Os Novos Mutantes: Nova Roma

A dos Novos Mutantes non foi a primeira cabeceira protagonizada por superheroes adolescentes, de feito, o concepto de superheroe teen é case tan antigo coma o propio xénero. Sen embargo, a maneira en que Chris Claremont afrontou a franquicia xuvenil dos X-Men si incorporaba unha perspectiva novidosa ao impedir que a adquisición de superpoderes conducise automaticamente á transformación en superheroe convencional. Claremont puxo especial énfase na cuestión da aprendizaxe, explorando a dimensión "escolar" que estaba xa na orixe da franquicia mutante pero quedara practicamente esquecida. Malia introducir inevitables concesións aos tópicos superheroicos, a serie escapaba da rutineira confrontación dos heroes con viláns convencionais, como poderá comprobar quen se achegue a Nova Roma (Panini, 2013), tomo que contén os capítulos 5 a 13 da primeira cabeceira da serie.

Abre o tomo unha historia en dúas partes que introduce a dous viláns clásicos do Universo Marvel, o Samurai de Prata e Víbora, e tamén a un equipo de supermotoristas (o Equipo América) que gozara daquela dunha efémera serie propia e que hoxe percibimos como inequivocamente kitsch. Pero é na saga que segue e ocupa o resto do volume onde máis claramente se percibe a vontade de Claremont de subtraer a serie das dinámicas habituais da Marvel do momento. A saga de Nova Roma leva aos Novos Mutantes á selva amazónica onde atopan unha improbable civilización perdida, mestura de romanos e aztecas (a explicación sobre a orixe da cidade mudaría posteriormente). O relato semella unha actualización das aventuras decimonónicas de exploradores na liña de Henry R. Haggard, o que parece confirmado pola introdución do personaxe de Selene, unha caste de Ayesha malvada que gozaría dunha longa traxectoria posterior. Claremont aproveita a ocasión para introducir tamén a un novo membro do grupo, Magma, nunha aventura que hoxe só podemos xulgar coma inxenua e de perfil (deliberadamente) baixo

O volume válenos tamén para achegarnos ao debuxo de Sal Buscema, un profesional cunha longa traxectoria en Marvel que foi apreciado case unicamente pola súa puntualidade na entrega. Encargado nestes números só de facer uns bosquexos preliminares, os seus lapis serían acabados por distintos artistas con resultados moi desiguais. Bob McLeod, primeiro debuxante da serie e creador gráfico dos personaxes, impón o seu estilo, suavizando o acabado duro de Buscema ata facelo case imperceptible. Sen embargo, o seu peculiar grafismo abrolla nas escenas de acción, resoltas co estilo directo e o sentido do ritmo que caracterizou ao menor dos Buscema durante toda a súa carreira. A combinación co debuxante de orixe dominicana Armando Gil resúltalle pouco favorecedora, polo seu escaso detallismo nos fondos e pola aspereza do seu trazo. Finalmente, o debuxo algo impersoal de Tom Mandrake é o que máis deixa translucir os deseños orixinais dun Buscema que, pouco máis adiante, sería despedido da cabeceira (se cremos a versión de Sean Howe) sen moitas contemplacións. Bill Sienkiewicz chamaba á porta.

Entradas relacionadas
Os Novos Mutantes: Terceira Xénese
Os Novos Mutantes: Fillos das sombras
Os Novos Mutantes: A orixe de Lexión