Greg Rucka é un autor cunha longa traxectoria no mercado americano. Malia estar ben considerado pola crítica, non ten unha grande obra que o faga fácilmente identificable. É probable que a serie que agora nos ocupa, Queen & Country, sexa o seu traballo máis persoal e mesmo prestixioso, aínda que non se trata dunha obra de gran tirón popular. Queen & Country contén historias de espionaxe no sentido máis clásico do termo, aínda que na súa contextualización máis contemporánea, sendo Operación: Bola de Cristal o terceiro tomo recopilatorio que publica Norma.
O certo é que a lectura dos dous primeiros tomos deixárame algo decepcionado. As historias resultaban simplemente correctas, sobrepoñéndose o interese das tramas ó limitado labor dos debuxantes (Steve Rolston no primeiro tomo e Brian Hurtt, algo mellor, no segundo). En calquera caso, supoño que o meu desengano está tamén relacionado coas excelentes críticas da serie que lera previamente.
Rematado este terceiro volume, a miña opinión ten mudado considerablemente. É certo que a historia continúa o fío das anteriores, cunha trama principal centrada en asuntos de investigación terrorista por parte dos espías do M15, pero a entrada de argumentos secundarios, de contido emocional e mesmo sentimental dos protagonistas, dota ó conxunto dunha forza da que, na miña opinión, carecía ata agora. É probable que precisamente eses volumes previos cumprisen a función de asentar un escenario e uns personaxes que agora poden ser desenvolvidos en toda a súa complexidade. En conxunto, a obra xungue elementos de acción e intriga sobriamente expostos e protagonizados, agora si, por uns personaxes que comezan a apelar ás emocións do lector.
Mención especial merece o debuxante, Leandro Fernández, de orixe arxentina e con pouca experiencia previa. Nos escasos cinco capítulos de que consta Operación: Bola de Cristal, queda claro a comodidade con que se desenvolve este autor no branco e negro, valéndose dos xogos de sombras como recurso estético e narrativo. A súa reinterpretación física dos personaxes pode resultar sorprendente a primeira vista (tendencia á caricatura, unha Tara Chace máis voluptuosa, un John Crocker hiperexpresivo), pero encaixa perfectamente no tono da serie. A preocupación polas composicións de páxina é patente nas escenas de acción, dun dinamismo envexable, pero máis aínda nas sempre complicadas planchas que ilustran as conversas entre personaxes. Non me esquezo das portadas, dotadas dunha forza indiscutible e excelentes dende o punto de vista da composición.
En suma, un cómic excelente que debuxa unha traxectoria ascendente no contexto da colección e que dá a coñecer a un artista que haberá que seguir. O prezo de Norma, abusivo coma sempre.
O certo é que a lectura dos dous primeiros tomos deixárame algo decepcionado. As historias resultaban simplemente correctas, sobrepoñéndose o interese das tramas ó limitado labor dos debuxantes (Steve Rolston no primeiro tomo e Brian Hurtt, algo mellor, no segundo). En calquera caso, supoño que o meu desengano está tamén relacionado coas excelentes críticas da serie que lera previamente.
Rematado este terceiro volume, a miña opinión ten mudado considerablemente. É certo que a historia continúa o fío das anteriores, cunha trama principal centrada en asuntos de investigación terrorista por parte dos espías do M15, pero a entrada de argumentos secundarios, de contido emocional e mesmo sentimental dos protagonistas, dota ó conxunto dunha forza da que, na miña opinión, carecía ata agora. É probable que precisamente eses volumes previos cumprisen a función de asentar un escenario e uns personaxes que agora poden ser desenvolvidos en toda a súa complexidade. En conxunto, a obra xungue elementos de acción e intriga sobriamente expostos e protagonizados, agora si, por uns personaxes que comezan a apelar ás emocións do lector.
Mención especial merece o debuxante, Leandro Fernández, de orixe arxentina e con pouca experiencia previa. Nos escasos cinco capítulos de que consta Operación: Bola de Cristal, queda claro a comodidade con que se desenvolve este autor no branco e negro, valéndose dos xogos de sombras como recurso estético e narrativo. A súa reinterpretación física dos personaxes pode resultar sorprendente a primeira vista (tendencia á caricatura, unha Tara Chace máis voluptuosa, un John Crocker hiperexpresivo), pero encaixa perfectamente no tono da serie. A preocupación polas composicións de páxina é patente nas escenas de acción, dun dinamismo envexable, pero máis aínda nas sempre complicadas planchas que ilustran as conversas entre personaxes. Non me esquezo das portadas, dotadas dunha forza indiscutible e excelentes dende o punto de vista da composición.
En suma, un cómic excelente que debuxa unha traxectoria ascendente no contexto da colección e que dá a coñecer a un artista que haberá que seguir. O prezo de Norma, abusivo coma sempre.
Ningún comentario:
Publicar un comentario