Non me deixes nunca

As obras de Jason adoitan engadir ó seu tono pausado e reflexivo un distanciamento irónico que se ve reforzado, entre outros aspectos, pola utilización como personaxes de animais antropomorfizados. A esa constante dos seus traballos hai que engadir en Non me deixes nunca (Astiberri, 2007) o feito de que os protagonistas sexan ademáis coñecidos literatos da primeira metade do século pasado (o Hemingway que da nome ó álbum na súa edición orixinal, Ezra Pound, Scott Fitzgerald, Sartre, Gertrude Stein…) durante o seu tempo de estadía en París, máxime cando o episodio relatado non só é ficticio senón claramente impropio das figuras implicadas. Ainda así e partindo de que a narración en si non demanda que os seus protagonistas sexan os escritores citados, non podo deixar de recoñecer que a elección de Jason permite redondear o relato e outorgarlle un indiscutible encanto, complementando o lector co seu proprio coñecemento dos literatos implicados o labor de caracterización do autor noruegués.

Froito do anterior, a obra de Jason resulta ser un peculiar cóctel de emocións, que da cabida á ironía máis sutil e a un evidente sentido lúdico nunha atmósfera predominantamente melancólica. O seu debuxo, limpo e económico, resulta un complemento perfecto. A estructura case inmutable de nove cadriños por páxina, o seu perfecto sentido do espacio, as figuras planas, lineais, sen sentido de profundidade, aproxímano á liña clara. Pero de novo hai un matiz, esta vez representado por unha coloración de tono ocre, moi alonxada das cores rechamantes proprias da liña clara convencional.

En suma, unha historia con encanto que expresa perfectamente a peculiar voz artística do seu autor.