venres, abril 28, 2006

Sandman Mystery Theatre: Dr. Morte



Matt Wagner e Steven T. Seagle son dous escritores cunha longa traxectoria ás súas costas e resultados dispares. Pódese dicir que Sandman Mystery Theatre é a serie na que ambos demostran unha maior regularidade. E é que todo presenta unha singular harmonía nesta colección. Os escritores definiron perfectamente o tono da serie e levárona con pulso firme valéndose, esencialmente, duns personaxes ben perfilados; o debuxante, Guy Davis, asumiu as liñas mestras da trama e traduciunas gráficamente con sobriedade e eficacia.

É certo que os distintos arcos argumentais seguen básicamente un mesmo esquema. O misterio que Sandman debe resolver adoita selo só para el, xa que o lector coñece de antemán quen está detrás dos actos que desencadenan a trama. Isto ven a demostrar que o propósito básico dos autores é xogar cuns personaxes polos que estes amosan un grande agarimo, antes que plantexarlle ó lector simples problemas detectivescos. Se Wesley Dodds é un protagonista atípico e entrañable, difícilmente subsumible na categoría de heroe de acción, a súa partenaire Dian Belmont representa a superación da figura feminina clásica neste tipo de aventuras: intelixente, activa, forte...

O tomo que ven de publicar Planeta leva por título Dr Morte e nel teñen lugar feitos decisivos para a relación entre os dous protagonistas, o cal suscita un evidente interese polos próximos capítulos. Para rematar, unha pregunta de lector excesivamente perfeccionista: ¿por qué na edición española se eliminan as citas da capa e se trasladan á contracapa?

martes, abril 25, 2006

Y, o último home: o anel da verdade



Pouco podo engadir ó meu comentario anterior verbo desta serie. Planeta acaba de editar o seu segundo tomo, recopilando os números 24 a 31 USA. Neles, o escritor Brian K. Vaughan recupera o mellor tono da colección (que decaera algo no arco argumental anterior), dosificando intelixentemente a información que comparte co lector, de xeito que a trama vai avanzando ó tempo que mantén o interese. En concreto, neste volume descobrimos unha primeira teoría acerca da causa que fixo que Y, o protagonista, sobrevivira á praga que acabou con todos os varóns do planeta. En calquera caso, insisto en que grande parte da eficacia da historia reside no suxerente da súa premisa inicial, motivo polo cal ésta non debería prologarse máis aló do necesario.

Habería que salientar a considerable progresión de Pía Guerra, artista co-creadora da serie e ilustradora da maior parte dos seus números. Fronte ó estatismo e a inexpresividade facial que caracterizaban o seu debuxo nos primeiros números, o seu traballo actual deixa patente unha mellora indiscutible en ambos aspectos. Por outra banda, a sobriedade do seu estilo resulta un aliado eficaz para os guións de Vaughan, que non precisan de alardes visuais senón de eficacia narrativa. Podo dicir, xa que logo, que o aspecto gráfico da serie é tamén agora motivo de disfrute, cousa que parecía pouco imaxinable nos primeiros capítulos.

O traballo de Vaughan e Guerra, xunto co de outros autores (Azzarello e Risso, Willingham, etc) contribuiu a reorientar (e polo tanto salvar) á liña Vertigo de DC, que levaba xa demasiados anos repetindo as fórmulas que determinaron o seu éxito inicial.

luns, abril 24, 2006

O día do xuízo



O auxe e caída de Rob Liefeld tivo lugar precisamente nos poucos anos en que este servidor estivo ausente do mundo do cómic. Foi tanto e tan esaxeradamente negativo o que lin sobre este personaxe tras a miña reentrè que decidín adquirir algúns daqueles comics seus dos que ninguén falaba ben pero que alguen debeu mercar no seu día. Para a miña sorpresa, eran ainda peores do que imaxinaba.

É difícil valorar a obra de Liefeld coma se dun profesional do medio se tratase, xa que o máis benévolo que se pode dicir dos seus comics é que parecen fan-fictions, traballos dun afeccionado entusiasta pero inexperto, con eivas flagrantes no aspecto gráfico e unha inxenuidade monumental (disfrazada do contrario) no argumental. Non podo negar, sen embargo, que a súa figura e os seus traballos espertan en min certa simpatía, semellante á que sinten algúns cara as novelas de vaqueiros ou á serie B cinematográfica. E é que, a fin de contas, son un namorado dos fanzines.
Por se fora pouco, hai un factor adicional e nada irrelevante que xustifica a miña lectura de Judgment Day, como o feito de ser nada menos que Alan Moore quen o escribe, por máis que esté comúnmente asumido que se trata dunha obra moi menor na súa producción. O seu labor nesta miniserie encamíñase a poñer en orde o caótico universo que a duras penas puxo en pé Rob Liefeld e, neste senso, hai que dicir que se ben o resultado é bastante irrelevante en todos os aspectos (como lectura de seu e como intento vertebrador), pódense atopar algúns elementos interesantes. Non deixa de ser moi propio da flema británica do escritor o feito de que o que finalmente se revela como autor do crime que se xulga na miniserie cargue tamén coas culpas do tono sombrío, pueril, casposo e parvo do chamado universo Image, así como que a súa detención e castigo conleve o nacemento dunha nova era para este universo, supostamente máis homologable co imaxinario superheroico tradicional. O tempo remataría por tirar por terra os bos propósitos do de Northampton, pero iso é outra historia. No que atinxe a ésta, o famoso Día do xuízo, pouca cousa: para completistas e curiosos.

mércores, abril 19, 2006

O caso do veo



Esta nova aventura do detective Jack Palmer, creado polo francés René Pétillon, tivo certa repercusión dentro e fóra do mundo da BD esencialmente por dous motivos: por ser o tomo seguinte ó exitoso L’enqueté corse, no que se trataba o problema corso; e por referirse a un tema tan polémico e de actualidade como a crecente presenza do Islam nas sociedades europeas.

Tendo sido tan loubada, un agardaba desta obra un posicionamento claro, sólido e intelixente respecto da problemática que plantexa. O ter atopado algo totalmente distinto, pero igualmente loubable, ven a demostrar que as ideas preconcebidas nunca son boas. E é que O caso do veo é un traballo máis descriptivo que prescriptivo. Aparecen nel, retratados con agudeza indiscutible, os diferentes elementos que compoñen un problema tan complexo como a dixestión europea da cultura islámica: as distintas tendencias (aperturistas e integristas) existentes dentro do Islam, os prexuizos dos europeos fronte ós musulmáns, os prexuizos dos musulmáns fronte ós europeos, as mutuas visións estereotipadas, o mutuo descoñecemento, o victimismo, etc. A distancia irónica no tratamento resulta balsámica, compoñendo unha historia tan sutilmente humorística como respetuosa coa seriedade da cuestión.

Gráficamente, o traballo de Pétillon resulta pouco discutible. A súa dilatada experiencia tradúcese nunhas planchas de aparente sinxeleza, cunha narrativa impecable e unha expresividade incontestable. A vistosa coloración encaixa perfectamente co enfoque da serie.

De ter que poñer alguna obxección, diría que a personalidade do personaxe principal, o detective Palmer, aparece desdebuxada, se cadra porque a súa caracterización deriva da longa traxectoria que ten tras de si. En calquera caso, trátase dunha obra altamente recomendable e dun autor cuio bo facer nos últimos tempos cómpre salientar.
O prezo de Norma, abusivo, coma sempre.

venres, abril 07, 2006

Ring Circus: Os amantes



Un non sabe se a sociedade do escritor francés David Chauvel co debuxante Cyril Pedrosa foi para o primeiro unha sorte ou unha desgraza. Por unha banda, un lector coma min, medianamente ignorante no que á BD europea se refire, difícilmente tería coñecido a este guionista de non verse deslumbrado polo inconmensurable labor gráfico do seu colaborador. Por outra, é tal a preponderancia do elemento visual que o fondo da narración corre o risco de ficar nun segundo plano.

Ring Circus é para min, ante todo, sinónimo de goce sensorial. É difícil poñer algunha obxección ó traballo de Pedrosa en calquera dos tomos que compoñen esta serie (ou cando menos en calquera dos tres tomos que se teñen publicado en España, que son os que eu lin). A seu peculiar versión da figura humana, desgarbada pero elegante, a exactitude na definición emocional dos personaxes, a creación dun micromundo inxenuo e colorista, en conxunción cunha narrativa eficaz, da lugar a un resultado extraordinariamente harmónico que xustifica de seu a lectura desta obra.

Como adiantaba, o drama de Chauvel é estar á altura do seu compañeiro. E, se ben nos dous primeiros volumes da serie pode dicirse que o escritor cubría o expediente con boa nota, o certo é que neste terceiro asoman os primeiros síntomas de febleza. A trama de Os Amantes está claramente descompensada, ó pivotar sobre a chegada dos protagonistas a unha caste de castelo encantado que se produce tarde (é dicir, a estancia é demasiado curta como para considerar que este elemento está ben aproveitado), que vai precedida dun inicio errático (excesivamente longo, con pouca información relevante) e que remata conducindo á historia de amor principal ó único punto posible dada a traxectoria da serie (Primeiro Tomo: os protagonistas coñécense; Segundo Tomo: Os protagonistas namóranse; Terceiro Tomo: Os protagonistas...).

Agardemos que o seguinte volume recupere o tono inicial da serie, dando por feito que o debuxo de Pedrosa pagará a pena como ata agora.

Por certo, o prezo de Norma, abusivo, coma sempre.

xoves, abril 06, 2006

A Idade de Ouro



A Idade de Ouro de James Robinson e Paul Smith céntrase, ó igual que DC: a Nova Fronteira de Darwin Cooke, no tránsito da Idade de Ouro á Idade de Prata superheroica. Agora ben , se a obra de Cooke poñía o énfase no xurdimento dos personaxes que darían lugar á nova xeira, Robinson e Smith ocúpanse dos heroes que se fan a un lado e deixan o seu sitio á nova xeración, os membros da Sociedade da Xustiza primixenia e do chamado All-Star Squadron.

Orixinalmente publicada entre 1993 e 1994 en catro números en formato prestixio, a miniserie A Idade de Ouro ven de ser reeditada nun único volume por Planeta baixo a equívoca cabeceira da JSA. Concebida nun intre no que as implicacións de obras como Watchmen ou Batman: The Dark Knight Returns comezaban a estar xa dixeridas, esta obra supón unha saída á nova situación de carácter claramente alternativo ó que foi a reacción popularmente maioritaria, ou sexa, o cómic noventeiro de arsenais andantes, musculacións iverosímiles e encías protuberantes. Isto é, no canto de poñer como pretexto a posta en evidencia das feblezas do xénero superheroico para destapar as maís rancias esencias ideolóxicas, Robinson e Smith botan a ollada atrás e recuperan a uns personaxes inocentes e coloristas, amosando a súa inadaptación a un contexto que xa evolucionou.

Probablemente, o maior acerto desta obra sexa a supeditación da súa análise de fondo a unha historia complexa e ben desenvolvida, por máis que no inciso final se acusen certos excesos. A descripción dunha Norteamérica inmersa no maccarthismo e seducida por tendencias totalitarias resultaría difícilmente imaxinable se o autor fose estadounidense (Robinson é británico, anque reside dende hai tempo nos USA), por máis que a redención final veña a diluir e facer maís fácilmente dixerible a dura mensaxe anterior.

Mención aparte merece o labor de Paul Smith cos lápices. A traxectoria deste autor, ainda que cuantitativamente escasa (ou se cadra por iso), avala a súa calidade. Nesta obra o seu estilo vese claramente condicionado pola trama, renunciando o debuxante a moitos dos seus rasgos característicos para poder axustarse ás convencións gráficas da época que pretende retratar. O resultado é plenamente satisfactorio, deixando patente a homenaxe a un conxunto de artistas que mantiveron unha industria nunha época na que o protagonismo do autor deste tipo de productos era notablemente inferior ó actual.