Resulta habitual no mundo do cómic que unha obra sexa o resultado da actividade creadora de dúas persoas, escritor e debuxante. Anque o perfecto deslinde de funcións entre un e outro non adoita ser doado (os debuxantes aportan frecuentemente ideas referidas á trama ou ós personaxes), en poucos casos existe unha compenetración tan fonda como a que demostran os franceses Dupuy e Berberian en cada obra que asinan conxuntamente. Álbumes coma os protagonizados polo seu personaxe máis popular, o Señor Jean, son escritos e debuxados por ambos en perfecta simbiose, sendo o resultado un exemplo de solidez e coherencia en todos os aspectos.
Acaba de sair ó mercado o quinto volume da serie do Señor Jean, que leva por título Como quen oe chover. Debo recoñecer que son un incondicional destes autores e da súa creación dende que, por casualidade, merquei o primeiro volume da serie anos atrás. Podo dicir que, dende entón, Dupuy e Berberian teñen consolidado o seu estilo e o tono da serie o cal, no seu caso, non implica inmobilismo ou reiteración, senón exactamente o contrario. Os autores recurren tomo tras tomo a recursos semellantes (por exemplo, eses soños cos que se lle presenta ó lector cómo o protagonista vai dixerindo o que lle acontece), o que crea situacións e gags recoñecibles polo lector habitual. Pero con cada entrega, o señor Jean vese obrigado a dar un paso cara diante, a medrar diante dos lectores que, ó rematar cada historia, perciben sempre unha certa evolución do personaxe.
Como é habitual cando as historias se prolongan no tempo, o elenco de secundarios vai medrando en importancia. Este tomo non é unha excepción, ainda que se nota a predilección dos autores por un dos personaxes en concreto (Félix, o eterno mellor amigo, o perpetuo desastre, o contrapunto cómico), ainda que sexa en detrimento doutros.
O certo é que, transcurrido o tempo e os capítulos, a calidade da serie non decae. Eu, dende logo, son incapaz de borrar o sorriso da cara mentres leo e cada vez que remato un volume espero ansioso que saia o seguinte.
Acaba de sair ó mercado o quinto volume da serie do Señor Jean, que leva por título Como quen oe chover. Debo recoñecer que son un incondicional destes autores e da súa creación dende que, por casualidade, merquei o primeiro volume da serie anos atrás. Podo dicir que, dende entón, Dupuy e Berberian teñen consolidado o seu estilo e o tono da serie o cal, no seu caso, non implica inmobilismo ou reiteración, senón exactamente o contrario. Os autores recurren tomo tras tomo a recursos semellantes (por exemplo, eses soños cos que se lle presenta ó lector cómo o protagonista vai dixerindo o que lle acontece), o que crea situacións e gags recoñecibles polo lector habitual. Pero con cada entrega, o señor Jean vese obrigado a dar un paso cara diante, a medrar diante dos lectores que, ó rematar cada historia, perciben sempre unha certa evolución do personaxe.
Como é habitual cando as historias se prolongan no tempo, o elenco de secundarios vai medrando en importancia. Este tomo non é unha excepción, ainda que se nota a predilección dos autores por un dos personaxes en concreto (Félix, o eterno mellor amigo, o perpetuo desastre, o contrapunto cómico), ainda que sexa en detrimento doutros.
O certo é que, transcurrido o tempo e os capítulos, a calidade da serie non decae. Eu, dende logo, son incapaz de borrar o sorriso da cara mentres leo e cada vez que remato un volume espero ansioso que saia o seguinte.
O prezo de Norma, abusivo coma sempre.
Ningún comentario:
Publicar un comentario