mércores, outubro 27, 2010

Criminal: Os pecadores



Tracy Lawless, personaxe que xa aparecera no segundo volume de Criminal, é reclamado en Os pecadores (Panini, 2010), quinto volume da serie, por dous bandos aparentemente contrapostos: o exército e unha organización criminal. Trátase nos dous casos de grupos violentos, mais cunha diferencia fundamental entre ambos: fronte o carácter claramente ilegal das bandas mafiosas, o exército é un dos corpos a través dos cales o poder estatal exerce o seu monopolio sobre a violencia lexítima (ou socialmente lexitimada). A conducta de Lawless ignora esta diferencia, o que implica que, no que a el atinxe, ambas son lexítimas/ilexítimas por igual. Mais non nos trabuquemos, Lawless non é un inmoral e moito menos un cínico. Ao contrario, a súa é unha conducta claramente moral, ata o punto de pretender aplicar principios éticos na súa acción ao servizo dun capo, o que o convirte, en palabras do seu xefe, no “peor sicario do mundo”. Ed Brubaker establece unha premisa que lembra o argumento central de Sleeper, no que Holden Carver debía optar tamén entre as forzas da orde e unha organización criminal. Brubaker suxire, acolléndose máis outra vez aos lugares comúns do xénero negro, que nunha sociedade totalmente corrompida non hai outra saída moral que o individualismo. No traxecto, plantexa e resolve con corrección unha intriga criminal na que atopamos outras imaxes que evocan a súa produción previa, coma a dun mozo que monta nun scooter ao xeito de Deadenders.

Pola súa banda, Sean Phillips segue co seu labor sobrio e contundente, tan escasamente espectacular como eficaz. A coherencia gráfica da cabeceira e a súa perfecta sintonía cos guións de Brubaker ten moito que ver coa discreta mestría de Phillips, mais tamén coa sólida expresividade que aportan as cores de Val Staples. No plano argumental, a serie ofreceu ata agora un perfil variable; no gráfico, a súa regularidade vén sendo envexable.

Entradas relacionadas - Criminal

Entradas relacionadas - Ed Brubaker

sábado, outubro 09, 2010

Noxentamente rica



Dende as súas primeiras obras, Víctor Santos revelouse coma un debuxante talentoso e cun grande instinto narrativo, malia que o seu estilo gráfico dista moito dos estándares proprios do mainstream americano. De aí que a súa proxección internacional non tivese como primeiro punto de destino Marvel ou DC, senón Europa ou editoriais americanas como Anctartic Press ou Image. Non parece casual que o primeiro traballo de Santos para DC cómics, Noxentamente rica (Panini, 2010), se integre en Vertigo Crime, o novo selo da compañía adicado ao relato criminal. A obra do valenciano está repleta de relatos de xénero, do fantástico ao negro, pasando por superheroes ou historias de yakuzas. De aí que non resulte estraña a súa afinidade (artística e seica tamén persoal) con Brian Azzarello, creador xuntamente co debuxante Eduardo Risso de 100 Balas, primero grande éxito noir do selo Vertigo, nin tampouco que ambos recibiran a encarga de Karen Berger de elaborar unha so-called "novela gráfica" para a nova liña editorial da compañía especializada en xénero negro.

Se 100 Balas constituía un perfecto exemplo de noir contemporáneo, en Noxentamente rica Azzarello plantexa unha historia que ten como referentes aos clásicos literarios e cinematográficos (non son os mesmos?) do xénero. Ambientado a finais dos anos 50, o relato ten como protagonistas a uns personaxes que non agachan a súa condición de estereotipos: un ex-deportista, a non-tan-inocente filla dun empresario rico, unha actriz de Hollywood... Tampouco a trama elude a previsibilidade que abrolla das súas premisas. Ao contrario, Azzarello percorre o camiño que outros deseñaron hai tempo, facendo da fidelidade ao tópico a razón de ser do relato. É apenas nesta imitación consciente ou nun final exento da moralidade clásica que recoñecemos a contemporaneidade dun texto que quece pero non queima.

De feito, poderiamos dicir que é moito máis o que o debuxo de Víctor Santos aporta á escrita de Azzarello que ao contrario. O autor de Os Reis Elfos non só desenvolve un labor de ambientación intenso e efectivo, senón que é quen de superar os límites do seu estilo gráfico para dotar aos personaxes dun acabado moito máis realista do que resulta habitual na súa obra. E non só iso, lonxe de abandonarse ás que serían as súas referencias naturais (Darwyn Cooke ou o Frank Miller de Sin City, por exemplo), Santos rebaixa a súa vistosidade narrativa habitual ata acadar un ton igualmente funcional pero moito máis discreto.

Para finalizar, unha curiosidade. A tradución do título por parte de Panini desfai a ambigüidade da versión inglesa, xa que o rich do orixinal non só vale indistintamente para "rico", "rica" e "ricos", senón que ademáis é o nome do protagonista.