seus traballos por parte de editoriais independentes.

A editorial Astiberri, cuia política editorial é digna de toda loubanza, ven de publicar O Circo do Desalento de David Rubín, autor destacado da xeración mencionada. Conforman O Circo... un conxunto heteroxéneo de trece historias (máis un Prólogo e un Epílogo) de extensión diversa, unhas inéditas, outras previamente editadas en revistas e fanzines, pero todas elas determinadas pola peculiar voz narrativa de Rubín. Chama a atención o excelente dominio do tempo por parte do autor e a sabia utilización dos silencios dos personaxes. A melancolía preside a maioría dos relatos, dende os máis pesimistas ós lixeiramente optimistas. Non deixa de resultar curioso que un autor tan alonxado do xénero superheroico recurra en máis dunha ocasión á figura do superheroe como premisa da que xurde unha historia sempre humana e case sempre triste. O prólogo e o epílogo ós que antes aludía aportan un enfoque sorprendentemente orixinal e cohesivo, así coma unha necesaria distancia irónica.

A edición complétase con senllos textos de Miguelanxo Prado e Carlos Portela. O primeiro, pai espiritual da xeración de Rubín; o segundo, outra figura clave da resistencia comiqueira galega durante os anos escuros.

Astiberri ven de anunciar a saída dun novo volume con historias de David Rubín. Motivo de satisfacción como lector e especialmente como lector galego.

martes, marzo 14, 2006

DC: A Nova Fronteira



DC: A Nova Fronteira é probablemente a obra máis ambiciosa de Darwyn Cooke ata o momento e, se atendemos ós resultados de crítica e público, pode dicirse que tamén a máis exitosa. O certo é que, despois de tanto borrón e conta nova, revisión e recreación dos universos superheroicos, un non sabe onde ubicar exactamente esta obra. Recréase nela o tránsito da Idade de Ouro á Idade de Prata do cómic de superheroes, ca orixe da Liga da Xustiza de América como elemento central. E digo que se trata duna recreación xa que non hai exactamente unha posta en orde dos feitos tal e como aconteceron históricamente no papel e detrás del, senón unha reconstrucción intelixente e armonizadora dos mesmos.

Aparecida en USA como miniserie de 6 números e recén editada por Planeta en dous tomos, a obra responde ó propósito de recuperar unha inocencia na ollada sobre o imaxinario superheroico que semella imposible desde que viu a luz o célebre Watchmen de Moore e Gibbons. O propio autor afirma no epílogo que o concepto de heroe moralmente incólume que preside esta serie resulta en certa medida infantil. Agradécese unha confesión tan sinceira nun intre no que a tendencia é pretender darlle ó xénero un sesgo realista ou adulto incompatible cos seus propios alicerces. Hai en A Nova Fronteira tanto un exercicio de nostalxia coma unha reivindicación do dereito á inxenuidade, reivindicación inútil dado que a perda da inocencia é sempre irreversible. É por iso, porque se tenta recuperar un espirito que se esvaiu, que os excesos chovinistas presentes no tramo final da obra non chegan a renxer como o farían se as intencións fosen outras. Todo é anticuado en A Nova Fronteira.

Gráficamente, Cooke demostra que os maiores alardes de capacidade técnica poden presentarse en envoltorios sinxelos. Partindo dun esquema de tres cadriños rectangulares por páxina, con numerosas (e gozosas) splash e doble splash pages, o autor deixa fluir o seu inmenso talento artístico, aportando solucións tan apreciables estéticamente como eficaces narrativamente. Pola súa banda, a historia encaixa á perfección co aire retro e próximo ó cartoon do seu estilo plástico. Cómpre non esquecer o labor de Dave Stewart, cuio coloreado básico e luminoso resulta imprescindible na definición do tono da historia.

A cuestión é: ¿canta vida lle queda a un xénero cuias obras máis salientables nos últimos (¿vinte?) anos se caracterizan precisamente polo seu carácter pechado e autorreferencial?

mércores, marzo 08, 2006

Monsieur Jean: a teoría dos solteiros



Xa declarei con anterioridade a miña condición de seguidor entusiasta da serie do Señor Jean de Dupuy e Berberian. Malia que a temática é a habitual e os personaxes son os de sempre, o volume que veño de rematar, A teoría dos solteiros, reúne algunhas características que o individualizan fronte ó resto dos que compoñen a serie.

Así, é o primeiro tomo do Señor Jean elaborado en branco e negro e nun formato máis compacto que o dos restantes episodios da serie. A ausencia de color leva ós autores a empregar un trazo de maior grosor e sombras máis expresivas. Dada a reducción no tamaño das planchas, hai tamén máis splash pages, ó tempo que o número de cadriños por páxina diminúe. A experiencia e talento dos autores fan que os resultados sexan satisfactorios, a pesares do cal un considera o formato anterior máis axeitado ás características destes autores, tanto no tocante ó tamaño como especialmente no relativo ó color.

Por outra banda, a pesares de ter sido elaborado con posterioridade ó cuarto volume, a ubicación cronolóxica do narrado neste quinto tomo sitúase antes daquel volume, concretamente entre As mulleres e os nenos primeiro e Vivamos felices sen parecelo. Os asuntos tratados e os personaxes son os habituais, consolidándose Félix como figura de contrapunto ó protagonista. Debo dicir, sen embargo, que o conxunto de historias breves que conforman este volume marca un dos puntos máis baixos da serie, se cadra porque non existe neste caso unha historia transversal á que se supediten os episodios concretos.

Por último, os dereitos de edición para España deste volume foron a parar a unha pequena editorial, Bang Cómics, e non á habitual Norma, o cal é sinónimo de aforro. Alén diso, a edición é correcta, ainda que o cambio na coloración da portada sorprende por inxustificada.

En definitiva, un Señor Jean menor o cal, cando menos para min, é bastante.

venres, marzo 03, 2006

Os combates cotiáns: tantas pequenas cousas

Image hosting by Photobucket

Os propósitos de Manu Larcenet cos seus Combates cotiáns poden parecer obvios considerando tanto o nome da serie como a denominación concreta desta segunda entrega: Tantas pequenas cousas. Trátase, xa que logo, de partir do miúdo para chegar ó trascendente, de reparar na importancia das vivencias diarias e de definir como loita os pequenos retos que cada un de nós debe encarar na súa vida persoal. É, polo tanto, unha obra con pretensións, o cal por unha banda se agradece (moitos disfrazan de cotidianeidade a súa incapacidade para contar unha historia) pero por outra conleva certos riscos (son as pretensións frustradas as que dan lugar á pretenciosidade).

O meu problema con Larcenet é que non atopo nos seus traballos ideas que xustifiquen a súa vocación de profundidade. Se no primeiro tomo de Os combates... se plantexaban dilemas gastados e previsibles, esta segunda entrega reincide neles ó tempo que aporta novos argumentos tratados simplista e inxenuamente.

E así, repítese o tema do compromiso de parella e a maduración persoal (¿non son o mesmo?), agora baixo a forma ameazante da paternidade e o cambio de vivenda. Pola súa banda, a relación do protagonista co veterano de guerra mantense nun impasse lóxico: xa que Larcenet decide non resolver o conflicto (¿pode arrepentirse e cambiar alguén que no pasado fixo cousas terribles?), éste non pode avanzar cara ningures. A todo o anterior hai que engadir a morte do pai de Marco, nota sentimental sen maior relevancia no texto.

Ademáis, Marco coñece a un fotógrafo cuia obra admira e descobre que é un patán de discurso pomposo e autocompracente que, por riba, fala mal del ás súas costas. Conclusión: di o protagonista que o psicoanálise aprendeulle a separar ó autor da súa obra, que a calidade desta non implica a bondade de aquel. Fonda, fondísima reflexión que poucos cráneos serán quen de alcanzar sen a axuda de Freud (?!).

Por se fose pouco, plantéxase o problema do ascenso de LePen en Francia, na persoa dun traballador, vello coñecido do pai de Marco, persoa recta e bondadosa que ven de votar á ultradereita. Inquerido respecto ós seus motivos, ven a recoñecer que si, que aquel é un facha e non ten especial afinidade con el pero que, como está descontento co mundo, dalle o seu voto ó primeiro que lle promete un cambio. É dicir, no canto de amosar ó adversario alí onde é forte, preséntaselle desarmado e, polo tanto, abatible. Quen apoie a LePen por simple descontento poderá deixar de facelo en calquera momento; o debate real está nos argumentos da ultradereita e nas persoas que acreditan neles. Eludindo o combate (cotián) nese terreo, Larcenet opta polo camiño fácil, pola descalificación simplista e non argumentada.

Por se alguén o dubidaba, sigo sen comprender o prestixio desta serie.