martes, decembro 27, 2005

A xornada dun escrutador

Image hosted by Photobucket.com

Vaia por diante a miña sorpresa pola traducción do título. Eu coñecera de sempre esta obra de Italo Calvino como “A xornada dun interventor electoral”, pero a traducción de Ángel Sánchez-Gijón para a edición de Siruela que veño de ler (Madrid, 1999) emprega o termo “escrutador” (maís fiel ó “scrutatore” do orixinal itialiano) no canto de “interventor electoral” (máis próximo á terminoloxía do noso sistema electoral).

Penso que a historia de Amerigo Ormea e o seu periplo como interventor electoral no Cottolengo son ben coñecidos. A súa conducta durante o proceso electoral ven a demostrar que a profundidade das conviccións non conduce á rixidez nos actos, senón precisamente ó contrario: á relativización das certezas, á moderación nos xuizos e á sensatez nas decisións. A súa primeira reacción fronte a actuacións inequívocamente fraudulentas que van no perxuízo do partido que representa (o Partido Comunista) é a permisividade. Non quere discutir accións concretas porque cuestiona o conxunto da maquinaria, déixaas pasar baixo o pretexto de que “debemos impugnar toda a votación”. Máis adiante tomará algunhas iniciativas puntuais que serán aceptadas sen discusión polos restantes membros da mesa electoral. O creto gáñase con serenidade e moderación.

Pero alén do estrictamente político están as cuestións existenciais que se lle plantexan a Amerigo durante a súa estadía no Cottolengo. Cales son os límites da humanidade, a partires de qué punto un enfermo (físico, mental) pode considerarse humano, a partires de qué punto gaña ou perde os seus dereitos políticos, como ser útil sen caer na caridade. As súas dúbidas distánciano da conxuntura que vive e fan que a súa conducta sexa prudente, mesmo distraída.

Emocionalmente, Amerigo amósase como unha persoa indecisa e desconcertada. A súa fonda racionalidade desmóntase cando transitamos por este terreo, se cadra precisamente porque ésta deixa de ser un mapa fiable cando se abordan cuestións sentimentais.

Di Calvino que tardou perto de dez anos en elaborar este relato longo (ou novela curta) debido á proximidade temporal das experiencias persoais que deron lugar á idea da narración. E sen embargo a prosa do autor semella puramente casual, sinxela, mesmo descoidada nalgúns casos. A demora coa que a corrente principal da historia entra no relato demostra que ésta non é unha novela de feitos senón de ideas. Ideas que a día de hoxe teñen un arrecendo antigo, en boa medida condicionado pola admiración que cara esta obra profesa certa progresía que resultou non estar á altura de Amerigo Ormea. En calquera caso, trátase duna fermosa lectura, inzada de ideas para reflexionar e, sen dúbida, dun sólido punto de apoio ó que recurrir para fundamentar posturas persoais.

martes, decembro 20, 2005

O gabinete chinés

Image hosted by Photobucket.com

Teño a impresión de que os lectores nos resistimos a recoñecer que non entendemos algunha obra por medo a parecer parvos. A min non me queda outro remedio que asumir que non comprendín O gabinete chinés.

Debo matizar, a obra de Nancy Peña é plenamente comprensible no plano formal: o argumento está ben trazado e a execución gráfica resulta correcta. O gabinete chinés é unha historia de misterios, procuras e desencontros. Un mozo que abandona os seus estudos de mediciña e á súa noiva para investigar a pedra filosofal, un home que busca duplicar o seu amor de mocedade, un gabinete en cuias paredes poden verse reflectidas historias do pasado e do presente, unha casa laberíntica... Os presupostos son prometedores e aparecen proveitosamente envoltos nunha liña gráfica próxima á ilustración de contos infantiles. A conclusión da narración, aberta e un tanto críptica, resulta consecuente co tono onírico que preside todo o relato.

Pero, na miña opinión, o xogo de sombras que vale de vehículo á historia termina deixando acochado o sentido último da mesma, o seu propósito narrativo e, ó cabo, a intención da autora. Os ingredientes funcionan individualmente pero o conxunto non está á altura das expectativas creadas. Unha mágoa.

xoves, decembro 15, 2005

Os combates cotiáns

Image hosted by Photobucket.com

Hai en Os combates cotiáns, de Manu Larceret, unha aparente distancia entre a liña gráfica e a argumental. A historia céntrase na crise persoal e artística de Marco, na súa incapacidade para traballar e no seu medo ó compromiso. O tono revela unha certa tristura, ainda que deixa asomar momentos de humor. De aí que o estilo gráfico, decididamente caricaturesco e un tanto desleixado, dé lugar a un notable contraste. O conxunto resulta, nembargantes, homoxéneo e atinado, tendo moito que ver un coloreado básico pero eficaz, cun predominio dos tonos escuros.

Dende moitos pontos de vista, a obra pode ser indiscutible. O traballo de planificación resulta evidente, tanto na estructura da historia coma na súa plasmación gráfica, a trama desenvólvese cun ritmo pausado que lle acae ben á historia e, ó cabo, todo transmite unha sensación melancólica como supoño que era a pretensión do autor. Sen embargo, diría que alén da capacidade narrativa do autor, Os combates... é un cómic que non aporta nada. ¿Cantas historias sobre crises existenciais temos lido xa? ¿Cantas sobre mozos reacios ó compromiso co sexo oposto? A historia do veterano de guerra ¿recolle unha fonda reflexión ou simplemente un lugar común?

Os combates... gañou en 2004 o Premio ó Mellor Álbum do Festival de Angouleme, probablemente o máis prestixioso de Europa. Supoño que esta circunstancia resulta definitiva á hora de emitir un xuizo sobre a obra, tanto no positivo coma no negativo. É probable que, de non ter levado o premio, nunca me tería achegado a esta obra e case seguro que tardaría anos en coñecer ó seu autor. Agora, tamén é certo que un espera dun álbum premiado en Angouleme algo máis do que ofrece Os combates...

mércores, decembro 14, 2005

Lo más mejor de Tato

Image hosted by Photobucket.com

Teño a impresión de que as tiras de humor, que son probablemente a expresión máis popular do cómic, non se valoran na medida xusta. Á dificultade de resultar gracioso con cadencia diaria ou semanal engádense as claras limitacións que derivan do formato: apenas tres ou catro cadriños no caso das tiras diarias, unha páxina no caso das planchas semanais.

Existen autores que teñen sobradamente demostrada a súa mestría neste xénero. Na historia recente, un deses autores é, sen dúbida, Albert Monteys. Xurdido do colectivo La Penya e da revista Mondo Lirondo, este autor é coñecido hoxe polo seu traballo para El Jueves, ben polo seu personaxe Tato, ben pola súa colaboración con Manel Fontdevila en Para ti que eres joven.

Veño de ler o tomo Lo más mejor de Tato, que recopila algunhas das mellores planchas deste personaxe publicadas en El Jueves ó longo destes últimos anos. Como é habitual nestas compilacións, o máis interesante é contemplar a evolución da serie, tanto no aspecto gráfico coma no conceptual. Tato comezou como repartidor de pizzas, pero axiña ampliou o seu radio de acción, convertíndose na actualidade en víctima da precariedade laboral, dos contratos-lixo e da flexibilidade do mercado en xeral. Coa evolución foron xurdindo personaxes secundarios, entre os que destacan esas cascudas coas que comparte habitáculo. No aspecto gráfico percíbese unha evolución cara a un estilo máis sintético, así coma un maior dominio do sentido narrativo. O estilo de humor que exhibe o autor tamén experimenta variacións e, malia o predominio do sarcasmo e o sentido crítico, entendo que acada a súa mellor expresión canto máis tende ó surrealismo.

martes, decembro 13, 2005

A Costa dos Mosquitos

Image hosted by Photobucket.com

Hai xa unha chea de anos que vin a película A Costa dos Mosquitos (¿era de Peter Weir?), da que gardo un bó recordo. Lendo agora a novela de Paul Theroux na que se baseaba o filme non puiden resistirme a poñerlle ós personaxes a faciana dos actores que a interpetaban: Harrison Ford, River Phoenix e mesmo Martha Plimpton. É prácticamente todo o que lembro da película, as caras dos actores e algunhas ideas soltas sobre a trama, así que, por sorte, non podo entrar en comparanzas entre filme e novela.

A Costa dos Mosquitos é, esencialmente, a historia de Allie Fox, un home que comeza navegando contracorrente en Estados Unidos (renuncia a unha beca universitaria para traballar coas mans) e remata navegando literalmente contracorrente en Honduras. A extrema rebeldía de Fox non sería tan interesante se, dunha banda, non se vise acompañada pola súa innegable intelixencia e, doutra, se non arrastrase consigo a toda a súa familia. As súas análises son sempre excesivas, por máis que teñan sempre un certo fundamento; as súas respostas son, polo tanto, esaxeradas anque moitas veces o lector poda simpatizar con elas.

Desenganado por unha sociedade que, segundo el, se dirixe ó colapso, Fox abandona os USA coa súa familia e comeza unha nova vida na selva hondureña. Alí somete ó entorno a unha transformación á medida da súa forza racional: domestica a xungla, hixieniza o hábitat., crea un espazo habitable onde non parecía posible A comparación con Robinson Crusoe é obvia, por máis que o propio Fox enfatice as diferencias: el elexiu asentarse na súa illa e non quere fuxir dela. O proxecto de Fox neste primeiro intre materialízase nunha máquina que se vale de calor para crear xeo. O xeo, segundo Fox, é o parámetro da perfección nun clima tropical.

Pero este primeiro proxecto tórcese cando a máquina estoupa, contaminando o aire e especialmente o río que a alimentaba. Ainda que Fox non é totalmente responsable, os efectos son devastadores de máis para que non altere a súa conducta: renuncia a calquera ciencia que non sexa a mecánica básica, reúne á familia e condúcea río arriba (só os animais mortos seguen a corrente).

Por outra banda, cada vez vai sendo máis evidente ós ollos dos seus fillos que, cando os feitos teiman en non darlle a razón, Fox retorce a realidade ou sustitúea pola fantasía: as extravagancias van dando paso ó delirio, a dona e especialmente os fillos van perdendo a fe nel, as súas máximas son postas en dúbida. A historia remata coa morte de Fox que, malia ter chegado a un punto sen retorno, non se ve abandonado pola súa familia.

Como dicía, A Costa dos Mosquitos é, básicamente, Allie Fox, personaxe que a pesar de ser esencialmente metafórico, conserva unha certa humanidade. Non podo negar que me recoñecín en máis dun intre na súa figura, non tanto pola constante necesidade de ter a razón, coma polo irrefreable impulso de adoutrinar ó próximo.

venres, decembro 09, 2005

Queen & Country: Operación Bola de Cristal

Image hosted by Photobucket.com

Greg Rucka é un autor cunha longa traxectoria no mercado americano. Malia estar ben considerado pola crítica, non ten unha grande obra que o faga fácilmente identificable. É probable que a serie que agora nos ocupa, Queen & Country, sexa o seu traballo máis persoal e mesmo prestixioso, aínda que non se trata dunha obra de gran tirón popular. Queen & Country contén historias de espionaxe no sentido máis clásico do termo, aínda que na súa contextualización máis contemporánea, sendo Operación: Bola de Cristal o terceiro tomo recopilatorio que publica Norma.

O certo é que a lectura dos dous primeiros tomos deixárame algo decepcionado. As historias resultaban simplemente correctas, sobrepoñéndose o interese das tramas ó limitado labor dos debuxantes (Steve Rolston no primeiro tomo e Brian Hurtt, algo mellor, no segundo). En calquera caso, supoño que o meu desengano está tamén relacionado coas excelentes críticas da serie que lera previamente.

Rematado este terceiro volume, a miña opinión ten mudado considerablemente. É certo que a historia continúa o fío das anteriores, cunha trama principal centrada en asuntos de investigación terrorista por parte dos espías do M15, pero a entrada de argumentos secundarios, de contido emocional e mesmo sentimental dos protagonistas, dota ó conxunto dunha forza da que, na miña opinión, carecía ata agora. É probable que precisamente eses volumes previos cumprisen a función de asentar un escenario e uns personaxes que agora poden ser desenvolvidos en toda a súa complexidade. En conxunto, a obra xungue elementos de acción e intriga sobriamente expostos e protagonizados, agora si, por uns personaxes que comezan a apelar ás emocións do lector.

Mención especial merece o debuxante, Leandro Fernández, de orixe arxentina e con pouca experiencia previa. Nos escasos cinco capítulos de que consta Operación: Bola de Cristal, queda claro a comodidade con que se desenvolve este autor no branco e negro, valéndose dos xogos de sombras como recurso estético e narrativo. A súa reinterpretación física dos personaxes pode resultar sorprendente a primeira vista (tendencia á caricatura, unha Tara Chace máis voluptuosa, un John Crocker hiperexpresivo), pero encaixa perfectamente no tono da serie. A preocupación polas composicións de páxina é patente nas escenas de acción, dun dinamismo envexable, pero máis aínda nas sempre complicadas planchas que ilustran as conversas entre personaxes. Non me esquezo das portadas, dotadas dunha forza indiscutible e excelentes dende o punto de vista da composición.

En suma, un cómic excelente que debuxa unha traxectoria ascendente no contexto da colección e que dá a coñecer a un artista que haberá que seguir. O prezo de Norma, abusivo coma sempre.

mércores, decembro 07, 2005

Morrerei a medianoite

Image hosted by Photobucket.com
O prestixio de Kyle Baker baséase non só no seu indubidable talento, senón tamén na escaseza da súa obra. Trátase dun autor completo que, contando co recoñecemento da industria, pode permitirse o luxo de seleccionar entre os proxectos que se lle ofrecen aqueles que lle interesan, ademáis de adicarse ás súas propias obras

Morrerei a medianoite, o cómic que nos ocupa, é unha curiosa historia que transcurre nas últimas horas do 31 de decembro de 1999. Un desengano amoroso leva ó protagonista a inxerir unha sobredose de pílulas apenas uns minutos antes de que a súa amada apareza na porta disposta a retomar a relación. De aí en adiante, o protagonista tentará poñer remedio á súa tentativa suicida sen que a súa moza se decate.
Resulta evidente en Morrerei... o predominio da parte gráfica sobre a literaria. Dunha banda, os textos son deliberadamente escasos, descansando o peso da obra na traducción a imaxes da frenética actividade dun protagonista que lle imita notablemente a Nicholas Cage. Doutra, o habitual estilo caricaturesco do autor vese aquí enfatizado, na procura dunha máxima expresividade. Queda confirmada a inmensa capacidade narrativa do autor, capaz de conducir a ollada do lector pola páxina á mesma velocidade á que se move o protagonista. Polo demáis, ainda que a trama se resolve con eficacia, o conxunto non deixa de ser unha caste de exercicio de estilo (sen dúbida sería de extrema utilidade para debuxantes novéis), constituindo un traballo menor dentro da obra do seu autor.

venres, decembro 02, 2005

O Señor Jean: como quen oe chover

Image hosted by Photobucket.com

Resulta habitual no mundo do cómic que unha obra sexa o resultado da actividade creadora de dúas persoas, escritor e debuxante. Anque o perfecto deslinde de funcións entre un e outro non adoita ser doado (os debuxantes aportan frecuentemente ideas referidas á trama ou ós personaxes), en poucos casos existe unha compenetración tan fonda como a que demostran os franceses Dupuy e Berberian en cada obra que asinan conxuntamente. Álbumes coma os protagonizados polo seu personaxe máis popular, o Señor Jean, son escritos e debuxados por ambos en perfecta simbiose, sendo o resultado un exemplo de solidez e coherencia en todos os aspectos.

Acaba de sair ó mercado o quinto volume da serie do Señor Jean, que leva por título Como quen oe chover. Debo recoñecer que son un incondicional destes autores e da súa creación dende que, por casualidade, merquei o primeiro volume da serie anos atrás. Podo dicir que, dende entón, Dupuy e Berberian teñen consolidado o seu estilo e o tono da serie o cal, no seu caso, non implica inmobilismo ou reiteración, senón exactamente o contrario. Os autores recurren tomo tras tomo a recursos semellantes (por exemplo, eses soños cos que se lle presenta ó lector cómo o protagonista vai dixerindo o que lle acontece), o que crea situacións e gags recoñecibles polo lector habitual. Pero con cada entrega, o señor Jean vese obrigado a dar un paso cara diante, a medrar diante dos lectores que, ó rematar cada historia, perciben sempre unha certa evolución do personaxe.

Como é habitual cando as historias se prolongan no tempo, o elenco de secundarios vai medrando en importancia. Este tomo non é unha excepción, ainda que se nota a predilección dos autores por un dos personaxes en concreto (Félix, o eterno mellor amigo, o perpetuo desastre, o contrapunto cómico), ainda que sexa en detrimento doutros.

O certo é que, transcurrido o tempo e os capítulos, a calidade da serie non decae. Eu, dende logo, son incapaz de borrar o sorriso da cara mentres leo e cada vez que remato un volume espero ansioso que saia o seguinte.

O prezo de Norma, abusivo coma sempre.

mércores, novembro 30, 2005

The Filth

Image hosted by Photobucket.com

Grant Morrison deuse a coñecer coa interesante novela gráfica Arkham Asylum, debuxada polo xenial Dave McKean. Ocupouse posteriormente de personaxes de DC polos que ninguén daba un can, Animal Man e a Doom Patrol, dos que creou unha versión persoal e arriscada que lle mereceu o recoñecemento da crítica. O suceso de Morrison baseouse, xa que logo, na liberdade creativa coa que se desenvolveu en títulos que a ninguén interesaban antes da súa chegada como os mencionados, e tamén en cabeceiras de creación propia coma Os Invisibles. De aí saltou a series de primeira liña das grandes editoriais ianquis, a JLA para DC cómics e os X-Men para Marvel, obtendo igualmente un considerable éxito. É lóxico pensar, non obstante, que o control editorial sobre o seu labor nestas franquicias foi considerablemente maior.

The Filth (O Lixo, por máis que a traducción española leve por título El Asco) supuxo a volta de Morrison ó selo Vertigo de DC. Da a impresión de que, con este cómic, o autor non só tenta desquitarse da perda de liberdade dos últimos anos, senón tamén facerllo explícito ó lector. O resultado é un cómic disparatado, vitriólico, deliberadamente caótico e cunha evidente vontade transgresora.

O delirio sicodélico dos deseños ou a escatoloxía temática de The Filth entroncan coa vocación experimental de certos traballos europeos de ciencia ficción dos anos 70 e 80, especialmente os seriais de ci-fi da revista 2000 A.D. e boa parte dos cómics da Fleetway. O absurdo, a radicalización dos contidos e un certo feísmo estético mistúranse nesta obra co deliberado propósito de epatar ó lector, cando non de facerlle a lectura abertamente desagradable.

Agora ben, que os personaxes sexan excesivos ou a trama disparatada non debe servir como pretexto para que a narrativa resulte caótica. Dito doutro xeito, tamén o caos pode presentárselle ó lector con claridade. Un ten a impresión de que The Filth é un traballo baleiro e descoidado, que se vale do subterfuxio da experimentación e o maximalismo para prescindir da necesaria coherencia de calquera relato. Polo demáis, os intentos rupturistas resultan bastante vacuos e ineficaces. Teño para min que a transgresión é ben máis eficaz cando se disfraza de normalidade.
Polo demáis, a parte gráfica corre a cargo de Chris Weston, cuio traballo lembra, salvando as distancias, ó dun Brian Bolland primeirizo.

mércores, novembro 23, 2005

Deadenders

Image hosted by Photobucket.com

Ed Brubaker é coñecido fundamentalmente como escritor de historias de xénero negro, de superheroes e de productos que misturan as dúas tendencias. Non resulta estraño que, tendo a oportunidade de publicar unha serie de creación propia para Vertigo, o selo adulto de DC cómics, optara por un producto alonxado dos territorios que habitualmente transita.

Deadenders é un cómic coma mínimo estraño. Ambientado nun entorno de ciencia ficción (o clásico futuro post-cataclismo), incorpora elementos de folletín adolescente (hai referencias explícitas ós cómics de Archie, moi populares nos EEUU) e fantásticos (o protagonista sufre alucinacións). A trama desenvólvese sen priorizar nengún destes aspectos o que, por momentos, da lugar a unha molesta indefinición. En calquera caso, parece claro que os plantexamentos do autor son a longo prazo e presúmese que, delimitados os personaxes e o contexto, a historia comezará a camiñar nalgunha dirección concreta.

Lin ata o de agora os dous primeiros tomos editados por Norma. O primeiro, titulado Roubar o sol, comprende os catro primeiros números da serie e, como adiantaba, está adicado á introducción da trama. O fío principal da historia, que da nome ó tomo, resulta un tanto decepcionante por previsible. Os catro capítulos seguintes, recollidos baixo o título Entre o onte e o agora, céntranse en aspectos sentimentais o que reduce a cantidade de factores en xogo e fai a narración algo máis nítida. Aínda así, os clichés son abundantes e limitan o interese da historia.
A parte gráfica corre a cargo de Warren Pleece quen, non tendo un acabado excesivamente vistoso, cumple discretamente, e do sempre agradecido Phillip Bond nas portadas.

luns, novembro 21, 2005

Ruído, relatos de guerra

Image hosted by Photobucket.com


Se algo caracteriza ás columnas de opinión dos xornáis na actualidade é a monotonía, a inexistencia de voces orixinais e, no que atinxe ós contidos, unha pouco disimulada defensa dos intereses do propio grupo mediático (cos seus apéndices ideolóxicos) fronte ó adversario. Miguelanxo Murado ven sendo unha excepción a todo o anterior. As súas columnas para La Voz de Galicia destacan sempre pola singularidade da súa ollada e por unha meritoria capacidade para manter a distancia irónica sen deixar de tomar partido.

Sendo como son seguidor da actividade xornalística de Murado, decidín achegarme á súa obra literaria, comezando polo que probablemente é o seu libro máis popular, Ruído, relatos de guerra. Trátase dunha recopilación de contos ambientados na guerra de Iogoslavia, que Murado coñeceu de primeira man.

Os relatos caracterízanse pola súa brevidade, pola sinxeleza máxima da súa prosa e pola inevitable crudeza dos contidos. O esquema é reiterativo, pártese dunha anécdota real, exposta en cursiva no inicio do relato, da que se tira unha idea que é desenvolvida no conto. O efecto destes relatos é acumulativo. Os personaxes e as situacións cambian, pero a permanencia de certos elementos nas distintas historias (a mutación nos valores e nas prioridades que introduce a guerra, a presenza cotián da morte...) permiten interpretar o conxunto como unha única historia, de evidente contido sentimental e mesmo moralizante, pero que non chega a caer na sensiblería ou na pura retórica antibelicista. Un ten a sensación de que o autor tentou sempre manter un certo control para non convertir o que son historias de contido humano en simples máximas pacifistas. Ése é, sen dúbida, o seu maior logro.

venres, novembro 18, 2005

The Fall

Image hosted by Photobucket.com


Debo recoñecer que o meu coñecemento da obra de Ed Brubaker non é moi fondo. Antes de achegarme a The Fall tíñalle lido apenas os seus excelentes guións para Catwoman e Gotham Central, neste último caso a medias con Greg Rucka. Nas obras mencionadas, Brubaker amosaba un innegable talento para as historias de xénero negro, asi coma unha clara preocupación por dotar ós seus personaxes de caracteres dunha certa complexidade.

The Fall supón a colaboración de Brubaker cun dos ilustradores máis significados do independente americano, Jason Lutes, coñecido popularmente polo seu cómic Berlin. O feito de publicaren a súa obra con carácter serializado na editorial Dark Horse (posteriormente, sería Drawn & Quarterly quen editara o tomo recopilatorio), garantía unha maior liberdade artística dos autores e un dominio case total sobre o producto final. Doutra banda, o carácter policiaco da trama invitaba a confiar, dados os antecedentes, no quefacer de Brubaker.

Se cadra é por todo iso, polas altas expectativas creadas, que a miña sensación tras a lectura da obra é de decepción. O conxunto pode calificarse de impecable en moitos aspectos: a trama desenvólvese con coherencia e verosimilitude, ben apoiada na narrativa gráfica de Lutes. Sen embargo, fáltalle sustancia e, sobre todo, emoción. De feito, o cómic lése en pouco tempo e o número de páxinas que ocupa a historia ten máis que ver co considerable tamaño dos cadriños que coa profundidade real da trama. Por se fora pouco, esa escaseza de contidos leva a sacar á luz todas as eivas do debuxo de Lutes (o seu estatismo, a falta de contrastes no branco en negro, a austeridade dos fondos) e case nengunha das súas numerosas virtudes.

En definitiva, trátase, na miña opinión, dun traballo fallido e dunha ocasión perdida. Esperemos que ámbolos dous artistas non tarden en volver sumar as súas forzas para levar a cabo un proxecto mellor.

xoves, novembro 17, 2005

Jack Staff

Image hosted by Photobucket.com

Veño de rematar Jack Staff, todo solía ser en branco e negro, cómic co que Paul Grist leva a cabo un peculiar achegamento ó xénero superheroico. O tomo recopila os 12 primeiros capítulos da serie, cronolóxicamente anteriores ós outros dous volumes publicados en España deste personaxe.

A maior virtude de Grist é, sen dúbida, a de facer pasar por sinxelo o que non o é. As aventuras de Jack Staff teñen un tono desenfadado e desmitificador, mesmo inxenuo, e sen embargo a simplicidade do relato é só aparente. O autor é quen de manter varias liñas argumentais abertas e vivas, con cadanseus protagonistas en constante definición (¡cantos secundarios e que ben atendidos todos eles!), avanzando simultáneamente e sen dar lugar á menor confusión.

Algo semellante pode dicirse do seu debuxo. Tras o seu trazo sobrio e de estilo probablemente inaxeitado para un comic de superheroes, agóchase unha indiscutible mestría narrativa e un sentido do ritmo envexable.

Máis aínda, malia a inxenuidade da trama e o seu regusto clásico, o constante xogo referencial de personaxes e autores vencella a este cómic á liña revisionista do xénero superheroico, sendo o seu pulcro sentido do humor e a falta de pretensións as notas que o fan destacar fronte a productos semellantes.

A edición de Recerca, cos seus defectos (bótanse en falta as portadas orixinais dos 12 capítulos, o artigo introductorio é bastante prescindible), resulta satisfactoria e o prezo (uns 20 euros) non é excesivo en comparación co de outros productos semellantes. Por un afortunado erro no etiquetado, a min valeume 12 euros. Un motivo máis para a felicidade.

mércores, novembro 16, 2005

Afinidade

Image hosted by Photobucket.com
Lin Tipping the velvet (algo así como “fregar o veludo”), a primeira novela de Sarah Waters, haberá uns meses. Atopei daquela un texto longo que, aínda que tiña un bó comezo, ía perdendo forza a medida que a narración avanzaba. Ó remate quedei un tanto decepcionado pola corrección política e un tanto moralizante coa que a autora resolveu a trama.

Veño de ler agora a que foi a seguinte novela desta autora e, aínda que por motivos diferentes, a sensación é semellante. Ambientada a finais do século XIX, Afinidade conta a historia dunha muller que se adica a visitar caritativamente ás mulleres recluidas no cárcere de Millbank. Alí coñece a unha rapaza que exercía como médium e pola que comeza a sentir unha crecente fascinación.

Entendo que, de novo, a narración resulta excesivamente longa, sendo especialmente superfluas as pasaxes que a autora adica a rentabilizar a súa fonda documentación histórica. No narrativo, o uso do tempo presente en combinación co pretérito perfecto ou indefinido resta, na miña opinión, claridade ó texto. Ademáis, a novela remata cun twist final que resulta forzado e mesmo algo tramposo.
En definitiva, teño a impresión de que Waters bota a perder na execución o acertado dos seus intereses temáticos.

luns, novembro 14, 2005

Certo día fitoume unha vaca

Comezo aquí Un ollo de vidro, que pretendo sexa o diario persoal de lecturas deste esquelete. Non son un crítico, carezo de bó gusto e máis aínda de criterio. Falo dende a audacia que proporciona a ignorancia, mais con vontade de aprender.

Sexan benvidos todos os leitores, ocasionais e habituais.