Breve e de pequeno tamaño, cun acabado gráfico sinxelo, próximo ao bosquexo, Adrian Tomine parece asumir que Escenas dun matrimonio inminente (Sin sentido, 2012) é un traballo menor, que cómpre servir case cru, sen moita cociña. A obra recolle un feixe de anécdotas sobre os preparativos do casamento do autor, visitando todos os lugares comúns deste tipo de eventos (os invitados, o lugar, a música, as flores...) e participando desa corrente tan actual na que o autor se sitúa a si mesmo no centro do relato, combinando o cotián co autobiográfico e procurando a identificación dun lector que se recoñece nas experiencias narradas. Poderiamos preguntarnos o porqué desta vaga de obras que abalan entre a autoficción e o exhibicionismo, relacionala coa sobreexposición da esfera privada nos medios e tamén coas modas e os novos perfís dos lectores de banda deseñada, mais non parece concibido este traballo para provocar profundas reflexións, senón para unha aproximación directa e unha dixestión inmediata. Dado o ton amable e o perfil lixeiro dos contidos, o protagonismo trasládase ao debuxo, cun Tomine que adopta un rexistro moi afastado do que predomina na súa traxectoria previa. Páxinas espidas, cun debuxo mínimo, de trazo urxente, todo un contraste coa cerebral planificación e o sobrio detallismo que nel resulta habitual. Aínda que a comicidade da maioría das situacións descritas revela case sempre un certo absurdo, Tomine abstense de adoptar unha perspectiva abertamente crítica, completando un traballo que non desentoaría en ningunha lista de vodas.
Entradas relacionadas
Ningún comentario:
Publicar un comentario