Cuento de arena

Cuento de arena (Norma, 2013) é a adaptación á linguaxe da banda deseñada dun guión que o produtor televisivo Jim Henson, pai dos célebres Muppets, elaborou xuntamente con Jerry Juhl, co que colaborou durante anos, destinado inicialmente a converterse nunha longametraxe. Durante aproximadamente unha década, Henson e Juhl someteron o proxecto a sucesivas reelaboracións ata abandonalo a mediados dos anos 70, ante a imposibilidade de atoparlle financiamento e a necesidade de atender outros traballos máis exitosos. Foi Lisa Henson, filla de Jim e directora de The Jim Henson Company, quen atopou recentemente o guión e promoveu a súa reconversión en novela gráfica tras poñerse en contacto co ilustrador Ramón K. Pérez, que é quen a levaría a cabo.

 

Mac, o protagonista de Cuento de arena, vese envolto nunha arriscada carreira que o levará a percorrer o deserto do Sur dos Estados Unidos perseguido por un letal antagonista. A falta dun sentido claro dos acontecementos, dende o propósito da carreira ata a relación antagónica que provoca a persecución, así coma a constante introdución de elementos fantásticos, dotan o relato dun deliberado espírito onírico, no que os autores parecen querer abraiar o lector a base de xiros ilóxicos, cambios de escenario arbitrarios e solucións imaxinativas. A dozura do debuxo de Pérez, a elegancia do seu trazo e a calidez cromática, resultan esenciais na creación da atmosfera surreal do relato, ao tempo que atenúan a aparente fereza dalgunhas das situacións descritas, impedindo que o lector chegue realmente a temer pola vida do protagonista. A súa frenética carreira, narrada con pulso firme por Pérez, atopará un final non menos críptico que o resto do percorrido, no que se intúe unha mensaxe de superación persoal.

 

Salientar o labor de Ramón K. Pérez nesta obra é pouco menos que unha obviedade. O seu magnífico desenvolvemento narrativo, o perfecto control do ritmo e a exuberancia dos seus deseños constitúen de seu motivos abondo para achegarse a esta obra, malia o cal o seu espectacular traballo non consegue ampliar os significados dun relato que se esgota nas súas premisas. A súa é unha resposta dificilmente mellorable ás dúas esixencias principais da historia: velocidade e fantasía. Alén diso, a constante interposición dun segundo relato, o que narra os avatares do guión orixinal, e que se nos lembra con teimosía dende as capas do libro ata os paratextos, rematando coa inclusión íntegra do texto, semella responder á vontade de conferirlle valor engadido á obra  apelando a circunstancias anteriores e externas a ela.