xoves, xuño 28, 2012

Qadriños: A Biblioteca Nodal da Coruña estrea Comicteca



Efectivamente, despois duns meses que pareceron eternos, a Biblioteca Miguel González Garcés da Coruña pon de novo os seus fondos de BD para adultos a disposición dos lectores. Se chamamos as cousas polo seu nome, diremos que a tal Comicteca está nos corredores do segundo andar, fóra de calquera lugar que poidamos considerar Sala. Malia iso, entendemos que se fixo un esforzo por mellorar o servizo e aprezamos especialmente a recatalogación dos fondos que, ao contrario que antes, están agora ordenados baixo un criterio. Tanto que se fala de "compartir" bens culturais, reivindico aquí e sempre esta rudimentaria forma de descarga legal. Unha opinión máis detallada sobre a Comicteca, aquí.

*O debuxo é de Joost Swarte, autor da obra coa que inaugurei esta nova andaina da Comicteca.

xoves, xuño 21, 2012

Vertixe en Nova Orleáns



Na máis recente Paisaxe de papel refírome á pouco casual conivencia entre o selo Vertigo de DC Comics e a cidade de Nova Orleáns. Jazz, vudú e vampiros, Mardi Gras, o Katrina, cemiterios e o barrio francés. Todo aquí, Vertixe en Nova Orleans.

mércores, xuño 20, 2012

Qadriños: Breve refutación de Méndez Ferrín




















Unha lonxana afirmación de Méndez Ferrín sobre as lecturas da súa infancia ofréceme o pretexto para volver a Qadriños cunha anotación na que repaso as orixes de Superman e o Capitán Marvel, o litixio entre National (hoxe DC Comics) e Fawcett a propósito do suposto plaxio e a posterior "reconciliación" de ambos personaxes.

sábado, xuño 16, 2012

Nick Furia, axente de SHIELD




















Como é sabido, en 1965 Marvel cómics optou por transformar a Nick Furia, ata entón rudimentario soldado da Segunda Guerra Mundial, en axente secreto hipertecnoloxizado, mudanza que se presta a proveitosas análises en clave sociolóxica (como retrato dunha sociedade cuxo interese polo belicismo convencional decae na mesma medida en que aumenta a súa fascinación pola espionaxe sofisticada), pero vale tamén para explicar a política editorial dunha Marvel sempre disposta a se reciclar ventando os cambios nas preferencias do público.

Planeta reeditaba recentemente (2010) os capítulos da cabeceira Strange Tales na que se introducía a este Furia renovado canda algún dos seus secundarios habituais (caso de Dum Dum Dugan), ao tempo que se presentaba a organización SHIELD e a súa oposta Hydra, cun líder supremo na sombra coma némese. Malia que os primeiros capítulos da serie correron a cargo de Stan Lee e Jack Kirby, o nome que invariablemente se emparella con estes cómics é o de Jim Steranko, que asumiría primeiro o acabado dos lapis de Kirby e finalmente pasaría a ser guionista e debuxante do serial. Nunha lectura actual, non sorprende a escasa trascendencia dos capítulos producidos por Lee e Kirby, limitándose o seu labor a establecer o novo escenario e limitándose a cumprir asepticamente nos argumentos trazados.

A entrada de Steranko supón unha inxección de forza e unha certa viraxe argumental. Finaliza o ciclo de Hydra e comeza a introducir variantes de xénero, con elementos de ciencia ficción ou o célebre pastiche holmesiano (recreación apenas disimulada de O can dos Baskerville) que pecha este volume. Porén, é na faceta gráfica onde o traballo de Steranko resulta máis salientable. No momento en que pasa a ser responsable único do debuxo abandona a liña discreta que mantivera cando remataba os bosquexos de Kirby para optar por un grafismo moito máis enérxico e innovador. Coma o seu antecesor, aposta por uns deseños de maquinaria e demais gadgets tecnolóxicos espectacular e rupturista, pero é nas solucións narrativas onde o seu labor resulta máis imaxinativo. Ademais dos recursos máis obvios (collages ou dobres pranchas espectaculares), Steranko experimenta constantemente na estrutura de páxina, descompoñendo a moi conservadora planificación que predominara ata ese intre. En ocasións, as  fronteiras das viñetas desintégranse, con imaxes que se superpoñen limpamente; noutros casos, o artista xoga co tamaño dos cadriños para producir efectos de ritmo; hai anacos de narración sen texto, algún deles ben coñecido; tamén perspectivas extremas, deformación expresionista, xogos de cor... Steranko desbota a narrativa invisible e desafía constantemente ao lector. O arriscado da súa aposta, así coma a forza e elegancia do seu debuxo explica a popularidade que acadaría o artista malia a súa escasa produción, ao tempo que xustifica a vixencia dunha cabeceira que, doutro xeito, tería moitos menos motivos para ser reivindicada hoxe.