Paréceme moi significativo que Panini comezase a súa reedición da cabeceira dos Novos Mutantes pola etapa debuxada por Bill Sienkiewicz no canto de facelo respectando a cronoloxía orixinal. Implicitamente recoñécese que a presenza do ilustrador sería un argumento de maior peso para os lectores que os propios contidos da cabeceira, os personaxes e as súas primeiras aventuras. A cousa debeu de funcionar máis ou menos ben, xa que agora aparece baixo o título (que eu nunca antes oíra) Terceira xénese (Panini, 2012) un tomo que recolle a aventura inaugural do grupo (editada no número 4 da serie Marvel Graphic Novel), os catro primeiros capítulos da cabeceira, a aparición do grupo canda Spiderman, Capa e Puñal nun Anual da colección Marvel Team-Up e un capítulo da mítica Uncanny X-Men.
É probable que para aqueles que non se acheguen a este volume guiados (coma min) pola nostalxia non atopen nel outro aspecto de interese que constatar as enormes diferenzas entre o tebeo superheroico dos 80 e o actual. A serie foi concibida orixinalmente co propósito, que hoxe nos parece evidente, de ensanchar as marxes dun universo mutante daquela en auxe, mais de dimensións todavía modestas. Esta segunda cabeceira chegaría cando o éxito da serie matriz estaba xa máis que consolidado e tras non poucas reticencias do seu artífice, o escritor Chris Claremont. E coa mesma carrúa parece conducirse o guionista nestas primeiras aparicións dos personaxes. No canto de propoñer un arranque pirotécnico, Claremont prefire consagrar practicamente todo o relato inicial a caracterizar os personaxes, dotándoos dun pasado e mesmo dun trauma orixinal que posteriormente sería explotado de forma recorrente. A idea de que os protagonistas son adolescentes e que, por tanto, as súas aventuras non poden reproducir os esquemas dos tebeos protagonizados por superheroes adultos conduce a que as ameazas que confrontan estes Novos Mutantes nos inicios da súa andaina sexan sorprendentemente modestas, mesmo carentes de espectacularidade. Configúrase así unha cabeceira vocacionalmente secundaria, que opta por centrarse na caracterización dos protagonistas antes que no efectismo dos argumentos. O feito de que a maioría dos personaxes gozasen dunha longa vida posterior e conserven aínda hoxe parte importante do seu carisma confirma o bo facer de Claremont a este respecto.
Consonte estes principios, o elixido para definir o aspecto gráfico dos personaxes e botar a andar a serie foi Bob McLeod, debuxante de trazo agradable aínda que con tendencia a un certo estatismo e cunha anatomía discutible nalgúns casos. E tamén carente de calquera espectacularidade e alleo ás tendencias actuais, como demostra a súa desaparición do mainstream superheroico dende finais dos anos 90. Non debería pasar desapercibida a súa perfecta caracterización dos personaxes protagonistas, aos que foi quen de dotar dun aspecto singular e diferenciado. No cuarto número da serie, co que se pecha este volume, McLeod pasa a entintar os lapis do veterano Sal Buscema, o que conduce a un resultado claramente favorecedor, ao aproveitarse toda a axilidade narrativa do menor dos Buscema suavizando as tintas de McLeod o seu trazo rochoso.
Entradas relacionadas
Os Novos Mutantes: Fillos das sombras
Os Novos Mutantes: A orixe de Lexión
Ningún comentario:
Publicar un comentario