A fascinación do fillo adolescente de Peter Carey polo manga e o anime puxo en contacto ao novelista australiano con estas peculiares manifestacións da cultura nipona. Atrapado el mesmo pola forza do imaxinario que se abría ante os seus ollos, propuxo ao seu fillo unha viaxe a Tokio na que poderían coñecer e entrevistar a figuras senlleiras do medio. Trabucado respecto a Xapón (Mondadori, 2008) narra a experiencia compartida por pai e fillo nun entorno cultural que se presenta ao lector non simplemente coma alonxado dos parámetros occidentais, senón coma case inaccesible nos seus significados.
Esa é, probablemente, a conclusión máis interesante á que conduce a viaxe. Carey atopa no manga e no anime unha porta á cultura xaponesa: analiza as formas e ritmos narrativos, o contido das tramas, os detalles aparentemente insignificantes como xeito de coñecer a cultura de orixe. Coma calquera investigador (anque proceda informal e asistemáticamente) chega ás súas conclusións que pon a proba sobre o terreo, falando con autores de relevo, profesionais do mundo editorial e mesmo afeccionados de a pé. A conclusión sempre é a mesma: as súas interpretacións veñen sempre peneiradas pola súa cultura de referencia. Non é só unha cuestión de descoñecemento da historia e cultura xaponesas, é o proprio aparello cultural empregado na achega o que impide unha comprensión real do fenómeno. Cunha mistura de diversión e reproche, a resposta que Carey obtén incide sempre na mesma idea: como gaijin, non alcanza unha comprensión real da cultura xaponesa, senón unha visión occidentalizada da mesma.
Polo demáis, o caso de Carey e o seu fillo exemplifica como pode evolucionar a fascinación polas producións artísticas, dende o disfrute franco e intuitivo da súa literalidade durante a adolescencia cara unha experiencia adulta, se cadra menos satisfactoria no inmediato, pero máis complexa na comprensión das súas implicacións.
Esa é, probablemente, a conclusión máis interesante á que conduce a viaxe. Carey atopa no manga e no anime unha porta á cultura xaponesa: analiza as formas e ritmos narrativos, o contido das tramas, os detalles aparentemente insignificantes como xeito de coñecer a cultura de orixe. Coma calquera investigador (anque proceda informal e asistemáticamente) chega ás súas conclusións que pon a proba sobre o terreo, falando con autores de relevo, profesionais do mundo editorial e mesmo afeccionados de a pé. A conclusión sempre é a mesma: as súas interpretacións veñen sempre peneiradas pola súa cultura de referencia. Non é só unha cuestión de descoñecemento da historia e cultura xaponesas, é o proprio aparello cultural empregado na achega o que impide unha comprensión real do fenómeno. Cunha mistura de diversión e reproche, a resposta que Carey obtén incide sempre na mesma idea: como gaijin, non alcanza unha comprensión real da cultura xaponesa, senón unha visión occidentalizada da mesma.
Polo demáis, o caso de Carey e o seu fillo exemplifica como pode evolucionar a fascinación polas producións artísticas, dende o disfrute franco e intuitivo da súa literalidade durante a adolescencia cara unha experiencia adulta, se cadra menos satisfactoria no inmediato, pero máis complexa na comprensión das súas implicacións.
Ningún comentario:
Publicar un comentario