Norma reedita nun volume único esta serie limitada escrita por J.M. Straczinsky e debuxada por Gary Frank. Comezando por este último, debo dicir que é un artista que, con todas as súas limitacións, me gusta. Os seus cómics sempre resultan de lectura fluida, o que nos conduce a un factor que en moitas ocasións pasa inadvertido, a correcta planificación de páxina e o dominio da técnica narrativa. Tamén é notable a súa mellora na definición e expresividade facial dos personaxes, aspecto este que explota considerablemente na obra que nos ocupa. Todo o anterior, canda unha evidente evolución se comparamos os seus traballos actuais coas súas obras primeirizas, superan con moito, ó meu entender, os seus puntos febles: un certo estatismo das figuras e algunhas desproporcións anatómicas.
Será por ter en mente o pasado de Straczinsky como guionista para televisión, pero Midnight Nation ten toda a apariencia de ser un proxecto de teleserie reconvertido en cómic. A idea, a estructura e desenvolvemento da historia semellan acomodarse mellor ós caracteres da serialidade televisiva que ós proprios da banda deseñada. Concebida coa estructura clásica dun road trip, a obra parece beneficiarse do seu formato unitario, en boa medida porque a trama avanza cunha lentitude excesiva. Tratándose dunha viaxe que dura un ano, os acontecementos narrados resultan exiguos, o cal ven a traducirse nun problema de ritmo que en cadencia mensual debería resultar ainda peor. O seu punto forte é probablemente a coherencia da trama, que na súa resolución elude eficazmente as trampas na que adoitan caer esta caste de narracións. Agora ben, tratándose dunha viaxe interior e, digamos, de tipo espiritual, o que menos me agradou foi ese verniz new age que ven a compoñer a xustificación de fondo da peripecia. Xa que logo, a obra resultoume en conxunto unha lectura irregular anque con algunhas virtudes.
Salientar que a recopilación incorpora un decimoterceiro capítulo a inserir nalgún punto intermedio da singladura dos protagonistas e que, se cadra, só pode interpretarse coma unha homenaxe ó Sandman de Neil Gaiman, ó recuperar invariado o concepto (por outra banda típicamente borgiano) da Biblioteca de Lucien. O feito de ser Michael Zulli o ilustrador acrecenta o efecto e dota de interese a este capítulo perdido, polo demáis, prescindible.
Ningún comentario:
Publicar un comentario