Se algo caracteriza ó xénero do “slice of life” é a pretensión de realidade. As situacións descritas e os personaxes protagonistas rezuman normalidade; non hai grandes acontecementos, nen paixóns desmedidas; as historias constrúense coa sinxeleza e a cotidianeidade como pilares.
Estes principios son de aplicación a No te quiero pero..., obra de Fermín Solís editada por Astiberri que retrata unha serie de acontecementos cativos dun reducido grupo de personaxes nun preciso instante da súa vida. Unha tímida crise de parella, un rapaz que tenta sair dunha relación, as dificultades de ter unha certa idade e vivir ainda cos pais...
Trátase, como digo, dun retrato de situación, un intre na vida duns personaxes. Se o intre retratado fose dous meses adiante ou atrás no tempo, a relato non sería nen máis nen menos interesante. O ton de sobriedade que preside o volume é probablemente máis meritorio do que podería parecer: non hai excesos humorísticos, nen pretensións de trascendencia. Agora ben, a simplicidade devén doadamente en simplismo, como acredita a escenificación do debate entre tebeo superheroico e “slice of life”, pueril e inocentona.
O problema deste modelo narrativo é, ó meu entender, que non se pode contar unha historia dende a contención absoluta e pretender ó tempo apelar ó entusiasmo do lector. Hai apenas un par de días que lin este cómic e xa prácticamente o teño esquecido. Non hai nel nada incorrecto, nada criticable. Nen destacable.
Ningún comentario:
Publicar un comentario