Resulta inevitable poñer en relación Alabaster (Astiberri, 2014) de Osamu Tezuka con El libro de los insectos humanos (Astiberri, 2013) e La canción de Apolo (ECC, 2014). Publicados orixinalmente a principios dos 70, os tres títulos permanecían inéditos entre nós ata a súa recente aparición e pertencen á mesma etapa creativa do seu autor, o momento no que Tezuka comezou a dirixirse a un lector máis maduro do que ata ese intre. De todos os xeitos e malia teren aspectos en común, os títulos mencionados resultan considerablemente distintos entre si. En El libro de los insectos humanos, Tezuka reflexionaba sobre a condición humana, presentando ao lector un catálogo de estereotipos persoais e actitudes sociais extremas con fins moralizantes. La canción de Apolo pretendía ser unha contribución á educación sentimental e sexual dos mozos xaponeses da época (anos 70). Fronte a isto, Alabaster preséntase coma unha obra máis ancorada na súa literalidade, da que apenas podemos tirar leccións salvo, se cadra, un certo convite a non deixar que o resentimento nos domine.
A trama constrúese arredor do malvado Alabaster, nom de guerre dun ex-atleta negro reconvertido en misántropo tras un desengano amoroso. Fisicamente desfigurado, oculto baixo unha capa negra e un sombreiro de á ancha, Alabaster revélase coma un personaxe máis arrepiante polos medios que emprega (morte e destrución) que polos fins que persegue (inverter o canon de beleza dominante). Como supervilán hiperbólico, Alabaster consegue perturbar o statu quo mundial aínda que o que persiga sexa unha simple revolución estética. A súa caracterización gráfica remite tanto a clásicos literarios (O fantasma da Ópera ou O home invisible) coma a figuras da serie B (velaí as semellanzas con Regreso ao Planeta dos Simios sinaladas por Daniel Ausente).
Malia a aparente centralidade da figura do vilán, o relato xira realmente en torno ao personaxe de Ami, unha rapaza invisible adoptada por Alabaster da que este se valerá para levar a cabo os seus plans megalómanos. O que inicialmente podería semellar un relato de acción centrado na persecución do xenio malvado mestúrase co melodramático ciclo de vitimización, corrupción e redención dunha pobre nena orfa. Coma noutras obras de Tezuka, os códigos mestúranse, ás veces de forma desconcertante, ata que o inxenuo desemboca no bizarro e viceversa. Un axente do FBI con tendencias autoeróticas e gusto polo travestismo; un supervilán que domina unha mortífera técnica de lanzamento de pedriñas; unha rapaza sordidamente violada. Todo cabe no impetuoso relato do mestre xaponés, que nunca se afastou dos estilemas gráficos propios do manga infantil.
Quen queira facer interpretacións en clave moral atopará en Alabaster unha reflexión sobre a sobrevaloración da beleza superficial e tamén sobre a inutilidade do resentimento. Mais por riba disto, se hai algo que fai brillar a obra é o maximalismo da súa proposta unido á súa falta de solemnidade. O histrionismo dos personaxes, a teatralidade dos escenarios, a turbulencia emocional e o coñecido pulso narrativo de Tezuka fan que ademais dun instrumento útil para coñecer o universo do seu autor e o seu papel na evolución do cómic xaponés, Alabaster sexa unha lectura fascinante.
Entradas relacionadas
El libro de los insectos humanos
La canción de Apolo
Ningún comentario:
Publicar un comentario