Un pene, anaco insólito da fisonomía viril, fixo que O Salón (Astiberri, 2008) de Nick Bertozzi se vise envolto nunha abraiante polémica nos USA. Apenas un pene modesto e relaxado abondou para que se cuestionase non a adecuación da obra para o público infantil, senón a súa mera presenza en tendas de cómics nas que, xa se sabe, de cando en vez entran cativos. Ninguén poñería en cuestión esta obra, na que unha caterva de artistas se pon ata as cellas de absenta para se poder adentrar en pinturas impresionistas, se Bertozzi tivese obviado o pene de Picasso ou se, cando menos, lle tivese chantado diante unha folla de parra.
Pero non é da pequenez de certas mentalidades do que quero falar senón d’O Salón, obra coa que Bertozzi fai unha homenaxe informal á xeración de artistas (Picasso, Gertrude e Leo Stein, Toklas, Apollinaire, Matisse, Braque…) que compartiron inquedanzas no París de inicios do século XX. Informal porque, sen tratarse abertamente dunha parodia, o autor adopta unha ollada irónica e desmitificadora para desenvolver, en clave onírica, unha narración de trasfondo policial. O resultado é modestamente satisfactorio sempre e cando o lector estea disposto a baixar do pedestal ós personaxes implicados e admitilos como figuras pop. A iso e a non deixarse intimidar por un pene.
Pero non é da pequenez de certas mentalidades do que quero falar senón d’O Salón, obra coa que Bertozzi fai unha homenaxe informal á xeración de artistas (Picasso, Gertrude e Leo Stein, Toklas, Apollinaire, Matisse, Braque…) que compartiron inquedanzas no París de inicios do século XX. Informal porque, sen tratarse abertamente dunha parodia, o autor adopta unha ollada irónica e desmitificadora para desenvolver, en clave onírica, unha narración de trasfondo policial. O resultado é modestamente satisfactorio sempre e cando o lector estea disposto a baixar do pedestal ós personaxes implicados e admitilos como figuras pop. A iso e a non deixarse intimidar por un pene.
Ningún comentario:
Publicar un comentario