The Authority Vol. 2

Un dos aspectos máis meritorios de Watchmen é que recollía e daba forma maxistralmente a un conxunto de consideracións críticas que levaban tempo agromando no entorno superheroico. A obra de Moore e Gibbons é insuperable na súa execución pero tivo ademáis a virtude de aparecer no intre e lugar exactos, protagonizando un cambio de etapa que se tería producido dun xeito ou outro. Moitos traballos camiñaron pola senda aberta por aquela obra inaugural. Algúns, como os epígonos do cómic noventeiro, demostrando unha sublime incapacidade interpretativa; outros, como Mark Millar (Wanted, The Ultimates), Brian Michael Bendis (Alias, Powers) ou Warren Ellis (Planetary, The Authority) explorando territorios que a maxiserie suxería pero, na súa concisión, non explotaba.

É nesa liña onde se sitúa a orixinal The Authority de Warren Ellis e Bryan Hitch, coma superación do discurso convencional do universo superheroico e construcción dun concepto non novidoso pero si adiantado. Pode ser enganoso suxerir que a serie contén o concepto de superheroe para o século XXI xa que a tradición superheroica continúa hoxe vixente, con apenas uns matices, nos universos convencionais. Porén, a corrección dos seus propósitos introduciu elementos de debate saudables e deu lugar a unha ducia de capítulos disfrutables no inmediato e estimulantes no seu trasfondo.

O guionista do segundo volume da serie (Norma, 2007), Mark Millar, decidiu non limitarse a continuala onde a deixara o seu creador, senón que, con loubable valentía, decidiu darlle outra volta de parafuso á súa lóxica interna e levala un paso máis aló. Os heroes de The Authority quebran o statu quo e toman a iniciativa, non restauran a orde establecida senón que a modifican: combaten as doenzas do mundo, expurgan a ditadores e toman o control do planeta.

A alternativa que este proceder supón fronte ó parámetro pixameiro tradicional está presente dende a primeira liña do primeiro capítulo (“¿Por que os supertipos nunca van detrás dos auténticos fillos de puta?”) e manténse en forma de alusións constantes ó longo de todo o percorrido. Agora ben, moito me temo que Millar desaproveita boa parte do capital que hereda, recreándose nunha incorrección política divertida nuns casos, burda noutros e sempre superficial. A diferencia do labor desenvolvido polo seu predecesor, o proxecto de Millar resulta case exclusivamente destructivo, sen aportar un modelo de seu en clave positiva. O traballo de Ellis podería calificarse de crítico, mentres que o de Millar non pasa de paródico ou corrosivo, inspirado ás veces, pero finalmente improductivo.

Jack Krigstein, o villano do primeiro arco deste segundo volume, resulta paradigmático do discurso de Millar. Trátase dunha caste de Jack Kirby cuxo caudal creativo é aproveitado polo goberno dos USA para producir en serie superseres que defendan os intereses norteamericanos, nunha reflexión metaliteraria acerca de cómo os superheroes tradicionais resultan ser baluartes do sistema establecido e, por tanto, do american way of life. The Authority confírmase coma unha dobre ameaza, tanto para os intereses dos Estados Unidos coma para o concepto clásico de superheroe, polo que Krigstein envía contra eles unha versión deformada dos Vingadores. Agora ben, primeira contradición, este supergrupo ten pouco de tradicional e resulta ser unha versión ainda máis salvaxe (e tamén máis referencial) dos proprios Authority. E en calquera caso, a resolución do episodio toma coma idea central a sodomía, o cal pode soar trasgresor pero de feito impide calquera reflexión dunha certa profundidade (e non é un xogo de palabras).

Esa é, ó meu entender, a principal eiva do labor de Millar á fronte dos Authority. Os seus argumentos parecen limitarse á creación dun espazo que xustifica a incorrección política, no que semella unha traslación á banda deseñada dos principios do cinema tarantiniano. O contexto posibilita unha enchenta de racismo, misoxinia, homofobia e ultraviolencia con fins lúdicos. Intúese a existencia dun propósito posterior, a vontade de derribo dalgún ídolo, pero Millar amósase incapaz de enfiar un discurso coherente e o que queda ó final é simplemente humor troglodita. No traxecto estráganse un fato de boas ideas, trivialízase o leit motiv da serie orixinal e uns personaxes de indiscutible carisma fican desaproveitados. Unha mágoa.

Entradas relacionadas

The Authority Vol. 1