martes, outubro 30, 2007

Y o último home: Dragóns no kimono




Un dos problemas principais do mainstream norteamericano é o ter incorporado as esixencias de rentabilidade inmediata ó seu proceso creativo, so pena de relevo (eufemismo para despido) para os equipos artísticos que non cumpran as expectativas. Dende o punto de vista da calidade do producto, a experiencia ten demostrado abondo que é o caso contrario, a longa permanencia á fronte dunha cabeceira, a que garante os mellores resultados. Y o último home é unha serie que foi plantexada como de duración limitada pero a longo prazo. O seu creador, Brian K. Vaughan, sinalou en múltiples ocasións que narraría a historia de Yorick nun mundo sen homes ó longo duns 60 números, prazo que está a piques de cumplirse en USA (por certo, que os informes que chegan de aló verbo dos acontecementos finais son óptimos). É certo que, de non ter sido unha serie moderadamente exitosa, non podería ver cumprida a súa pretensión, pero resulta indiscutible que ter a posibilidade de desenvolver unha idea a longo prazo permite o despregue de estratexias narrativas ás que cada día estamos menos afeitos.

O presente volume, Dragóns no kimono, relata a estadía de Yorick e a súa cofradía en Xapón, anque o interese principal da trama radica na indagación das orixes de dúas das secundarias máis importantes da serie: a doutora Mann e a némese de Yorick, Alter. Apenas uns capítulos atrás fixérase o proprio co outro personaxe esencial da serie, 355. Todo isto acontece cando a cabeceira alcanza o seu número 40, o cal indica que esta información non era absolutamente imprescindible para o seu curso. Sen embargo, tendo a oportunidade de facelo, confíreselle ós personaxes unha profundidade da que carecerían de non ser así.

Algo semellante podemos dicir do labor de Pía Guerra. Ó longo destes capítulos temos asistido prácticamente ó seu cociñado como artista, dende uns principios onde se deixaba sentir a súa inexperiencia, ata o momento actual, no que dá mostras dunha seguridade incuestionable. Xa teño sinalado en máis dunha ocasión que a evolución da artista no decurso da serie era máis que evidente. Probablemente, éste sexa o primeiro tomo no que os seus debuxos pasan de ser correctos a plenamente disfrutables, ata o punto de que se lle bota en falta cando a sustitúe un Goran Sudzuka ó que, por outra banda, tampouco se lle poden poñer moitas obxeccións. A nocturnidade da trama e os numerosos flashbacks conceden importancia á coloración, correctamente executada por Zylonol (?).

¿Cando sairá o próximo volume? Sexa cando sexa, chegarame tarde.

Entradas relacionadas - Y o último home
Entradas relacionadas - Brian K. Vaughan
Ex Machina: Realidade contra ficción
Ex Machina: A marca
Ex Machina: Estado de emerxencia



luns, outubro 22, 2007

Preguiza



Preguiza semella ser unha historia sobre o desaxuste que se produce ó vivir o vértixe da adolescencia nun contexto inaxeitado. Situada nunha pequena localidade estadounidense na que a vida transcurre lentamente, os mozos protagonistas ven como un contaxioso estado de coma dificulta o normal exercicio das inquedanzas proprias da súa idade (o sexo oposto, a música, a arela de superar o seu contorno inmediato), reducíndoos a un antinatural estado de preguiza.

A historia non só introduce deliberadamente elementos fantásticos ou esotéricos, fundamentalmente cun campo de limoeiros coma espazo fantasmagórico, senón que xoga ó cambio de personalidade entre os personaxes cuns xiros narrativos que lembran ó cinema de David Lynch. A obra non é, xa que logo, perfectamente explícita, anque si pon ó alcance do lector a información precisa para encher os ocos da trama.

A simplicidade do trazo de Gilbert “Beto” Hernández semella máis un imperativo do seu estilo gráfico que unha opción libremente escollida. Sen embargo, posúe a experiencia e o oficio precisos para encauzar e deixar fluir debidamente a historia. O resultado é unha obra de lectura agradable sempre que se esté disposto a aceptar a existencia dalgunha sombra de dúbida sobre os feitos narrados.

xoves, outubro 11, 2007

Midnight Nation



Norma reedita nun volume único esta serie limitada escrita por J.M. Straczinsky e debuxada por Gary Frank. Comezando por este último, debo dicir que é un artista que, con todas as súas limitacións, me gusta. Os seus cómics sempre resultan de lectura fluida, o que nos conduce a un factor que en moitas ocasións pasa inadvertido, a correcta planificación de páxina e o dominio da técnica narrativa. Tamén é notable a súa mellora na definición e expresividade facial dos personaxes, aspecto este que explota considerablemente na obra que nos ocupa. Todo o anterior, canda unha evidente evolución se comparamos os seus traballos actuais coas súas obras primeirizas, superan con moito, ó meu entender, os seus puntos febles: un certo estatismo das figuras e algunhas desproporcións anatómicas.

Será por ter en mente o pasado de Straczinsky como guionista para televisión, pero Midnight Nation ten toda a apariencia de ser un proxecto de teleserie reconvertido en cómic. A idea, a estructura e desenvolvemento da historia semellan acomodarse mellor ós caracteres da serialidade televisiva que ós proprios da banda deseñada. Concebida coa estructura clásica dun road trip, a obra parece beneficiarse do seu formato unitario, en boa medida porque a trama avanza cunha lentitude excesiva. Tratándose dunha viaxe que dura un ano, os acontecementos narrados resultan exiguos, o cal ven a traducirse nun problema de ritmo que en cadencia mensual debería resultar ainda peor. O seu punto forte é probablemente a coherencia da trama, que na súa resolución elude eficazmente as trampas na que adoitan caer esta caste de narracións. Agora ben, tratándose dunha viaxe interior e, digamos, de tipo espiritual, o que menos me agradou foi ese verniz new age que ven a compoñer a xustificación de fondo da peripecia. Xa que logo, a obra resultoume en conxunto unha lectura irregular anque con algunhas virtudes.

Salientar que a recopilación incorpora un decimoterceiro capítulo a inserir nalgún punto intermedio da singladura dos protagonistas e que, se cadra, só pode interpretarse coma unha homenaxe ó Sandman de Neil Gaiman, ó recuperar invariado o concepto (por outra banda típicamente borgiano) da Biblioteca de Lucien. O feito de ser Michael Zulli o ilustrador acrecenta o efecto e dota de interese a este capítulo perdido, polo demáis, prescindible.

domingo, outubro 07, 2007

A maldición do paraugas



Anecdotario persoal. Hai dous anos, de visita en Montreal, comprobei con certa sorpresa que se estaba a celebrar alí unha Feira do Cómic; apenas entrei na carpa atopei a un tipo só, sentado nunha mesa tras un carteliño no que podía lerse Lewis Trondheim. Saudeino, falei con el uns intres (foi moi amable comigo) e despois marchei sentíndome algo marciano: atravesar o Atlántico para atoparme “casualmente” cun autor francés en Canadá...

Coñecía entón a Trondheim principalmente por A mazmorra, serie na que a súa ollada humorística interaccionaba coa de Joann Sfar. Sendo dous autores con tanta personalidade o resultado era certamente peculiar e difería de As miñas circunstancias, obra autobiográfica que poderiamos considerar antecedente deste A maldición do paraguas. Naquela, Trondheim amosaba un sentido do humor cáustico e corrosivo, permanentemente inconformista anque sutil e brillante. A maldición... supón unha evolución cara un tono máis optimista anque conserve o seu alento irónico. Menos lineal na narración, a obra céntrase no anecdótico e ás veces nen sequera pretende resultar divertido, senón simplemente reflectir algún suceso cotián.

Dende o punto de vista gráfico, tanto a acertadísima utilización das cores coma a estructura de páxina (unha anécdota por páxina coas imaxes sen encadrar en viñetas) contrarrestan o estilo desleixado proprio do autor. O conxunto é unha obra de lectura agradecida, con momentos especialmente lúcidos e que se disfruta máis na medida en que o lector se vai afacendo ó orixinal sentido do humor do autor.

sábado, outubro 06, 2007

Ex Machina: En pe de guerra



A pesares da súa orixinalidade e consistencia, a serie Ex Machina de Vaughan e Harris non deixa de plantexar algún problema. A súa vocación é a de ter un pe no contexto superheroico e outro fóra del, o cal abre certas posibilidades e limita outras. Así, cando os guións de Brian K. Vaughan se centran en aspectos políticos, o sustrato pixameiro funciona coma unha anclaxe que lle impide sumerxirse alén dunha certa profundidade. Pola contra, os anacos de historia que retoman o pasado superheroico do protagonista non deben abandonarse ós tópicos do xénero, so pena de desnaturalizar a cabeceira. É por iso que a serie é ás veces víctima da súa propria condición híbrida.

O cuarto tomo da serie que ven de publicar Norma pode constituir un bo exemplo do anterior. Na primeira das historias, En pe de guerra, prima a compoñente política, plantexando a cuestión, clásica e actual a un tempo, do equilibrio entre seguridade e liberdade. A segunda, Vida e morte, ainda que tendo como trasfondo a pena de morte, supón a maior achega, no que ata agora se viu publicado, a unha historia clásica de superheroes. En conxunto, non deixa de parecerme que os dilemas políticos plantexados resultan tópicos, en boa medida previsibles e, por tanto, superficiais, e o que é peor, entorpecen o desenvolvemento argumental. Pola contra, a trama superheroica resulta a priori agradecida: a Grande Máquina atopa a súa némese, dotada tamén de superpoderes. Sen embargo, supeditándoa a un debate tan estereotipado coma o da pena de morte, a sensación final é de insatisfacción.

No que atinxe ó labor gráfico de Tony Harris, pouco que engadir ó dito respecto de entregas anteriores. Sucede que neste volume, os dous últimos capítulos están debuxados polo xenial Chris Sprouse, que aquí disimula o seu estilo de xeito que apenas se alonxa do do seu predecesor. De feito, o que máis claramente sinala as diferencias é a desaparición da hiperexpresividade facial e das posturas excesivamente forzadas proprias de Harris, o cal resulta moi de agradecer e marca un camiño que o debuxante habitual da serie debería considerar.

Entradas relacionadas – Ex Machina
Ex Machina: Realidade contra ficción
Ex Machina: A marca
Ex Machina: Estado de emerxencia

Entradas relacionadas – Brian K. Vaughan
Y o último home: Bonecas de papel
Y o último home: Moza con moza
Y o último home: O anel da verdade
Y o último home: Palabra clave