Resulta arriscado aventurar que motivos levaron a Alan Moore a traballar para algunhas das cabeceiras máis coñecidas (non precisamente pola súa calidade) de Image Comics a mediados dos anos 90. Talvez o británico quería amolar ás dúas grandes compañías (lembremos que Image xurdira abandeirando os dereitos dos autores fronte aos privilexios das grandes editoriais), ou cecáis buscaba o reencontro co grande público tras uns anos dedicado a obras de vocación minoritaria (entre o cabreo con DC e a chegada a Image, Moore producira A small killing e Brought to light, e comezara From hell, Lost girls ou a finalmente inconclusa Big numbers) Se cadra foi simplemente unha cuestión de cartos. Ao final tanto ten, xa que o que permanece alén dos xuízos de intencións son as obras.
Norma recopila nun único tomo a etapa de Moore en WildC.A.T.S., a cabeceira que creara Jim Lee para xogar no nacente universo Image un papel semellante ao dos X-Men no universo Marvel. Así pareceu comprendelo o proprio Moore, que remodela o grupo segundo un patrón moi semellante ao da Segunda Xénese mutante. Se por algo destacan os quince capítulos que compoñen esta etapa é pola práctica inexistencia de calquera nodo de interese que non sexa o que deriva da literalidade dunha trama que, sendo correcta, aporta poucas sorpresas: unha utopía que resulta non ser tal, un romance que deriva en desengano, un traidor no grupo… O máis destacable sería, ao meu entender, a creación de dous personaxes dun certo carisma: a simpática Ladytron e Tao, que daría bastante máis de si nas mans de Ed Brubaker. En definitiva, o Alan Moore dos WildC.A.T.S. aspira e consigue ser convencional. A cuestión é, ¿que interese ten un Alan Moore convencional?
O recopilatorio permite ademáis achegarse á obra de artistas tan vencellados a aquela época como Travis Charest e Ryan Benjamin. Charest aparece nestes números como un ilustrador efectista, hábil no deseño de caras e corpos, pero discreto no narrativo e con eivas claras no deseño de fondos. As tintas de Kevin Knowlan ou JD melloran claramente o orixinal. Pola súa banda, Benjamin amósase como un debuxante xustamente esquecido, acreedor de todos os defectos de Charest sen ningunha das súas virtudes.
Entradas relacionadas – Alan Moore
Norma recopila nun único tomo a etapa de Moore en WildC.A.T.S., a cabeceira que creara Jim Lee para xogar no nacente universo Image un papel semellante ao dos X-Men no universo Marvel. Así pareceu comprendelo o proprio Moore, que remodela o grupo segundo un patrón moi semellante ao da Segunda Xénese mutante. Se por algo destacan os quince capítulos que compoñen esta etapa é pola práctica inexistencia de calquera nodo de interese que non sexa o que deriva da literalidade dunha trama que, sendo correcta, aporta poucas sorpresas: unha utopía que resulta non ser tal, un romance que deriva en desengano, un traidor no grupo… O máis destacable sería, ao meu entender, a creación de dous personaxes dun certo carisma: a simpática Ladytron e Tao, que daría bastante máis de si nas mans de Ed Brubaker. En definitiva, o Alan Moore dos WildC.A.T.S. aspira e consigue ser convencional. A cuestión é, ¿que interese ten un Alan Moore convencional?
O recopilatorio permite ademáis achegarse á obra de artistas tan vencellados a aquela época como Travis Charest e Ryan Benjamin. Charest aparece nestes números como un ilustrador efectista, hábil no deseño de caras e corpos, pero discreto no narrativo e con eivas claras no deseño de fondos. As tintas de Kevin Knowlan ou JD melloran claramente o orixinal. Pola súa banda, Benjamin amósase como un debuxante xustamente esquecido, acreedor de todos os defectos de Charest sen ningunha das súas virtudes.
Entradas relacionadas – Alan Moore
Ningún comentario:
Publicar un comentario