Un dos problemas principais do mainstream norteamericano é o ter incorporado as esixencias de rentabilidade inmediata ó seu proceso creativo, so pena de relevo (eufemismo para despido) para os equipos artísticos que non cumpran as expectativas. Dende o punto de vista da calidade do producto, a experiencia ten demostrado abondo que é o caso contrario, a longa permanencia á fronte dunha cabeceira, a que garante os mellores resultados. Y o último home é unha serie que foi plantexada como de duración limitada pero a longo prazo. O seu creador, Brian K. Vaughan, sinalou en múltiples ocasións que narraría a historia de Yorick nun mundo sen homes ó longo duns 60 números, prazo que está a piques de cumplirse en USA (por certo, que os informes que chegan de aló verbo dos acontecementos finais son óptimos). É certo que, de non ter sido unha serie moderadamente exitosa, non podería ver cumprida a súa pretensión, pero resulta indiscutible que ter a posibilidade de desenvolver unha idea a longo prazo permite o despregue de estratexias narrativas ás que cada día estamos menos afeitos.
O presente volume, Dragóns no kimono, relata a estadía de Yorick e a súa cofradía en Xapón, anque o interese principal da trama radica na indagación das orixes de dúas das secundarias máis importantes da serie: a doutora Mann e a némese de Yorick, Alter. Apenas uns capítulos atrás fixérase o proprio co outro personaxe esencial da serie, 355. Todo isto acontece cando a cabeceira alcanza o seu número 40, o cal indica que esta información non era absolutamente imprescindible para o seu curso. Sen embargo, tendo a oportunidade de facelo, confíreselle ós personaxes unha profundidade da que carecerían de non ser así.
Algo semellante podemos dicir do labor de Pía Guerra. Ó longo destes capítulos temos asistido prácticamente ó seu cociñado como artista, dende uns principios onde se deixaba sentir a súa inexperiencia, ata o momento actual, no que dá mostras dunha seguridade incuestionable. Xa teño sinalado en máis dunha ocasión que a evolución da artista no decurso da serie era máis que evidente. Probablemente, éste sexa o primeiro tomo no que os seus debuxos pasan de ser correctos a plenamente disfrutables, ata o punto de que se lle bota en falta cando a sustitúe un Goran Sudzuka ó que, por outra banda, tampouco se lle poden poñer moitas obxeccións. A nocturnidade da trama e os numerosos flashbacks conceden importancia á coloración, correctamente executada por Zylonol (?).
¿Cando sairá o próximo volume? Sexa cando sexa, chegarame tarde.
Entradas relacionadas - Y o último home
Entradas relacionadas - Brian K. Vaughan
Ex Machina: Realidade contra ficciónEx Machina: A marca
Ex Machina: Estado de emerxencia