As catro historias que compoñen Loura de verán (La Cúpula, 2011) están protagonizadas por personaxes emocionalmente complexos. Todos eles amosan dificultades na súa relación cos demais, mais ningún deles renuncia á afectividade, o que os conduce inevitablemente a sentírense frustrados e adoptaren estratexias defensivas coma o engano, a agresividade ou a submisión. Adrian Tomine parte de estereotipos ben consolidados do imaxinario americano (o bloqueo do escritor, a angustia pola aceptación no instituto, a competencia entre o sedutor e o inadaptado social...), mais consegue sobrevoar os tópicos e darlle vida aos relatos. As súas historias retratan personaxes comúns en situacións cotiás pero, ao contrario que en versións máis extremas do slice of life, a acción conduce sempre a un momento crucial que transforma os protagonistas. Se algunha crítica se pode facer á súa obra non é a da irrelevancia do acontecido.
Peza esencial na construción de significados é o debuxo, frío e elegante, de trazo fino, coidadosamente planificado. A perfecta orde das viñetas, en sucesión case monótona, o cerebral sentido da composición e o predominio do branco transmiten unha certa asepsia, en sintonía co espírito melancólico dos relatos. Fálase sempre da raíz carveriana das historias de Tomine e da influenza gráfica de Clowes ou Burns. A min véñenseme á cabeza tamén Hopper (Edward) e Solondz. Seguro que hai máis. Coma outros tantos grandes autores, Tomine recolle unha longa tradición previa, pero non se limita a reproducila cegamente senón que a reconstrúe dende as súas propias coordenadas. O resultado é xenuinamente persoal, inconfundible.
Ningún comentario:
Publicar un comentario