domingo, decembro 30, 2012

O Universo DC de Alan Moore

























O volume titulado O Universo DC de Alan Moore (ECC, 2012) recolle as historias escritas para DC Comics polo guionista británico entre 1985 e 1988 sen incluír Watchmen (que era un cómic DC mais non pertencente ao seu universo de ficción) nin a Saga da Cousa do Pantano (que pola súa extensión adoita compilarse á parte). O tomo está integrado por un conxunto heteroxéneo de relatos, pertencentes a cabeceiras diversas, de extensión variable e no que atopamos títulos que acadaron certa sona (A broma asasina, Que foi do home do mañá?) canda historias que estarían abocadas ao esquecemento de non teren sido escritas por Moore. Constatada esta diversidade e a escasa entidade dalgúns relatos, o sentido do volume non parece ser outro que o de ofrecer unha visión exhaustiva da traxectoria do autor nos anos nos que se produciu o gran salto cualitativo na súa carreira.

Que Moore sexa un autor de talento contrastado non debe levarnos ao erro de crer que todas as súas creacións son mostras de xenialidade, menos aínda no caso de traballos coas características dalgúns dos que recolle este volume, encomendas que polas súas limitacións de espazo, pola falta de continuidade ou de liberdade creativa, requerían de máis profesionalidade que xenio. Así, por exemplo, a historia Olimpíadas nocturnas, relato breve en dúas partes protagonizado por Green Arrow e Canario Negro e publicado orixinalmente na cabeceira Detective Comics, resulta absolutamente convencional e tan só chama a atención o feito de bosquexar sen desenvolver unha das ideas centrais de Watchmen, cando un adversario de terceira afirma e pretende demostrar que os superheroes son "xente normal disfrazada", acusación que a conclusión do relato desmente. A maioría das restantes narracións breves, os relatos dos Green Lantern Corps ou as historias ambientadas en Vega, a galaxia dos Omega Men, foron concibidas xa inicialmente coma secundarias ou complementarias. Moore limítase a ofrecer argumentos enxeñosos supeditados sempre a un twist final, optando por un estilo narrativo que, sumado á brevidade do relato e ao contexto cósmico, lembra moito aos relatos de ciencia ficción que publicaban as revistas británicas da época. Probablemente o máis logrado sexa Mogo non ten vida social, non pasando o resto de discretos. Por un motivo semellante ten interese Barro mortal, historia publicada orixinalmente nun Anual da serie Batman e cuxo protagonista real é Clayface, un dos adversarios do Home Morcego. Por ton e estrutura o relato apenas se axusta ás convencións do tebeo superheroico, asemellándose máis ás historias de misterio e terror que popularizou o cómic norteamericano nos anos 40 e 50 ou, de remontarnos ata os antecedentes, á literatura popular de principios do século XX, con O fantasma da Ópera coma referencia máis obvia. Con todo, a presenza de Batman e as concesións aos tópicos superheroicos desvían o curso do relato restándolle forza e reducíndoo a simple curiosidade.

Á parte das tres historias que teñen a Superman como protagonista, que xa foron comentadas neste blog, completan o volume dous capítulos da cabeceira Vixilante e o coñecido A broma asasina, con Batman e o Joker coma protagonistas. O día do pai, a historia en dúas partes do Vixilante, é a dubidosa contribución de Moore ao tránsito da cabeceira dende o seu natural contorno superheroico cara escenarios de violencia urbana e xustiza pola man. Pouco podemos salvar deste relato cuxo tremendismo, de pretensións realistas, resulta hoxe torpe e ata un tanto inocente, que ademais entra en contradición cada vez que aparece o protagonista con pixama e demais parafernalia. A violencia efectista ten tamén presenza en A broma asasina, obra coa que Moore pretendía ofrecer unha imaxe actualizada da orixe do Joker ao tempo que xogaba a diluír as diferenzas entre aquel personaxe e o seu antagonista Batman. Moi popular no seu tempo, a obra ten sido criticada tanto por instrumentalizar morbosamente a tolledura dun personaxe (Barbara Gordon) coma pola ambigüidade moral coa que se pecha, aspectos ambos que levarían ao propio Moore a renegar dela apenas uns anos máis tarde. A obra data do ano 1988 (a edición de ECC recolle erradamente o ano 1986), o superheroísmo hiperviolento dos anos 90 estaba a chegar e traballos coma este foron determinantes para esta deriva.

Non sendo unha das lecturas máis proveitosas de Moore, o volume ofrece un testemuño completo dunha etapa esencial na súa traxectoria, na que acadaría boa parte do prestixio que lle permitiría desenvolver posteriormente a súa carreira coma autor con maior liberdade.

Entradas relacionadas
Superman: As historias de Alan Moore 

luns, decembro 24, 2012

Teme os teus heroes












"Si su antecesora destacaba por su la sólida estructura y un equilibrado desarrollo argumental, El Señor de la Noche contraataca es una obra extrema, frenética y repleta de excesos hiperrealistas. Miller abandona cualquier contención y suma a un relato descabellado un registro gráfico de trazo duro y caricaturesco, en el que los colores estridentes y unos ostentosos efectos digitales sustituyen al tono sombrío de la primera entrega de la saga. Los parámetros gráficos del género se deforman en la misma medida en que se retuercen sus premisas argumentales. Entre esta obra y su predecesora han transcurrido quince largos años en los que Miller ha experimentado una honda evolución como autor y el propio género superheroico se ha transformado notablemente, en buena medida por la propia influencia de El regreso del Señor de la Noche. Aunque parezca una paradoja, para mantenerse fiel a los principios que inspiraron aquella obra, el autor debe cambiar radicalmente su discurso."

Aproveito que o máis recente número da Revista Ábrete Libro está dedicado a distopías e utopías para escribir unhas liñas sobre The Dark Knight returns e The Dark Knight strikes again, obras que pola súa relevancia e a do seu autor dan para moito máis do que fun quen de recoller no artigo. Malia que o tempo transcorrido suavizou parte da forza transgresora da primeira, unha lectura actual revélaa aínda coma unha obra intensa e inzada de significados; caótica e extrema, a súa secuela segue a ser un artefacto estraño e difícil de manexar, ao que paga a pena achegarse con intención aberta e desprexuizada. Velaí Teme a tus héroes, la Saga del Señor de la Noche de Frank Miller.

venres, decembro 21, 2012

Os Novos Mutantes: Terceira xénese




















Paréceme moi significativo que Panini comezase a súa reedición da cabeceira dos Novos Mutantes pola etapa debuxada por Bill Sienkiewicz no canto de facelo respectando a cronoloxía orixinal. Implicitamente recoñécese que a presenza do ilustrador sería un argumento de maior peso para os lectores que os propios contidos da cabeceira, os personaxes e as súas primeiras aventuras. A cousa debeu de funcionar máis ou menos ben, xa que agora aparece baixo o título (que eu nunca antes oíra) Terceira xénese (Panini, 2012) un tomo que recolle a aventura inaugural do grupo (editada no número 4 da serie Marvel Graphic Novel), os catro primeiros capítulos da cabeceira, a aparición do grupo canda Spiderman, Capa e Puñal nun Anual da colección Marvel Team-Up e un capítulo da mítica Uncanny X-Men.

É probable que para aqueles que non se acheguen a este volume guiados (coma min) pola nostalxia non atopen nel outro aspecto de interese que constatar as enormes diferenzas entre o tebeo superheroico dos 80 e o actual. A serie foi concibida orixinalmente co propósito, que hoxe nos parece evidente, de ensanchar as marxes dun universo mutante daquela en auxe, mais de dimensións todavía modestas. Esta segunda cabeceira chegaría cando o éxito da serie matriz estaba xa máis que consolidado e tras non poucas reticencias do seu artífice, o escritor Chris Claremont. E coa mesma carrúa parece conducirse o guionista nestas primeiras aparicións dos personaxes. No canto de propoñer un arranque pirotécnico, Claremont prefire consagrar practicamente todo o relato inicial a caracterizar os personaxes, dotándoos dun pasado e mesmo dun trauma orixinal que posteriormente sería explotado de forma recorrente. A idea de que os protagonistas son adolescentes e que, por tanto, as súas aventuras non poden reproducir os esquemas dos tebeos protagonizados por superheroes adultos conduce a que as ameazas que confrontan estes Novos Mutantes nos inicios da súa andaina sexan sorprendentemente modestas, mesmo carentes de espectacularidade. Configúrase así unha cabeceira vocacionalmente secundaria, que opta por centrarse na caracterización dos protagonistas antes que no efectismo dos argumentos. O feito de que a maioría dos personaxes gozasen dunha longa vida posterior e conserven aínda hoxe parte importante do seu carisma confirma o bo facer de Claremont a este respecto.

Consonte estes principios, o elixido para definir o aspecto gráfico dos personaxes e botar a andar a serie foi Bob McLeod, debuxante de trazo agradable aínda que con tendencia a un certo estatismo e cunha anatomía discutible nalgúns casos. E tamén carente de calquera espectacularidade e alleo ás tendencias actuais, como demostra a súa desaparición do mainstream superheroico dende finais dos anos 90. Non debería pasar desapercibida a súa perfecta caracterización dos personaxes protagonistas, aos que foi quen de dotar dun aspecto singular e diferenciado. No cuarto número da serie, co que se pecha este volume, McLeod pasa a entintar os lapis do veterano Sal Buscema, o que conduce a un resultado claramente favorecedor, ao aproveitarse toda a axilidade narrativa do menor dos Buscema suavizando as tintas de McLeod o seu trazo rochoso.

Entradas relacionadas
Os Novos Mutantes: Fillos das sombras
Os Novos Mutantes: A orixe de Lexión

domingo, decembro 09, 2012

Qadriños: A dobre vida de Kaz

 










Na miña máis recente aportación ao blog de banda deseñada do xornal Praza Pública falo de Submundo (Autsaider Cómics, 2012), un extenso volume que recolle as tiras de prensa do mesmo nome elaboradas por Kazimiras Prapoulenis "Kaz". Humor underground e absurdo a cargo dun artista non moi coñecido no noso país, por máis que teña traballado para franquicias de animación tan exitosas coma Bob Esponja ou Phineas & Ferb.