Abonda cunha ollada superficial ás páxinas de Cinco mil quilómetros por segundo (Sins entido, 2011) para sentirse golpeado polas exuberantes acuarelas dun Manuele Fior que fai do elemento gráfico un dos argumentos principais desta obra. Alén da beleza das pranchas e do goce puramente estético, unha lectura do volume confirma a plena funcionalidade do debuxo, non só dende o punto de vista narrativo, senón tamén na caracterización dos espazos retratados (Italia, Noruega, Exipto) e na configuración da atmósfera do relato. A languidez dos deseños e as variacións das cores válenlle a Fior para conferirlle ao texto unha voz propia, que transita dende a ilusión luminosa da adolescencia ata a sutil e máis fría melancolía da madurez.
A narración, xa que logo, abrangue un longo espacio temporal, comprendendo a vida dos personaxes dende a súa mocidade ata a súa madurez, mais só narra pequenos capítulos illados, deixando que os grandes acontecementos vitais queden fóra do relato explícito. Fior recorre abundantemente á elipse e intercala silencios, concedéndolle ao que non vemos tanta importancia coma o que se nos conta e dotando de pleno sentido a unha premisa argumental mínima: un home e unha muller quérense. A obra, merecedora da Fauve d'Or do Festival de Angoulême 2011, resulta ser un artefacto de singular beleza e a demostración de que, ás veces, pode facerse moito a partir de moi pouco.
Ningún comentario:
Publicar un comentario