mércores, marzo 27, 2013

Qadriños: A conspiración VERDE

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Nova entrada en Qadriños comentando o novo artefacto de Autsaider cómics, unha caste de Cubo Cósmico en versión VERDE de contido deliberadamente estraño. Qadriños: A conspiración VERDE.

venres, marzo 22, 2013

Qadriños: Tanxencias, adeus a un clásico



















Coa apertura da libraría Tanxencias na Coruña hai 17 anos deixei atrás unha frustrante carreira de francotirador de librarías e quioscos para disfrutar da aburrida tranquilidade de quen sabe que pode mercar o que quere cando quere. Cambiei incertidume por seguridade, os meus gastos subiron, o espazo dispoñible nos meus andeis baixou. Fíxenlle un high five á man invisible de Adam Smith, os afeccionados á BD pasabamos a disfrutar das vantaxes da mítica intersección entre oferta e demanda. Sempre fun consciente de que optando por esta tenda estaba a facer ademais unha outra elección, a dun pequeno establecemento de barrio fronte as multinacionais e grandes empresas que, dende hai uns poucos anos, tamén ofertan BD. O vindeiro 27 de marzo Tanxencias pechará definitivamente as súas portas, unha mala nova para min como cliente habitual, pero sobre todo para os seus donos. Tamén un síntoma (o enésimo) de que a invernía da crise é moito máis crúa e cruel co pequeno comercio. Escribo sobre o tema en Qadriños: Tanxencias, adeus a un clásico.

luns, marzo 18, 2013

The League of Extraordinary Gentlemen: Century 2009

























Co recente Century 2009 (Planeta, 2013) Alan Moore e Kevin O'Neill pechan un ciclo narrativo, o tríptico (1910, 1969, 2009) que conforma o terceiro volume de A Liga dos Cabaleiros Extraordinarios. Dende as dúas primeiras miniseries e co paréntese do Black Dossier, inédito entre nós, a cabeceira experimentou unha sutil reorientación, substituíndo o steampunk vitoriano das primeiras aventuras por un colorista pastiche repleto de anacronismos lúdicos, referencias acochadas e moitos dos lugares comúns da escrita de Moore. O que non muda é a contención do de Northampton, que mantén a serie dentro das marxes de levidade que propuxo dende a súa primeira aparición.

O da levidade cómpre matizalo. É certo que o nobelo referencial dos tres relatos que conforman o ciclo Century supera o das primeiras miniseries e excede con moito o que este lector é quen de desentrañar sen axuda. De igual xeito, os "lugares comúns da escrita de Moore" presentes nesta obra abranguen delirios máxicos, viaxes psicodélicas, simbolismo cosmogónico, Aleister Crowley, masonería e visións escatolóxicas varias. Sen embargo, lonxe de participar das altas pretensións doutros traballos, este cóctel fumegante non parece procurar outro fin que o de ofrecerlle aos lectores habituais do autor un sofisticado entretemento, ben sustentado graficamente e co cruce de complicidades que sempre conleva o xogo referencial. Aínda que Moore non precisa máis para superar a media do que se publica mensualmente, o resultado non deixa de ocupar un lugar discreto no contexto da súa propia produción, algo que pode resultar decepcionante se consideramos que a cabeceira se nutre do imaxinario dalgunhas das obras literarias máis célebres dos últimos séculos, un material cuxo valor e forza emocional podería dar moito máis de si.

O volume que nos ocupa axéitase aos sinais de identidade da serie, comezando pola autoparodia inicial dos autores e o mencionado xogo de chiscadelas, que desta volta inclúe alusións a Harry Potter e ás ficcións protagonizadas polos servizos de intelixencia británicos. Pero máis aló diso, neste capítulo conclúe o arco argumental que se viña desenvolvendo nos dous tomos anteriores e malia que, tras o previsible crescendo, a acción desemboca nun delirio apocalíptico que mesmo trae a morte dun dos personaxes, Moore renuncia a levalo ás súas máximas consecuencias dramáticas. Por sorprendente que resulte tratándose dun escritor tan pouco acomodaticio, o seu ton é distante e desapaixonado, case rutinario.

Queda pechado o ciclo e non sabemos se Moore e O'Neil recuperarán a cabeceira nun futuro. Polo de agora acaba de publicarse en Estados Unidos de Nemo: Heart of Ice, primeiro spin-off da serie. As imaxes prometen. Picaremos.

Entradas relacionadas
A Liga dos Cabaleiros Extraordinarios: Century 1910
A Liga dos Cabaleiros Extraordinarios: Century 1969

mércores, marzo 06, 2013

Un paso en falso

















Sinala Bart Beaty en Unpopular culture  que se certos autores situados na perifera (xeográfica ou lingüística) da BD europea tenderon en certo momento a elaborar traballos mudos ou con texto escaso non foi tanto por vocación experimental coma para favorecer a súa difusión internacional facendo innecesaria a tradución. Ese sería o caso dalgunhas das primeiras obras do noruegués Jason, concretamente das dúas que Astiberri reeditaba o ano pasado baixo o título Un paso en falso (2012): Chhht!, que xa fora publicada  pola editorial vasca en 2002, e Espera... que o fora en 2004. A primeira, como suxire o seu título, prescinde absolutamente de texto, mentres a segunda o fai só en parte, aínda que a dosificación da palabra resulta crucial na mesma. O propio Beaty advirte de que, no caso de Jason, a proxección internacional da súa obra, traducida a varios idiomas e publicada en diversos países de Europa e Norteamérica, non tivo que ver precisamente con esta circunstancia, senón co feito de ter sido publicado en Francia, confirmándose así a centralidade do mercado francófono na BD europea.

Jason é un autor que constantemente marca distancias co lector. Afeitos como estamos á utilización de animais antropomórficos en traballos orientados a un público infantil e xuvenil, o seu uso en obras dirixidas a un lector adulto provoca unha primeira disonancia no lector. O efecto amplifícase se os deseños, lonxe de compartir a expresividade exacerbada dos funny animals, resultan lánguidos, pouco expresivos, e mesmo, en ocasións, inescrutables. Estas características, canda outras habituais nas obras do noruegués, como unha planificación de páxina regular e con poucas variantes, as cores, básicas e sen apenas matices, ou a economía dos fondos, tradúcense nunha frialdade formal que encaixa co tópico acerca do carácter dos habitantes dos países nórdicos. E esta devandita frialdade, presente en toda a produción de Jason, resulta aínda máis perceptible no díptico que conforma Un paso en falso. A ausencia ou escaseza de texto deixa ao lector sen moitas máis pistas verbo das emocións dos personaxes que as que proporcionan os seus rostros hieráticos, e aínda que a lectura é áxil pola falta de texto, a utilización dunha plantilla fixa de seis cadriños por páxina convértea nunha experiencia átona e case monocorde. Ningunha das dúas obras foi concibida para compracer o lector pola vía rápida.

O paradoxo é que nestas dúas obras, coma nos restantes traballos de Jason, os sentimentos ocupan unha posición central, co amor e a amizade, e tamén as súas versións negativas, o desamor e a ausencia, como temas recorrentes. O gran mérito do noruegués e probablemente o seu trazo máis característico como autor é o de conseguir que ese caudal emocional atravese todas as barreiras que el mesmo interpón e chegue ao lector. E iso acontece coas dúas historias que recolle Un paso en falso. Malia apareceren estereotipados ou baixo formas simbólicas, os sentimentos que o autor pon en xogo alcanzarán ao lector que sexa quen de penetrar na tépeda proposta visual do autor. Cómpre un esforzo pero o resultado compensa.

Entradas relacionadas
O último mosqueteiro
Eu matei a Adolph Hitler
Por que fas isto?
Non me deixes nunca