martes, novembro 27, 2012

Rashomon


























Obras coma a recente Rashomon (Norma, 2012) mostran a evolución dun Víctor Santos que, sen renunciar aos que sempre foron os seus sinais de identidade, revélase agora coma un creador moito máis sólido e maduro. Os seus intereses temáticos apenas teñen mudado dende que se dera a coñecer hai máis de dez anos coma membro do colectivo 7 monos. Os seus traballos máis recentes confirman a súa tradicional querenza polo relato de acción nas súas distintas variedades de xénero (da fantasía canónica ao xénero negro, pasando polo pulp, as historias de yakuzas, o western...). Tamén este Rashomon co que se achega ao universo creativo do escritor xaponés Ryonosuke Akutagawa e que mestura o xénero policial cos tradicionais relatos de samuráis. Como fixera Akira Kurosawa coa película homónima de 1950, Santos reinterpreta varios relatos do autor xaponés, nomeadamente o coñecido como "Na fraga", conto breve e dunha singular frialdade formal no que Akutagawa emprega as formas do relato detectivesco (apenas consolidadas daquela, o texto data de 1922) para reflexionar sobre a procura da verdade material ao tempo que retrata a complexa orde social do Xapón feudal.

Os que me coñecen saben que é unha narración pola que sinto debilidade e sobre a que xa teño escrito, o que probablemente faga de min a persoa menos indicada para opinar sobre a adaptación dun Santos que, no canto de cinguirse ás estreitas marxes do texto orixinal, elixe  traducir o conto aos seus propios parámetros artísticos. As diferenzas entre unha e outra versión non son de simple detalle, senón que atinxen a elementos esenciais da arquitectura do relato. Tratándose da investigación dun crime, non parece precisamente accidental que Akutagawa optara por reducir o investigador a unha figura implícita, un xuíz ausente sen voz de seu. O lector accede ás declaracións das testemuñas e dos implicados sen a guía dese observador cualificado que é o detective. Santos, pola contra, introduce un comisario de creación propia, Heigo Kobayashi, acompañado dun arquetípico axudante. Consecuencia directa desta decisión é a perda da equidistancia fronte as versións dos feitos que dan as partes xa que o investigador, como non pode ser doutro xeito, manifesta as súas intuicións, chegando mesmo a suxerirse unha solución ao enigma nun epílogo engadido por Santos. O resultado non só é moito máis convencional que o do relato orixinal que, lembremos, ten xa noventa anos, senón que altera notablemente o efecto que produce a lectura. O texto de Akutagawa invitaba ao lector a ocupar a posición que o investigador (ausente) deixaba libre, calibrando sen intermediarios as declaracións contraditorias dos implicados e aventurando por que varios deles mentirían e non precisamente para seren absoltos, senón para inculparse. Mentres o relato orixinal esbozaba incógnitas e invitaba ao lector a facerse preguntas, a adaptación de Santos ofrece un enigma e insinúa unha solución. A obra conta, xa que logo, coa coherencia que lle dá a persoal visión do autor, malia o cal coido que a súa versión arrédase do seu referente precisamente nos aspectos que lle concedían máis singularidade e forza.

Coido que non debe deixar de salientarse o notable salto cualitativo de Santos coma debuxante. Aínda que as claves do seu grafismo seguen a ser as mesmas (trazo ríspeto e unha narrativa áxil e intuitiva), os seus deseños revelan agora influenzas perfectamente dixeridas, coma a de Michael Avon Oeming (lóxico) ou Mike Mignola. A variedade na posta en páxina, o amplo abano de recursos despregados e o perfecto aproveitamento do branco e negro invitan a recrearse na contemplación das páxinas deste álbum, ao tempo que demostran a madurez acadada polo seu autor.

Entradas relacionadas

xoves, novembro 08, 2012

Qadriños: "Primeiros encontros coa banda deseñada" no Museo de Pontevedra

























Octavio Bares, amigo e veciño deste blog, organiza O cómic no Museo, primeiros encontros coa banda deseñada, ciclo de charlas sobre cómic que terá lugar os días 27, 28 e 29 de novembro no Sexto Edificio do Museo de Pontevedra e que contará con tres conferenciantes de primeira orde: Kiko Da Silva, David Rubín e Pepo Pérez. Unha magnífica iniciativa da que falo polo miúdo en Qadriños e da que se pode atopar máis información no blog de Octavio.

domingo, novembro 04, 2012

As viaxes de Marcopola

Marcopola, a illa remeira. As orixes de Marcopola
 
Xerais vén de publicar As orixes de Marcopola, primeiro álbum da serie Marcopola, a illa remeira de Jacobo Fernández Serrano, que supón ademais a estrea dunha nova colección, Merlín Cómic, consagrada á banda deseñada infantil e xuvenil. Cómpre lembrar que a editorial que dirixe Manuel Bragado levou a cabo no seu día un intenso labor de edición de BD, tanto de tradución coma de produción propia, que viviría a súa etapa máis vizosa nos anos 90 e que foi esmorecendo dende entón ata practicamente desaparecer na actualidade. Agardamos que este renovado interese de Xerais polo cómic permita que os moitos autores de talento que hai no país conten cunha nova canle de publicación para os seus traballos, contribuíndo á mellora das súas posibilidades de desenvolver unha carreira profesional.
 
A elección do título inaugural parece acertada, dada a longa traxectoria de Fernández Serrano no eido, xa sexa coma autor de banda deseñada (Os amigos de Archimboldo Roque), coma ilustrador (A filla do ladrón de bicicletas, As aventuras de Nunavut) ou mesmo coma escritor (Mil cousas poden pasar). Debuxante sutil e narrador experto, Fernández Serrano desenvólvese con comodidade no xénero infantil, cuxos códigos domina ata o punto de incorporalos a obras dirixidas a outro perfil de lector, caso de Aventuras de Cacauequi. As orixes de Marcopola foi publicado orixinalmente en castelán en 2009, sendo concibido xa inicialmente coma o primeiro dunha serie de álbums cuxa continuación, Os piratas da lúa, anuncia Xerais para a primavera do ano próximo.
 
A protagonista da historia, a illa Marcopola, aborrece da súa vida sedentaria no medio do océano e devece por viaxar e ver mundo. A súa sorte mudará o día que, tras desprenderse do fondo mariño, comeza a desprazarse polo mar coa axuda dun remo. Na súa andaina coñecerá xente e fará amigos, recibirá e dará axuda, saberá do perigo e confrontará os seus medos. A súa é a historia dunha aprendizaxe, a de alguén que quere abrirse ao mundo, medrar, e que no camiño termina recoñecendo o valor da amizade e da axuda mutua. Fernández Serrano envolve nunha engaiolante poética visual un relato que reborda imaxinación e sentido lúdico. No seu esforzo por facer a obra accesible aos lectores máis novos, o autor simplifica sensiblemente o seu trazo sen restarlle unha miga ao seu persoal carácter, completando uns deseños tan sinxelos coma atractivos. A viveza das cores, a linearidade do relato e unha narrativa gráfica perfectamente engraxada fan deste álbum un agasallo idóneo para rapaces que comezan a ler e no que os seguidores do autor atoparán moitos dos elementos que caracterizan a súa obra.
 
O presente volume pode considerarse representativo da produción recente de Fernández Serrano, cuxa madurez e calidade converten ao artista vigués nunha das voces máis persoais e interesantes da BD galega actual. Motivos para felicitarnos pola tradución ao galego desta primeira aventura de Marcopola e para agardar coas mellores expectativas o seguinte álbum da serie.