sábado, febreiro 28, 2009

WildC.A.T.S. de Alan Moore



Resulta arriscado aventurar que motivos levaron a Alan Moore a traballar para algunhas das cabeceiras máis coñecidas (non precisamente pola súa calidade) de Image Comics a mediados dos anos 90. Talvez o británico quería amolar ás dúas grandes compañías (lembremos que Image xurdira abandeirando os dereitos dos autores fronte aos privilexios das grandes editoriais), ou cecáis buscaba o reencontro co grande público tras uns anos dedicado a obras de vocación minoritaria (entre o cabreo con DC e a chegada a Image, Moore producira A small killing e Brought to light, e comezara From hell, Lost girls ou a finalmente inconclusa Big numbers) Se cadra foi simplemente unha cuestión de cartos. Ao final tanto ten, xa que o que permanece alén dos xuízos de intencións son as obras.

Norma recopila nun único tomo a etapa de Moore en WildC.A.T.S., a cabeceira que creara Jim Lee para xogar no nacente universo Image un papel semellante ao dos X-Men no universo Marvel. Así pareceu comprendelo o proprio Moore, que remodela o grupo segundo un patrón moi semellante ao da Segunda Xénese mutante. Se por algo destacan os quince capítulos que compoñen esta etapa é pola práctica inexistencia de calquera nodo de interese que non sexa o que deriva da literalidade dunha trama que, sendo correcta, aporta poucas sorpresas: unha utopía que resulta non ser tal, un romance que deriva en desengano, un traidor no grupo… O máis destacable sería, ao meu entender, a creación de dous personaxes dun certo carisma: a simpática Ladytron e Tao, que daría bastante máis de si nas mans de Ed Brubaker. En definitiva, o Alan Moore dos WildC.A.T.S. aspira e consigue ser convencional. A cuestión é, ¿que interese ten un Alan Moore convencional?

O recopilatorio permite ademáis achegarse á obra de artistas tan vencellados a aquela época como Travis Charest e Ryan Benjamin. Charest aparece nestes números como un ilustrador efectista, hábil no deseño de caras e corpos, pero discreto no narrativo e con eivas claras no deseño de fondos. As tintas de Kevin Knowlan ou JD melloran claramente o orixinal. Pola súa banda, Benjamin amósase como un debuxante xustamente esquecido, acreedor de todos os defectos de Charest sen ningunha das súas virtudes.

Entradas relacionadas – Alan Moore

luns, febreiro 23, 2009

Señor Jean: Un certo equilibrio



Volta ás orixes de Dupuy e Berberian neste sétimo volume (oitavo, se contamos A teoría dos solteiros que publicou Bang no seu día) de historias do Señor Jean titulado Un certo equilibrio (Norma, 2009). Abandónase o formato de historia única e adóptase unha estrutura máis lixeira, semellante á dos primeiros tomos do personaxe, con gags dunha soa páxina anque todos eles en torno a apenas un par de eixos temáticos. O cambio é, xa que logo, máis aparente que real, xa que as historias unitarias da serie eran tamén, con poucas excepcións, un catálogo lixeiramente estruturado de anécdotas sobre uns mesmos temas.

As historias deste volume xiran arredor da autocompasión de Félix, o desastroso amigo de Jean, e da desesperada busca de parella dun novo personaxe feminino. Incídese nalgúns sinais de identidade da cabeceira, coma a evolución dos personaxes (a madurez de Jean e a súa parella Cathy, en contraste coa inmadurez de Félix), ou a aproximación desenfadada a distintas situacións cotiás. Nada novo, xa que logo, senón o coñecido dominio dos autores franceses dun sentido do humor branco pero penetrante, que apela á familiaridade do lector respecto ás situacións retratadas.

É probable que a maior novidade deste tomo sexa a menos evidente. O debuxo do Señor Jean, esa perfecta amalgama incomprensiblemente executada a catro mans e sen un reparto de tarefas coñecido, ten evolucionado de xeito apenas perceptible dende que a cabeceira botou a andar a principios dos 90. Onde había un trazo fino e perfectamente acabado, fondos detallados e colorismo naif atopamos agora unha liña máis intuitiva e solta, unha deseño de páxina aberto, con fondos apenas suxeridos e unha coloración cuxa función esencial é a de integrar as planchas e dar unha imaxe de conxunto. Pérdese, se cadra, un certo preciosismo, pero o resultado é máis complexo e demostra un dominio cada vez maior por parte de Dupuy e Berberian da súa faceta de ilustradores.

Entradas relacionadas - Señor Jean

venres, febreiro 13, 2009

Berlín: cidade de pedras



Poucos eventos históricos teñen sido tan visitados pola ficción como o nazismo, tanto que cabe preguntarse se o filón estará xa esgotado (semella que non, visto que os produtos seguen a proliferar) ou se chegará a esgotarse algún día. En Berlín: cidade de pedras (Astiberri, 2005) Jason Lutes achégase ao período histórico inmediatamente anterior ao ascenso ao poder do nacionalsocialismo. Xa que logo, a súa non é unha aproximación ao nazismo como etapa histórica, senón unha análise da súa natureza coma corrente política a partires das condicións sociais que o favoreceron.

É obvio que estamos ante calquera cousa menos unha tarefa sinxela e o plantexamento de Lutes así o revela. Aspectos como a extensión do relato (do que éste é só o primeiro tomo) ou o reparto do protagonismo entre un elenco de personaxes amplio e diverso non parecen ser froito dunha elección do autor, senón as opcións únicas que posibilitan un certo rigor na súa achega. De feito, a súa narración é frontal e nada artificiosa, clásica en moitos sentidos, perfectamente sustentada na sobriedade que caracteriza ao seu estilo gráfico.

Rematado este primeiro tomo, os personaxes fican presentados e ás tramas quédalles, ou iso parece, un longo camiño por percorrer. Pero non podemos dicir que este primeiro volume sexa apenas introductorio. Ademáis de contextualización e caracterización de personaxes hai nel percorrido histórico e desenvolvemento de caracteres, un relato que bota a andar e deixa con ganas de máis.