Seica a condición de fillo de arxelinos ten sido decisiva na obra de Farid Boudjellal, veterano autor francés que ten tratado temas sociais como o racismo ou a inmigración en varios dos seus traballos. O pequeno Polio (La Cúpula, 2007) non é unha excepción. Ambientado na Francia gobernada plenipotenciariamente por DeGaulle, o relato aborda simultáneamente asuntos tan dispares como a guerra de Alxeria e a situación dos arxelinos residentes en Francia, a integración dun rapaz fillo de inmigrantes e ademáis enfermo de polio, ou as dificultades dos adultos para lles explicar ós nenos á realidade da morte.
É probable que esa pluralidade temática sexa un dos principais obstáculos a que debe enfrontarse esta obra. As máis de cen páxinas que a compoñen semellan non ser abondo para lle dar un tratamento completo e coherente ó conxunto de temas abordados, o que fai que o ritmo da narración resulte irregular, sen que os picos de interese posúan a forza suficiente para lle dar nervio á totalidade. Isto tampouco implica que se trate dun traballo completamente fallido. Pola contra, a historia rexistra bos momentos, especialmente aqueles nos que se deixa sentir o predominio da ollada infantil, recurso narrativo que semella inesgotable.
Gráficamente, Boudjellal amosa unha solvencia pouco discutible. Cunha técnica próxima á acuarela, as súas páxinas destilan orixinalidade (apenas repite esquemas) e un colorismo sobrio.
É probable que esa pluralidade temática sexa un dos principais obstáculos a que debe enfrontarse esta obra. As máis de cen páxinas que a compoñen semellan non ser abondo para lle dar un tratamento completo e coherente ó conxunto de temas abordados, o que fai que o ritmo da narración resulte irregular, sen que os picos de interese posúan a forza suficiente para lle dar nervio á totalidade. Isto tampouco implica que se trate dun traballo completamente fallido. Pola contra, a historia rexistra bos momentos, especialmente aqueles nos que se deixa sentir o predominio da ollada infantil, recurso narrativo que semella inesgotable.
Gráficamente, Boudjellal amosa unha solvencia pouco discutible. Cunha técnica próxima á acuarela, as súas páxinas destilan orixinalidade (apenas repite esquemas) e un colorismo sobrio.
Ningún comentario:
Publicar un comentario