martes, xaneiro 30, 2007

As Fillas do Dragón: corpo a corpo



Unha das desventaxas do sistema de producción en serie propio do mainstream norteamericano é que pode haber tantas versións dun personaxe como autores traballaran con el. O aspecto positivo é que o lector sempre pode considerar a versión que máis lle guste como “a auténtica” e renegar das demáis. Tiven a sorte de coñecer a Colleen Wing e Misty Knight da pluma e lapis duns Chris Claremont e John Byrne especialmente inspirados, motivo polo que, dende entón, sinto un especial agarimo por estes personaxes.

As Fillas do Dragón foron recentemente recuperadas por Marvel para unha miniserie de seis capítulos escrita por Jimmy Palmiotti e Justin Gray e debuxada por Khari Evans. Se a elección dos autores non era para albergar grandes expectativas, os resultados veñen a demostrar que toda prevención era pouca. En efecto, Palmiotti e Gray son dous guionistas mediocres incapaces de construir unha trama dotada dunha mínima profundidade e cuia maior virtude, de ter que destacar algunha, é a falta de pretensións dos seus guións. Pero ainda asumindo o anterior, este Corpo a corpo das Fillas do Dragón resulta dunha pobreza decepcionante: pode dicirse que non existe historia alén da exhibición cárnica das protagonistas. Nun rapto de sutileza, os autores botaron man do máis estrafalario do catálogo de malvados da Marvel, iso si, reservando o papel de némesis para a cachonda de turno. Xa que logo, a trama é unha simple (simplísima) excusa para exhibir mulleres bombásticas con roupa axustada, portando armas varias, conducindo coches (velaí todo os tópicos do imaxinario machista máis clásico) e escupindo frases tan suxestivas como “nena, aquí va a haber kung-fú para dar y vender”, todo aderezado cunha dose considerable de violencia trivializada con fins humorísticos. O que se di unha xoia do noveno arte.

Pola súa banda, Khari Evans invirte máis esforzo en optimizar o postureo das rapazas que en procurar a claridade narrativa, o cal o sitúa nunha paradóxica sintonía co guión, de xeito que podemos afirmar que cumple á perfección co que se agarda del.

Por fortuna, un sempre pode dicir que estas non son as Fillas do Dragón senón un mal remedo. Ás auténticas téñoas eu na miña biblioteca.

luns, xaneiro 29, 2007

Os Heresiarcas: a alma baleira



Agora que a BD galega goza dunha saúde creativa indubidable, que existe unha fornada de autores recoñecida crítica e popularmente (o que é para ser especialmente optimistas se consideramos a súa idade media), que un autor como Miguelanxo Prado (o grande patriarca) renova con ocasión de cada novo proxecto os seus azos creativos e a súa resistencia a acomodarse, agora, digo, pode ser un bo intre para reinvindicar a uns autores como Carlos Portela e Xulio Das Pastoras. Malia a seren ben coñecidos no mundiño e teren unha notable traxectoria tras de si, corren o risco de pasaren desapercibidos pola preeminencia de Prado e a nova xeración.

Portela, veterano guionista, organizador das Viñetas desde o Atlántico e mesmo divulgador de historietas na TVG (baixo a identidade do Doutor TNT); Das Pas, debuxante de trazo exquisito cuia extensa producción pode atoparse en revistas tan significativas como El Víbora, Comix Internacional, Zona 84 ou El Jueves; xuntos crearon para a prestixiosa editora francesa Les Humanoides Asociés a serie Los Heresiarcas, publicada en España por Norma. Concebida como grande saga distribuida en tomos, a obra plantexa un argumento fantástico que lembra, tanto no aspecto argumental como na resolución gráfica, a grandes autores da BD europea como Moebius ou Juan Jiménez, por máis que, como advirte Miguelanxo no prólogo, os autores manteñan por momentos unha certa distancia irónica.

Este capítulo inicial, titulado A alma baleira, traza as liñas mestras da narración, sentando unhas bases que serán desenvolvidas posteriormente. Se cadra iso é o peor que se pode dicir deste álbum: que o establecemento da premisa e a presentación dos personaxes apenas deixa espacio para máis. No aspecto positivo, resulta evidente que Portela encamiña o seu labor a facilitar o lucimento de Das Pas: entornos salvaxes, grandes espacios abertos, animais antropomórficos... Pola súa banda, o ilustrador adopta un rexistro realista pouco habitual nel, engadindo a versatilidade ó seu catálogo de virtudes.

O resultado é unha obra que sorprende polo dignamente que se axeita ó canon europeo e que foi quen de facerse cun sitio nun mercado tan competitivo como o franco-belga. Agardemos que chegue a publicarse íntegramente tanto en Francia como aquí.

mércores, xaneiro 24, 2007

Malas Vendas: ¡Réndete Dorothy!



Os defensores de Alex Robinson defíneno como narrador antes que debuxante, o que pode resultar bastante obvio contemplando este primeiro volume da que probablemente é a súa obra máis popular, Malas Vendas. O seu labor como debuxante pode calificarse de amateur sen que resulte esaxerado ou inxusto: acabados suxos, fondos confusos, fallos nas perspectivas, nas dimensións, etc. De feito, non me tería achegado a este cómic de non ter lido numerosas críticas positivas, todas elas destacando unha calidade argumental por enriba da media.

Malas Vendas é a historia dun fato de mozos que comezan a abrirse camiño na vida. Nos distintos capítulos que compoñen o volume vémolos perseguir uns soños que, no canto de achegarse, parecen cada vez máis lonxanos, procurar a estabilidade emocional ou padecer o amarguexo proprio das primeiras incursións no mundo laboral. En efecto, Melrose Place versión underground. Se xa non son moi afeccionado a este tipo de historias, neste caso as carencias son, ainda por riba, ben evidentes. Os personaxes son puros estereotipos (gordo, virxe e debuxante de cómics, ¿quen de máis?) e como tales aparecen definidos (para demostrar que Sherman, o protagonista, é unha persoa intelixente, ¿é preciso retratar a todos os clientes da librería na que traballa como parvos e ignorantes?); os dilemas que deben afrontar plantéxanse de maneira plana e sen matices (a discusión sobre a propriedade intelectual plantéxase en branco e negro); as alusións culturais carecen doutra finalidade narrativa que non sexa o puro fachendeo do autor... En definitiva, unha obra pensada para un lector que non son eu. É certo que se trata do primeiro tomo, que unha breve ollada ós posteriores demostra unha progresión gráfica que ben pode ter o seu correlato no apartado argumental. ¿Dareille unha segunda oportunidade? É difícil. Como di Jaureguízar, a vida é curta e Otero Pedrayo moi longo.

mércores, xaneiro 17, 2007

Locas 3



Con este terceiro tomo conclúe a edición por parte da editorial La Cúpula do material da serie Locas que Jaime Hernández publicou orixinalmente na revista Love & Rockets. Podería dicirse que a serie remata cunha orientación notablemente distinta á que presidiu o inicio da mesma. Ó longo dos quince anos que separan o primeiro capítulo do derradeiro evolucionaron os personaxes, os escenarios e moi sensiblemente o tono da narración. O gamberrismo punk e a mestura de xéneros iniciais deviron, mantendo as claves definitorias da serie, en ollada singular e lúcida sobre os inmigrantes mexicanos en Norteamérica. Curiosa e afortunadamente, apenas se percibe unha evolución correlativa no aspecto gráfico, senón se cadra un perfeccionamento da súa técnica narrativa sen se desprender da fidelidade ó seu estilo. A este respecto, cómpre destacar non só o doadamente que se comprenden os episodios mudos, senón especialmente o capítulo “Angelitas”, no que debuxos e textos de apoio narran simultánea e certeiramente dúas historias diferentes.

Malia o indiscutible protagonismo de Maggie e Hopey, contemplando a obra con perspectiva destaca non só o elevado número de personaxes que poboan as súas páxinas, senón tamén o acertado grao de definición que alcanzan os máis deles. Así, por exemplo, este terceiro tomo concede un protagonismo considerable a personaxes secundarios como Izzy, Vicki Glori, Danita ou a familia de Maggie. No canto de circunscribirse á historia das dúas protagonistas, semella que Hernández preferiu explorar un terreo xeográfico e humano máis amplio e enriquecedor.

Constatado o agarimo con que Hernández construiu esta obra, non é de estrañar que recuperara ós seus protagonistas en traballos posteriores. Algúns deles están a publicarse na actualidade (Penny Century) mentres outros (Ghosts of Hoppers) verán a luz máis adiante. En calquera caso, non debe deixar de destacarse o labor de La Cúpula nesta recopilación, especialmente nun intre como o actual no que a editorial debe enfrontarse, tras unha complicada reestructuración interna, ó perxuízo económico derivado de varias edicións defectuosas.

Entradas relacionadas

Locas 2
Locas

venres, xaneiro 12, 2007

Sandman Mystery Theatre: Pitón



Non deixa de ser unha sorpresa agradable que unha serie tan atípica como Sandman Mystery Theatre se teña feito un oco no noso mercado. Digo atípica porque se trata dunha serie xa extinta, publicada orixinalmente hai máis de dez anos, que engana a xéneros (¿superheroico, fantástico, policial?) protagonizada por un personaxe clásico e de escasa popularidade, e cuios autores, ainda contando cun certo recoñecemento, carecen de excesivo tirón de cara ó grande público. E malia todo o anterior, a serie segue a súa andaina, chegando a este sexto tomo sen que pareza existir risco de cancelación.

O máis salientable deste novo volume, que inclúe os números 33 a 36 da serie orixinal baixo o título Pitón, é a ausencia do debuxante habitual, Guy Davis. O seu sustituto, Warren Pleece, cumple con eficacia, quedando patente a súa intención de manter a unidade de estilo. Polo que atinxe ó argumento, a trama detectivesca deseñada por Wagner e Seagle serve para poñer en acción a uns protagonistas cuias auténticas preocupacións afectan a cuestións persoais: dende a posición a manter fronte a incipiente Guerra Mudial ata o incerto futuro dunha complicada relación de parella. A historia conclúe cun cambio de estatus entre os protagonistas que constitúe, ó tempo, un interesante ponto de partida para o próximo volume.

Entradas relacionadas

Sandman Mystery Theatre: A noite do carniceiro – Hourman
Sandman Mystery Theatre: Dr Morte
Sandman Mystery Theatre: O escorpión

xoves, xaneiro 11, 2007

JLA / Titáns: O imperativo Tecnis



Non sei se é unha cuestión de respeto a unha tradición, de falta de imaxinación ou se simplemente a posibilidade de resultar orixinal no xénero superheroico resulta cada vez máis complicado. En calquera caso, parece pouco discutible que os cruces entre superheroes adoitan axeitarse a un mesmo esquema: encontro-confrontación-colaboración. E ainda que non sexa habitual, unha fórmula tan explotada pode dar todavía froitos interesantes.

Planeta edita nun volume recopilatorio a miniserie de tres números que une as traxectorias da Liga da Xustiza e os Titáns. Publicada orixinalmente en 1999, a historia parte dunha premisa interesante, extraída da traxectoria previa dos Titáns, que ven a demostrar que a tan controvertida continuidade é só un lastre para quen non é quen de tirarlle partido. A partir de aí, técese unha trama sinxela e axustada ó esquema mencionado, pero á que se lle aportan as doses de intriga, acción e interese que requiren este tipo de productos. O resultado é un cómic áxil e de lectura agradable que, a maiores, valeu para establecer os alicerces dunha nova serie dos Titáns (xa extinta e relevada pola que actualmente está a publicar Planeta en entregas mensuais).

Xa que logo, cómpre recoñecer o mérito de Devin Grayson nos guións, para os que contou coa colaboración do debuxante Phil Jiménez. Éste, pola súa banda, confírmase como o artista idóneo para tramas grandilocuentes e hiperpoboadas de personaxes (enténdese así que fose un dos escollidos para debuxar a recente Crise Infinita). O seu é un caso curioso, por unha banda pasan os anos e o seu estilo segue sen desvencellarse da influencia de George Pérez; por outra, as semellanzas van alén do imitable, extendéndose a aspectos tan relacionados co talento persoal como a planificación de páxina, o preciosismo detallista ou a pulcritude na narrativa.

En suma, un producto moi notable e se cadra inxustamente descoñecido dentro dun xénero que cada día da menos alegrías.