Jason presenta en O último mosqueteiro (Astiberri, 2009) unha improbable historia de ciencia ficción protagonizada por un dos míticos mosqueteiros de Dumas. Recunca, xa que logo, nalgúns dos seus lugares comúns, concedendo o protagonismo a unha figura ben coñecida polo lector e que, polo tanto, incorpora toda unha serie de expectativas que el mesmo se encarga de traizoar.
Difícilmente pode esperarse dunha aventura protagonizada polo mosqueteiro Athos que consista en impedir unha invasión extraterrestre, de xeito semellante a como se esnaquizan as expectativas do lector de Non me deixes nunca convertindo a Hemingway, Proust, Fitzgerald e compañía en debuxantes de cómics profesionais e atracadores de bancos amateurs. Polo demáis, xógase de novo á mestura de xéneros, combinando aventura e espadachíns con pistolas láser e robots. O Athos de Jason responde ao perfil dun heroe teimudo e anticuado, situado nun escenario proprio do Flash Gordon máis clásico e pasado pola peneira gráfica do artista noruegués. É, xa que logo, unha caste de Buck Rogers máis descontextualizado canto menos consciente da súa situación. Xurde así outro dos sinais de indentidade do autor, un deixe melancólico que enchoupa todo o relato e, aínda así, permite momentos de sutil ironía.
Jason demostra, máis outra vez, a fonda orixinalidade da súa voz no contexto actual e a versatilidade dunha obra que adquire valor con cada nova entrega.
Entradas relacionadas
Eu matei a Adolf Hitler
Por que fas isto?
Non me deixes nunca
Difícilmente pode esperarse dunha aventura protagonizada polo mosqueteiro Athos que consista en impedir unha invasión extraterrestre, de xeito semellante a como se esnaquizan as expectativas do lector de Non me deixes nunca convertindo a Hemingway, Proust, Fitzgerald e compañía en debuxantes de cómics profesionais e atracadores de bancos amateurs. Polo demáis, xógase de novo á mestura de xéneros, combinando aventura e espadachíns con pistolas láser e robots. O Athos de Jason responde ao perfil dun heroe teimudo e anticuado, situado nun escenario proprio do Flash Gordon máis clásico e pasado pola peneira gráfica do artista noruegués. É, xa que logo, unha caste de Buck Rogers máis descontextualizado canto menos consciente da súa situación. Xurde así outro dos sinais de indentidade do autor, un deixe melancólico que enchoupa todo o relato e, aínda así, permite momentos de sutil ironía.
Jason demostra, máis outra vez, a fonda orixinalidade da súa voz no contexto actual e a versatilidade dunha obra que adquire valor con cada nova entrega.
Entradas relacionadas
Eu matei a Adolf Hitler
Por que fas isto?
Non me deixes nunca
Ningún comentario:
Publicar un comentario