Non me gusta deixar a medias as series que comezo a seguir, nin deixar de comentar as miñas impresións sobre unha cabeceira unha vez que comecei a facelo neste espazo. Mais neste caso, resúltame moi difícil referirme ao terceiro tomo de Saga (Planeta, 2014) sen repetir os argumentos que mencionei respecto das entregas anteriores, se cadra porque a propia serie continúa tamén polo camiño sinalado nos capítulos precedentes. Brian K. Vaughan e Fiona Staples seguen a decorar con vistosidade unha trama que en ningún intre deixa de ser perfectamente convencional. A suxestiva extravagancia das formas (deseños, nomes e apenas algún outro detalle) e o probado talento do escritor para a introdución de xiros argumentais no final de cada capítulo continúan a ser os principais argumentos dunha cabeceira que segue o seu lineal avance sen ofrecer excesivas sorpresas de fondo. Ante a falta de noticias relevantes da parella de protagonistas, desdebuxados e sen mostras de evolución dende que o título deu os seus primeiros pasos, os autores botan man dos secundarios e introducen algúns personaxes novos, combustible para manter a maquinaria en funcionamento sen que haxa avances perceptibles no substancial. Coma os protagonistas, a trama foxe.
Non quero parecer un snob que pretende gañar creto a base de falar mal dunha serie coma esta, gañadora de prestixiosos premios, acredora de numerosas críticas gabanciosas e que goza da preferencia dun notable grupo de lectores. Tampouco pretendo presentarme coma un lector clarividente, o único capaz de ver que o rei vai espido. Tras a lectura dos dous primeiros volumes tentei achegarme a este terceiro coa mellor das predisposicións, buscando gozar daquilo no que a serie é forte, mais nin así a experiencia resultou satisfactoria. É tan simple coma iso.
Entradas relacionadas
Saga 1
Saga 2
Ningún comentario:
Publicar un comentario