Teño a impresión de que as tiras de humor, que son probablemente a expresión máis popular do cómic, non se valoran na medida xusta. Á dificultade de resultar gracioso con cadencia diaria ou semanal engádense as claras limitacións que derivan do formato: apenas tres ou catro cadriños no caso das tiras diarias, unha páxina no caso das planchas semanais.
Existen autores que teñen sobradamente demostrada a súa mestría neste xénero. Na historia recente, un deses autores é, sen dúbida, Albert Monteys. Xurdido do colectivo La Penya e da revista Mondo Lirondo, este autor é coñecido hoxe polo seu traballo para El Jueves, ben polo seu personaxe Tato, ben pola súa colaboración con Manel Fontdevila en Para ti que eres joven.
Veño de ler o tomo Lo más mejor de Tato, que recopila algunhas das mellores planchas deste personaxe publicadas en El Jueves ó longo destes últimos anos. Como é habitual nestas compilacións, o máis interesante é contemplar a evolución da serie, tanto no aspecto gráfico coma no conceptual. Tato comezou como repartidor de pizzas, pero axiña ampliou o seu radio de acción, convertíndose na actualidade en víctima da precariedade laboral, dos contratos-lixo e da flexibilidade do mercado en xeral. Coa evolución foron xurdindo personaxes secundarios, entre os que destacan esas cascudas coas que comparte habitáculo. No aspecto gráfico percíbese unha evolución cara a un estilo máis sintético, así coma un maior dominio do sentido narrativo. O estilo de humor que exhibe o autor tamén experimenta variacións e, malia o predominio do sarcasmo e o sentido crítico, entendo que acada a súa mellor expresión canto máis tende ó surrealismo.
Existen autores que teñen sobradamente demostrada a súa mestría neste xénero. Na historia recente, un deses autores é, sen dúbida, Albert Monteys. Xurdido do colectivo La Penya e da revista Mondo Lirondo, este autor é coñecido hoxe polo seu traballo para El Jueves, ben polo seu personaxe Tato, ben pola súa colaboración con Manel Fontdevila en Para ti que eres joven.
Veño de ler o tomo Lo más mejor de Tato, que recopila algunhas das mellores planchas deste personaxe publicadas en El Jueves ó longo destes últimos anos. Como é habitual nestas compilacións, o máis interesante é contemplar a evolución da serie, tanto no aspecto gráfico coma no conceptual. Tato comezou como repartidor de pizzas, pero axiña ampliou o seu radio de acción, convertíndose na actualidade en víctima da precariedade laboral, dos contratos-lixo e da flexibilidade do mercado en xeral. Coa evolución foron xurdindo personaxes secundarios, entre os que destacan esas cascudas coas que comparte habitáculo. No aspecto gráfico percíbese unha evolución cara a un estilo máis sintético, así coma un maior dominio do sentido narrativo. O estilo de humor que exhibe o autor tamén experimenta variacións e, malia o predominio do sarcasmo e o sentido crítico, entendo que acada a súa mellor expresión canto máis tende ó surrealismo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario