Mara

 

Actualmente son moitos os autores que alternan traballos para Marvel e DC con títulos da súa propia creación publicados nalgunha das outras editoriais do mainstream norteamericano (Image, Dark Horse, IDW...). É frecuente que estes autores aproveiten para afastarse dos superheroes e practicar outros xéneros, mais non son poucos os casos en que optan por xogar ás semellanzas cos universos superheroicos, algo comprensible xa que o lector ao que se dirixen é esencialmente o mesmo. Mara (Planeta, 2014) podería ser un bo exemplo disto. Escrita por Brian Wood (autor de DMZ, Demo ou Local e que vén de traballar na oficina mutante de Marvel), a miniserie parte dun contexto futurista, mais engade un elemento típico do xénero dos heroes enmascarados: a adquisición de superpoderes por parte da protagonista. O seu propósito semella ser o de explorar como sería asumida esta circunstancia nun contorno coma o suxerido: como afectaría a un personaxe coma a protagonista, unha rapaza nova que se atopa no mellor momento da súa carreira coma deportista tras anos de preparación; e tamén como o encaixaría unha sociedade engaiolada ata o fanatismo polo deporte e o culto á figura do deportista.

Se a premisa ofrece tantas posibilidades coma calquera outra, Wood non é quen de sacarlle moito partido. As súas conclusións sobre a transformación persoal da protagonista tras a adquisición de superpoderes teñen pouco de novidosas. Convertida nunha figura case divina, Mara experimenta unha desafección cada vez maior cara os seres humanos e decide afastarse deles. A sociedade debátese entre a admiración e o temor, algunhas institucións tentan sometela ao seu control, outras vena coma unha ameaza. Nada que non teña sido explorado antes con bastante máis profundidade e tino. Wood introduce outros elementos, se cadra máis dos que podería manexar nunha miniserie de seis números: control social e determinismo, relacións familiares e de parella, capitalismo exacerbado, publicidade invasiva, conflitos bélicos... E efectivamente, nada disto é debidamente atendido, mais ao mesmo tempo un non ten a sensación de que á serie lle falte percorrido senón máis ben o contrario, sóbralle. Mara é unha historia curta que se fai longa, errática e indecisa, que sinala camiños pero non é quen de saír da encrucillada.