A carreira profesional de autores como
Mike Mignola,
Frank Miller ou
Todd McFarlane cambiaría de forma irreversible nos primeiros 90, cando comezaron a buscar ou mesmo artellaron plataformas de publicación alternativas a
Marvel e
DC. A través de
Dark Horse,
Mignola crearía o seu célebre Hellboy e
Miller publicaría
Give me Liberty (coas súas continuacións) ademais das primeiras historias de
Sin City, mentres que
Todd McFarlane fundaría con outros debuxantes
Image Comics e acadaría cifras espectaculares con
Spawn.
John Byrne tamén deu daquela un paso semellante, pero a súa sorte foi distinta, a pesar de partir dunha posición claramente favorable. O canadense conservaba aínda boa parte do seu merecido prestixio e seguía a ser un dos autores máis seguidos do momento, malia que a súa segunda etapa en
Marvel, cara finais dos 80, non acadara nin o nivel creativo nin o éxito dos seus mellores traballos.
Byrne apostaría tamén por
Dark Horse, onde publicaría o volume unitario
2112 e posteriormente abriría a serie regular
Next Men, que centraría a súa produción
creator-owned durante os 90.
Malia ter obtido unha acollida crítica aceptable e contar con lectores abondo para manterse viva entre 1991 e 1995, non se pode dicir que sexa esta cabeceira a primeira que se vén á mente cando un menciona o nome do seu creador, ao contrario do que acontece cos autores mencionados anteriormente. Os motivos son varios. En primeiro lugar, o seu peche foi en falso;
Byrne interrompeu o desenvolvemento da serie no seu número 30 coa idea de retomala uns meses máis tarde, o que finalmente non foi posible. O título foi, dende entón e por moitos anos, unha obra inconclusa e sobre a que periodicamente xurdían rumores de continuación ata que, en 2010, o canadense retomou e finalizou a serie da man de
IDW. En segundo lugar, tras deixar a cabeceira en suspenso,
Byrne traballaría de novo para
Marvel e
DC, ligando o seu nome aínda máis ao das grandes franquicias superheroicas, e non sería ata bastante máis adiante que recuncaría en proxectos da súa propiedade, ningún tan valorado coma
Next Men. E por último, malia as virtudes desta obra, coido que existe un consenso en que os traballos nos que
Byrne alcanzou a excelencia foron outros: a súa
etapa en Uncanny X-Men, nos
4 Fantásticos, o seu
Alpha Flight e
The Man of Steel. É dicir, foi traballando con títulos alleos cando o canadense deu o mellor de si.
Dito isto, coido que tampouco pode negarse que, ademais de ser o seu mellor traballo
creator-owned,
Next Men debe contarse entre os títulos recuperables da bibliografía de
Byrne, polo que é unha boa nova que
Norma reedite en catro volumes a saga completa, incluíndo a etapa máis recente, ata agora inédita entre nós. O primeiro tomo (
Norma, 2013) ábrese con
2112,
one-shot que sería antesala da cabeceira, e contén os números 0 a 6 da serie regular, que abondan para formarnos unha idea de en que consistía a proposta. Nunha primeira impresión podería parecer que o canadense pretende distanciarse do xénero dos superheroes, que centrara a práctica totalidade da súa carreira e ao que debía (e debe) debe a súa sona, optando por unha aventura de ciencia ficción. Sen embargo, axiña queda claro que tanto no futurista
2112 coma especialmente en
Next Men, os elementos de sci-fi son ornamento, mentres que as estruturas son claramente debedoras do tebeo superheroico. Os personaxes protagonistas non só teñen superpoderes, uns superpoderes que apenas que coñecen e que deben aprender a usar, senón que o reparto de roles entre eles reproduce fielmente as estruturas típicas das formacións superheroicas. E o mesmo pode dicirse do seu antagonista, expresivamente chamado Satanás, personaxe dotado da teatralidade propia dos superviláns de cómic. Cunha tópica investigación gobernamental que se extravía como punto de partida,
Byrne elabora un relato de persecución no que os protagonistas deben desenvolverse nun mundo que non coñecen e no que non saben en quen poden confiar. Sen grandes pretensións, o canadense artella unha aventura de tempos ben medidos e no que, iso si, se permite ir un pouco máis aló do que estaba permitido no cómic
mainstream do seu tempo.
E probablemente esa sexa unha última clave que explica por que
Byrne non foi quen de triunfar como propietario das súas propias creacións. Malia a súa aparencia externa, nada en
Next Men se afasta excesivamente do que levaba anos facendo e faría nos anos seguintes. Faltoulle a vontade ou a capacidade para diferenciar o seu produto e amosar unha versión distinta de si mesmo como autor, ofrecendo simplemente unha nova mostra do que xa sabiamos que era quen de facer.