sábado, xaneiro 24, 2009

Hard boiled



En 1990, ano en que se publica orixinalmente Hard boiled (Norma, 2008), Frank Miller era xa un dos autores estrela do mainstream norteamericano. O éxito acadado coa súa recreación do personaxe de Daredevil déralle creto abondo para que as grandes compañías non só lle permitiran acometer proxectos arriscados e de orientación adulta con personaxes da súa propiedade (Born again, Batman: The Dark Knight returns, Batman: Ano I, Elektra: Asasina), senón tamén para que estivesen dispostas a publicarlle obras máis persoais e de viabilidade comercial máis dubidosa (Ronin).

É probable que o ano 1990 veña marcado pola vontade de emancipación de Miller fronte a Marvel e DC, das que xa obtivera prácticamente todo o que poderían darlle en termos creativos. De 1990 é Elektra lives again, obra ríspeta na que Miller revisita os seus lugares comúns alonxándose do seu rexistro gáfico habitual e co consistente matiz das cores de Lynn Varley. De 1990 é tamén Give me liberty, o delirio distópico que debuxara Dave Gibbons. E de 1990 é Hard boiled, publicada, coma a anterior, nunha compañía independente tan significada como Dark Horse e na que contaría coa estimable cooperación aos lápices de Geoff Darrow.

Os anos confirman a Hard boiled coma unha obra interesante pero menor. Nela, Miller non ofrece argumento senón anécdota e, sobre todo, pulso narrativo. Prefigura, xa que logo, o que sería o seu seguinte paso como autor total, Sin City (cuxa miniserie inaugural sería publicada un ano máis tarde), sustituíndo a hiperbólica estilización dos tópicos de xénero negro por una apreciable intención satírica. O seu retrato dunha sociedade absurda, hiperviolenta e infantilizada demostra que Miller cría aínda daquela na posibilidade de contar ademáis de narrar. De feito, é Miller quen conta e Darrow, coas súas enormes viñetas e o seu obsesivo detallismo, é quen narra. O resultado é, en congruencia cos seus modestos propósitos, pura enerxía. Nin máis nin menos.

Entradas relacionadas - Frank Miller

luns, xaneiro 12, 2009

O veciño 1 e 2



Pepo Pérez, coñecido na blogosfera polo seu estupendo blog Con C de Arte, é tamén un excelente debuxante que ten traballado como ilustrador para varias revistas (Rock de Lux, Volumen) e publicado cómics como Sangre (precuela da miniserie Xaque Mate para a extinta liña Laberinto de Planeta) ou as dúas entregas de O veciño (Astiberri, 2004 e 2007) en colaboración con Santiago García.

O veciño supón a enésima revisión da figura do superheroe, desta volta dende unha sensibilidade de BD europea. García e Pérez penetran no hermético universo das convencións superheroicas mediante un emisario tan significado do noso mundo coma una estudante de oposicións, figura que nos resulta tan familiar coma allea aos USA, homeland dos superheroes. A interacción entre este personaxe, que noutras circunstancias sería carne de slice of life, e un superhome emprégase a modo de crossover, isto é, coma colisión entre dous universos irreconciliables con fins irónicos. O resultado é previsiblemente devaluador, é dicir, unha realidade alternativa na que os superheroes perden a carteira e os supervillanos que a atopan petan na porta no canto de tirala abaixo. Hai referencias (básicamente a Superman), homenaxes (a Kirby, o máis obvio) e apelacións aos lugares comúns dos xéneros implicados.

No segundo volume apóstase polos personaxes e as súas relacións persoais deixando atrás, en grande medida, o diálogo entre xéneros. Coa loubable pretensión de non repetírense, os autores privan aos personaxes da andamiaxe argumental que os sostivera ata ese punto. O traxecto desemboca nun twist final que non termina de funcionar e que representa o fracaso das boas intencións dos autores.

Se hai algo que permanece nos dous volumes é o estupendo labor gráfico de Pérez, magnífico narrador e posuidor dun trazo urxente e vigoroso que o vencella á mellor tradición da BD europea.