luns, marzo 20, 2006

A mesa limón



Penso que existe coincidencia acerca de que Julian Barnes é un autor especialmente dotado para o humor. A súa voz adoita revelar un sentido da realidade irónico e típicamente británico que o aproxima á escrita de autores abertamente humorísticos como Lodge ou Sharpe. Certo é que parte da súa obra deixa sentir tamén unha certa melancolía que o alonxa de aqueles. Obras como Metrolandia ou a fracasada Antes de coñecernos perseguen propósitos que exceden o puramente humorístico

Nos relatos que compoñen A mesa limón coinciden de novo humor e melancolía, ainda que con claro predominio do primeiro sobre o segundo. Agora ben, o autor administra os seus impulsos xoviais cunha certa mesura, alonxándose da caricatura fácil que tanto o perxudicou en obras anteriores (Inglaterra, Inglaterra). Adúcese con frecuencia que a ironía impón distancias que, á postre, dificultan a implicación do autor no texto e merman o seu disfrute. Non obstante, penso que Barnes é esencialmente un autor de distancias longas. De aí que relatos de corte emocional como A historia de Mats Israelson resulten menos eficaces que aqueles nos que o autor se deixa levar polo súa vena sarcástica, caso de A de cousas que sabes ou Vixiancia. De feito, o paroxismo da distancia irónica é a metaliteratura sobre a que se constrúe Saber francés, relato cuios acertos demostran a validez de Barnes nestes terreos.

A prosa de Barnes é áxil e musical, dunha elegancia indiscutible. O libro, sempre que se acepten os xogos de sarcasmo propios do autor, resulta lixeiro e de lectura amable o cal, tratándose dun libro que esencialmente fala da morte, é bastante. Podería pensarse que se trata dunha obra menor pero, se consideramos os resultados do británico cando se plantexa obxectivos máis ambiciosos, poderemos concluir que se trata simplemente de levar as cousas ó terreo que lle é máis propicio.

Ningún comentario: