Hai xa unha chea de anos que vin a película A Costa dos Mosquitos (¿era de Peter Weir?), da que gardo un bó recordo. Lendo agora a novela de Paul Theroux na que se baseaba o filme non puiden resistirme a poñerlle ós personaxes a faciana dos actores que a interpetaban: Harrison Ford, River Phoenix e mesmo Martha Plimpton. É prácticamente todo o que lembro da película, as caras dos actores e algunhas ideas soltas sobre a trama, así que, por sorte, non podo entrar en comparanzas entre filme e novela.
A Costa dos Mosquitos é, esencialmente, a historia de Allie Fox, un home que comeza navegando contracorrente en Estados Unidos (renuncia a unha beca universitaria para traballar coas mans) e remata navegando literalmente contracorrente en Honduras. A extrema rebeldía de Fox non sería tan interesante se, dunha banda, non se vise acompañada pola súa innegable intelixencia e, doutra, se non arrastrase consigo a toda a súa familia. As súas análises son sempre excesivas, por máis que teñan sempre un certo fundamento; as súas respostas son, polo tanto, esaxeradas anque moitas veces o lector poda simpatizar con elas.
Desenganado por unha sociedade que, segundo el, se dirixe ó colapso, Fox abandona os USA coa súa familia e comeza unha nova vida na selva hondureña. Alí somete ó entorno a unha transformación á medida da súa forza racional: domestica a xungla, hixieniza o hábitat., crea un espazo habitable onde non parecía posible A comparación con Robinson Crusoe é obvia, por máis que o propio Fox enfatice as diferencias: el elexiu asentarse na súa illa e non quere fuxir dela. O proxecto de Fox neste primeiro intre materialízase nunha máquina que se vale de calor para crear xeo. O xeo, segundo Fox, é o parámetro da perfección nun clima tropical.
Pero este primeiro proxecto tórcese cando a máquina estoupa, contaminando o aire e especialmente o río que a alimentaba. Ainda que Fox non é totalmente responsable, os efectos son devastadores de máis para que non altere a súa conducta: renuncia a calquera ciencia que non sexa a mecánica básica, reúne á familia e condúcea río arriba (só os animais mortos seguen a corrente).
Por outra banda, cada vez vai sendo máis evidente ós ollos dos seus fillos que, cando os feitos teiman en non darlle a razón, Fox retorce a realidade ou sustitúea pola fantasía: as extravagancias van dando paso ó delirio, a dona e especialmente os fillos van perdendo a fe nel, as súas máximas son postas en dúbida. A historia remata coa morte de Fox que, malia ter chegado a un punto sen retorno, non se ve abandonado pola súa familia.
A Costa dos Mosquitos é, esencialmente, a historia de Allie Fox, un home que comeza navegando contracorrente en Estados Unidos (renuncia a unha beca universitaria para traballar coas mans) e remata navegando literalmente contracorrente en Honduras. A extrema rebeldía de Fox non sería tan interesante se, dunha banda, non se vise acompañada pola súa innegable intelixencia e, doutra, se non arrastrase consigo a toda a súa familia. As súas análises son sempre excesivas, por máis que teñan sempre un certo fundamento; as súas respostas son, polo tanto, esaxeradas anque moitas veces o lector poda simpatizar con elas.
Desenganado por unha sociedade que, segundo el, se dirixe ó colapso, Fox abandona os USA coa súa familia e comeza unha nova vida na selva hondureña. Alí somete ó entorno a unha transformación á medida da súa forza racional: domestica a xungla, hixieniza o hábitat., crea un espazo habitable onde non parecía posible A comparación con Robinson Crusoe é obvia, por máis que o propio Fox enfatice as diferencias: el elexiu asentarse na súa illa e non quere fuxir dela. O proxecto de Fox neste primeiro intre materialízase nunha máquina que se vale de calor para crear xeo. O xeo, segundo Fox, é o parámetro da perfección nun clima tropical.
Pero este primeiro proxecto tórcese cando a máquina estoupa, contaminando o aire e especialmente o río que a alimentaba. Ainda que Fox non é totalmente responsable, os efectos son devastadores de máis para que non altere a súa conducta: renuncia a calquera ciencia que non sexa a mecánica básica, reúne á familia e condúcea río arriba (só os animais mortos seguen a corrente).
Por outra banda, cada vez vai sendo máis evidente ós ollos dos seus fillos que, cando os feitos teiman en non darlle a razón, Fox retorce a realidade ou sustitúea pola fantasía: as extravagancias van dando paso ó delirio, a dona e especialmente os fillos van perdendo a fe nel, as súas máximas son postas en dúbida. A historia remata coa morte de Fox que, malia ter chegado a un punto sen retorno, non se ve abandonado pola súa familia.
Como dicía, A Costa dos Mosquitos é, básicamente, Allie Fox, personaxe que a pesar de ser esencialmente metafórico, conserva unha certa humanidade. Non podo negar que me recoñecín en máis dun intre na súa figura, non tanto pola constante necesidade de ter a razón, coma polo irrefreable impulso de adoutrinar ó próximo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario