Brian K. Vaughan creou en Y o último home un escenario dunha enorme potencialidade en termos políticos, moi proprio dos territorios de futurismo distópico, pero no canto de tirarlle todo o seu rendemento optou por un argumento menos ambicioso no que o esencial é o sentido da aventura. No epílogo (imperdoablemente inzado de erratas e faltas de ortografía) deste sexto volume de Ex Machina (Norma, 2008), o debuxante Tony Harris alédase de que o público apoiara este que el define como “un cómic de política”. E anque a existencia dunha compoñente política nesta cabeceira parece pouco discutible, non se pode dicir que a cuantía da dose sexa esaxerada, máxime se consideramos que o protagonista da serie é nada menos que o alcalde de Nova York.
Deste xeito, Vaughan parece non poder evitar unha aproximación a entornos políticos que logo se resiste a desenvolver suficientemente. Calquera pode comprender que a historia dun alcalde da metrópole neoiorquina dotado de superpoderes non se vai a limitar á súa esfera política pero, pola mesma, se Vaughan non tiña pensado explorar os territorios do exercicio do poder, ben podería terlle dado a Mitchell Hundred calquera outra profesión. Coido que a compoñente política de Ex Machina resulta en xeral superficial e pouco verosímil mesmo para o pacto narrativo que propón o texto. Unha mágoa porque ainda a pesares diso a cabeceira ofrece historias interesantes e moi correctamente desenvolvidas.
O presente volume ofrece, case por vez primeira no transcurso da serie, a posibilidade de encetar unha subtrama a medio prazo na que se diluciden cuestións tan centrais coma a orixe dos poderes de Hundred e que ainda non se plantexaran. A lectura en tomo favorece a un argumento que parece demorarse inxustificadamente, no que elementos relevantes de cada ó devir da serie conviven con anécdotas perfectamente irrelevantes (coma a do saqueo) cuxa única función semella ser a de ocupar páxinas.
Se en comentarios previos critiquei a opción gráfica de Tony Harris para esta cabeceira, coido que cómpre recoñecerlle que conseguiu dotala dunha imaxe de seu, que parte das portadas e se vai facendo presente ó longo de todo o proceso narrativo. Tamén as cores de J.D. Mettler constitúen unha contribución importante a este fin.
Entradas relacionadas – Ex Machina
Ex Machina: Malos fumes
Ex Machina: En pe de guerra
Ex Machina: Realidade contra ficción
Ex Machina: A marca
Ex Machina: Estado de emerxencia
Deste xeito, Vaughan parece non poder evitar unha aproximación a entornos políticos que logo se resiste a desenvolver suficientemente. Calquera pode comprender que a historia dun alcalde da metrópole neoiorquina dotado de superpoderes non se vai a limitar á súa esfera política pero, pola mesma, se Vaughan non tiña pensado explorar os territorios do exercicio do poder, ben podería terlle dado a Mitchell Hundred calquera outra profesión. Coido que a compoñente política de Ex Machina resulta en xeral superficial e pouco verosímil mesmo para o pacto narrativo que propón o texto. Unha mágoa porque ainda a pesares diso a cabeceira ofrece historias interesantes e moi correctamente desenvolvidas.
O presente volume ofrece, case por vez primeira no transcurso da serie, a posibilidade de encetar unha subtrama a medio prazo na que se diluciden cuestións tan centrais coma a orixe dos poderes de Hundred e que ainda non se plantexaran. A lectura en tomo favorece a un argumento que parece demorarse inxustificadamente, no que elementos relevantes de cada ó devir da serie conviven con anécdotas perfectamente irrelevantes (coma a do saqueo) cuxa única función semella ser a de ocupar páxinas.
Se en comentarios previos critiquei a opción gráfica de Tony Harris para esta cabeceira, coido que cómpre recoñecerlle que conseguiu dotala dunha imaxe de seu, que parte das portadas e se vai facendo presente ó longo de todo o proceso narrativo. Tamén as cores de J.D. Mettler constitúen unha contribución importante a este fin.
Entradas relacionadas – Ex Machina
Ex Machina: Malos fumes
Ex Machina: En pe de guerra
Ex Machina: Realidade contra ficción
Ex Machina: A marca
Ex Machina: Estado de emerxencia
Ningún comentario:
Publicar un comentario